ROZDZIAŁ XLV

        Witam serdecznie wszystkich moich kochanych czytelników :) Jak obiecałem, przed nami kolejny rozdział naszej powieści, dzisiaj z dedykacją dla Jakuba S. naszego solenizanta :) Wszystkiego najlepszego!!
       Zapraszam do lektury :)
------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Minęły trzy dni. Od tego czasu Naruto ani razu nie spotkał się z Hinatą. Bywał na uczelni sporadycznie, jako że odbywał indywidualny tok nauczania i zjawiał się tylko na dyżurach prowadzących zajęcia, na których pobierał nauki. Nie oznacza to, że nie myślał o dziewczynie. Myślał i to dużo, a każda kolejna myśl sprawiała mu ból.

Jedynymi osobami z uczelni, z którą utrzymywał kontakt, byli Sasuke i Shikamaru, z którymi pracował. Z żadnym z nich jednak Naruto nie poruszał tematu Hinaty i Kiby, a i przyjaciele tego zagadnienia nie przywoływali.

            Jeśli chodzi o relację z Shion, to mimo iż ich ostatnia wspólna chwila wprawiła oboje w lekkie zakłopotanie, to jednak zachowywali się niczym dobrzy przyjaciele, a czy coś więcej z tego wyniknie, to się okaże.

            Tego dnia Naruto siedział w domu i powtarzał materiał na egzamin. Sesja miała się odbyć już za dwa tygodnie, więc przydałaby się większa powtórka. Usadowiwszy się w swoim fotelu, chłopak przez dobrą godzinę powtarzał prawdopodobieństwo, po czym stwierdził, że czas na przekąskę.

Wstał z fotela i nim wyszedł z pokoju, włączył telewizor. Pasmo reklam, które w tym czasie przewijało się przez kineskop, tylko pogłębiło jego poczucie głodu, a to dlatego, że nadawano akurat reklamę restauracji słynnej na całe miasto ze swojego firmowego dania „Ramen”.

            Chłopak poczuł jak żołądek domaga się strawy, toteż udał się szybko do kuchni i z jednej szafek wyjął duży kubełek „Ramen w 5 minut”. Może nie jest to specjał jak z tej restauracji, ale też było dobre. Nalał wodę do czajnika, po czym postawił naczynie na kuchence.

            Podczas gdy woda się gotowała, chłopak wrócił na chwilę do pokoju po kubek. Akurat w tym czasie pasmo reklam zostało przerwane przez wiadomości. Jak się okazało tematem przewodnim było w dalszym ciągu zabójstwo słynnej dziennikarki. Naruto do tej pory nie zwracał uwagi na to co się dzieje w mieście, jednak tym razem coś go tknęło i postanowił wysłuchać informacji.

            Dziennikarz, raczej nikomu nie znany zarówno z twarzy jak i nazwiska, po raz kolejny przytaczał znane wszystkim informacje;

            - Jak wiadomo zabójstwo miało miejsce dokładnie cztery dni temu w poniedziałek, jednak sprawcy nie ujęto. Wiadomo, że był nim seryjny morderca, wyznawca starożytnego kultu Jashina…

– Ale beznadziejny ten dziennikarz – pomyślał chłopak.

            - Na miejscu zbrodni, policja znalazła list od zabójcy, którego treść zostanie państwu przytoczona za chwilę…

            - Nawet treści głupiego listu nie potrafisz się nauczyć?

            - … dodatkowo w mieszkaniu zamordowanej, znaleziono typowe ślady stanowiące swoisty podpis zabójcy.

            - Co kurwa? Autografy zostawia?

            Naruto miał się już wrócić do kuchni, gdy obraz w telewizji sprawił, że znieruchomiał. Operator kamery, który dopiero teraz okazało się, że był w mieszkaniu denatki wraz z dziennikarzem i resztą ekipy, najechał kamerą na podłogę, na której namalowany był krwią okrąg z wpisanym trójkątem.

            Blondyn przez chwilę przyglądał się temu malunkowi. Jego umysł zaczął pracować na zwiększonych obrotach. Ten symbol… taki prosty. Już go gdzieś widział. To głupie uczucie, wiedzieć, że kogoś lub też coś, gdzieś widziałeś – pewność ta jest niemal stu procentowa – a jednak nie potrafisz sobie przypomnieć gdzie i w jakich okolicznościach.

            Naruto długi czas stał wpatrzony w telewizor. Miał wrażenie, ze czas stanął w miejscu. Zdawać by się mogło, że dziennikarze specjalnie zatrzymali kamerę na tym symbolu, aby pomóc chłopakowi, przypomnieć sobie, skąd go zna.

Gdy już zdawało się, że gdzieś z głębokich zakamarków pamięci, wydobywa się jakiś obraz, gwizdek od czajnika dał o sobie znać, obwieszczając, że woda właśnie się zagotowała. W tym momencie czas jakby znów ruszył, w telewizji znów zagościł blok reklamowy, klapa pamięci opadła z hukiem i symbol znów pogrążył się w ciemnościach.

* * *

            Przez te trzy dni Hinata czuła się rozbita bardziej niż kiedykolwiek. Rozłąka z Naruto wywoływała u niej głębokie poczucie przygnębienia. Dodatkowo wróciła gorączka, dreszcze stały się bardziej intensywne niż poprzednio. Rodzice dziewczyny zaniepokojeni jej stanem zdrowia, wezwali doktor Tsunade.

            Pomimo swojego ogromnego doświadczenia i wiedzy kobieta nie potrafiła jednak stwierdzić dokładnie, co dolega ciemnowłosej. W związku z tym wypisała skierowanie na badania diagnostyczne w nadziej, że one coś wykażą.

            Z powodu złego samopoczucia Hinata znów musiała zostać w domu i liczyć na pomoc Sakury, która obiecała jej przynosić regularnie notatki.

            Ciemnowłosa leżała w łóżku owinięta kołdrą. Dreszcze co chwila przeszywały jej ciało. Nie dość tego, co chwila odczuwała smutek albo złość. Ta huśtawka męczyła ją niesamowicie i tylko sen zdawał się być tym, który przynosi ukojenie, jednak za każdym razem gdy dziewczyna zasnęła, kolejna fala silnych dreszczy przywracała ją do realnego świata.

W pewnej chwili usłyszała jak ktoś dzwoni do drzwi. Ponieważ rodzice byli w pracy, a Hanabi w szkole, Hinata wstawała z łóżka i drżąc, udała się na dół. Myśląc, że to Sakura przyszła prosto z zajęć, dziewczyna otworzyła drzwi i przez moment stała w progu zaskoczona. Zamiast Haruno przed domem dziewczyny stał Kiba.

             Inuzuka przez długi czas nic nie mówił. Sprawiał wrażenie przygaszonego i zamyślonego.

            - Kiba… witaj… co tu robisz? – spytała zdezorientowana dziewczyna.

            - Witaj Hinata… wpadłem na chwilę, zobaczyć jak się czujesz – odparł chłopak, któremu lekko drżał głos.

            - Lepiej dziękuję, wejdź proszę – odparła dziewczyna i gestem zaprosiła Kibę do środka – chcesz herbaty może?

            - Nie dziękuję, nie rób sobie kłopotu. Nie powinnaś leżeć? – spytał chłopak spoglądając na strój dziewczyny.

            Hinata dopiero teraz zdała sobie sprawę, że paraduje w piżamie po domu i lekko się zaczerwieniła.

            - Leć się położyć, ja tylko zostawię płaszcz.

            Dziewczyna pokiwała głową i szybko pobiegła na górę, zwłaszcza że, było jej coraz chłodniej. Szatyn w tym czasie zdjął kurtkę i powiesił ją na wieszaku. Buty, które zzuł, zostawił na wycieraczce i powolnym krokiem skierował się w kierunku pokoju dziewczyny.

            Hinata opatulona w szlafrok siedziała na łóżku i kończyła popijać lekarstwo. Kiba wszedł do pokoju i usiadł na krześle na wprost dziewczyny.

            - Zdrowie ostatnio ci nie dopisuje, co? – szatyn próbował w jakikolwiek sposób, zacząć rozmowę.

            - To prawda, nie wiem co się dzieje. Nigdy nie byłam przecież chorowita.

            - Taka pora i pewnie się stresujesz… tym wszystkim.

            Hinata jakby nieznacznie posmutniała.

            - Pewnie tak, a jak na uczelni? Reszta zdrowa?

            - Tak w miarę w porządku – dopiero po paru sekundach Kiba uświadomił sobie, że Hinacie chodziło o Naruto. Przez chwilę nie wiedział czy powiedzieć, że się z nim nie spotkał, po czym przypomniała mu się inna rzecz – byłbym zapomniał. Zaliczyłaś kolokwium z prawdopodobieństwa, to ostatnie.

            - Naprawdę?

            - Tak, prawie wszyscy zaliczyli poza Ino i Saiem.

            - No to wspaniale. Muszę Naruto podziękować, bo mnie uczył… - Hinata momentalnie zamilkła. Kiba spojrzał na przyjaciółkę i poczuł, że jest mu wstyd.

            - Kurwa mać, popierdoliło się i co ja mam teraz zrobić? Przyznać się? Znienawidzi mnie. Z drugiej strony, to ja jestem powodem jej smutku.

            Kiba walczył długi czas ze swoimi myślami, ważąc na jednej szali przyjaźń, którą darzyła go Hinata, a na drugiej szczęście przyjaciółki, które zniszczył. W końcu po raz kolejnych tchórz, który w nim siedział, wziął górę i nie przyznał się do niczego, choć wina aż paliła go od środka.

            - Na pewno jest dumny z ciebie – Inuzuka starał się, ale nie miał pojęcia jak załagodzić sytuację – przykro mi…

            Hinata podniosła wzrok na przyjaciela. W jej oczach powoli zbierały się łzy.

            - Przykro mi, że nie jesteście razem – mówiąc to, szatyn ściszył głos i spuścił wzrok, jakby chcąc ukryć swój wstyd – może się jeszcze ułoży między wami.

            - Nie wiem. Nie sądzę. Jeszcze parę dni temu sądziłam, że to możliwe, jednak na jego miejscu… postąpiłabym tak samo i zapewne nie chciałabym mieć z kimś takim jak ja sama nic wspólnego.

            - Hinata? Co ty gadasz?!

            - To prawda. Powiedziałam mu dużo przykrych rzeczy. Przeszedł wiele w swoim życiu, a mimo to potrafił iść naprzód. A ja zamiast być dla niego wsparciem takim samym jak on dla mnie, zraniłam go.

            Ciemnowłosa ostatnie słowa wypowiadała płacząc. Kiba poczuł jak olbrzymia gula ściska mu gardło. Czuł się podle, jeśli nie gorzej. Wstał z krzesła i podszedł do dziewczyny. Może jednak powinien się przyznać. Powiedzieć, że to nie był Naruto. Jedno kłamstwo, a ile cierpienia spowodowało.

            - Hinata… ja… - zaczął niepewnie Kiba, jednak nie dokończył.

            Dziewczyna nagle przylgnęła do zaskoczonego chłopaka. Głowa spoczęła na jego ramieniu i w tym momencie jedynym głosem unoszącym się w pomieszczeniu był szloch dziewczyny. Zdezorientowany Kiba powoli podnosił ręce i, z początku nieśmiało, zaczął obejmować dziewczynę. Strumienie łez spływały jej po policzkach, mocząc bluzę Kiby. I tylko ciche pojedyncze słowa dobywały się z jej ust.

            - Dziękuję, że… jesteś przy mnie… że mam cię za przyjaciela…

            Kiba nic nie odparł tylko wstyd i zażenowanie, które czuł do swojej osoby, przerodziły się teraz w obrzydzenie.

* * *

Podczas gdy Naruto oglądał wiadomości o tajemniczym mordercy, a Hinata wypłakiwała się na ramieniu Kiby, pewien tajemniczy osobnik zwiedzał właśnie jeden z opuszczonych starych magazynów, na południowo wschodnich obrzeżach miasta. Osobnik ów krążył po opuszczonych halach, które niegdyś zapełnione pełnymi skrzyniami, załadowanymi paletami i liczną rzesza pracowników, którzy wspomniane skrzynie układali, teraz świeciło niemal całkowitą pustką. Jedynie gruba warstwa kurzu oraz pojedyncze pajęczyny nitki wypełniały betonowy brzuch budynku.

Promienie słońca wpadało akurat przez jedno z dachowych okien, dając jako takie oświetlenie. Mężczyzna przechadzał się po budowli, lecz co dziwne, nie pozostawiał za sobą żadnych śladów. Zaraz tylko gdy przyjechał na miejsce i przeszedł te kilkanaście kroków przez nie odśnieżony chodnik, gdy był już u wejścia, zzuł buty, a z torby, którą miał przewieszoną przez ramię, wyjął inne, czyste , które założył zaraz za progiem. Zdawać by się mogło, że był przygotowany na każdą ewentualność. Nie dość bowiem, że wykonał taki manewr z butami, to każdy krok, był tak delikatny, jak to tylko możliwe. Nie chcąc wzbijać kurzu, ani w żaden sposób pozostawić jakichkolwiek śladów swojej obecności. Każdy ruch musiał być przemyślany z niemal pedantyczną dokładnością. Patrząc z góry, przypominało to ślepe błądzenie. Skąd jednak taka ostrożność? Czy faktycznie chodziło, tylko o ten wzniecony kurz, który równie dobrze mógł być podniesiony przez wiatr, dostający się do budynku przez szczeliny w oknach i drzwiach?

Magazyn ów powstawał w latach 50-tych i jak w wielu ówczesnych budynkach tego typu, spora część podłogi zrobiona była z desek. Z góry przypominało to brązowe, drewniane kwadraty poprzedzielane szarymi, betonowymi drużkami. Drewniane wysepki oznaczały miejsce, na których składowany był towar. Z różnych względów drewno jest lepsze od betonu. Raz, że stanowi dobra izolację od dołu, po drugie zamiast drążyć w betonie otwory, które odprowadzałby wodę w przypadku mniejszego zalania, wystarczy rozstawić nieznacznie szpalty desek nieco szerzej, dzięki czemu, woda spływa kanalikami do głównego ujścia wody. Po trzecie, drewno jest tańszym surowcem niż np. Metalowe kratki. Jedyną wada jaką posiada, jest fakt, że nie konserwowane przez dłuższy czas, łatwo ulega korozji i albo próchnieje albo gnije – w zależności od panujących warunków.

Nie trzeba zatem zgadywać, że część desek była już mocno nadwyrężona, przez co ich wytrzymałość pozostawiała wiele do życzenia. Toteż mężczyzna raz, że nie chciał niepotrzebnie się narażać na skręcenie nogi, dwa nie miał najmniejszej ochoty być dzisiaj generatorem jakiegokolwiek hałasu. Przynajmniej nie dzisiaj.

Przez jakiś czas krążył jeszcze po hali, aż dotarł do miejsca, w którym zamiast kolejnej drewnianej podstawki pod towary, była betonowa podłoga. Prawdopodobnie stało tu kiedyś biurko albo stół, na którym główny magazynier spisywał raporty stanu magazynu: przyjęcia lub zdania towaru.

Teraz miejsce to było puste, wręcz idealne. Mężczyzna długi czas przyglądał się otoczeniu, a jego twarz zdobił złowróżbny uśmiech.

* * *

Kiba jeszcze jakiś czas siedział z Hinatą. Dziewczyna nieznacznie się uspokoiła. W tym czasie do domu wróciła Hanabi, która zaraz gdy tylko weszła na gorę, udała się do pokoju siostry chcąc zobaczyć jak tak się czuje.

Gdy otworzyła drzwi, dostrzegła Kibę, który siedział na łóżku obok Hinaty, ale nic się nie odzywał. Twarz miał sposępniała i zdawał się nie dostrzegać młodszej Hyugi.

- Cześć siostra – przywitała się i dodała z lekką niechęcią – cześć Kiba, co tacy posępni siedzicie?

Kiba omal nie podskoczył, w ton wypowiedzi jakim przywitała go dziewczyna, sprawił że jego i tak marne samopoczucie jeszcze się pogłębiło.

- Część Hanabi – odparła Hinata – a z czego się tu cieszyć?

- O rety... – dziewczyna westchnęła ciężko i weszła do pokoju.

Przez długi czas wpatrywała się w Kibę, który czuł jej ciężkie spojrzenie na sobie, jednak nic się nie odezwał.

- Nie wyglądasz tak źle – skwitowała krotko Hanabi.

- Co proszę? – Kiba zdziwiony podniósł wzrok.

- Mówię, że jak na kogoś, kto dostał wpierdol od Naruto, nie wyglądasz tak źle.

Inuzuka poczuł jak w jednej chwili, robi mu się gorąco. Szeroko otwarte oczy szatyna wpatrywały się w dziewczynę, która jak gdyby nigdy nic, usiadła na krześle na wprost chłopaka.

- Hanabi! – Hinata omal nie wstała.

- No co?

- O co ci chodzi, czemu zaczepiasz Kibę?

- Nie zaczepiam, coś ty taka nerwowa?

- A jak to nazwiesz?

- O rety, stwierdziłam fakt tylko. Konohamaru nie raz opowiadał, jak Naruto temu i owemu spuszczał wpierdol, to niektórzy kwalifikowali się na operacje plastyczne, a on...

- Dość! – ton głosu Hinaty, nagle uległ zmianie.

- Hinata, co ty...?

- Wynoś się!

Hanabi jak i Kiba spojrzeli teraz na Hinatę, która jeszcze kilka chwil temu ledwo powstrzymująca dreszcze, teraz wyglądała jakby była wypełniona nadmiarem energii.

- Wynoś się słyszysz!? Wynoście oboje!

- Ale Hinata... – Kiba próbował załagodzić sytuację.

- Powiedziałam, żebyście się wynosili!

Oboje stali teraz, wpatrzeni na wściekłą Hinatę. Hanabi, która drugi raz widziała siostrę w takim stanie była mniej zdziwiona niż Kiba, który najwyraźniej nie odnajdywał się w sytuacji. Ciemnowłosa krzyknęła jeszcze kilka razy, aż wyrzuciła oboje za drzwi i położyła się w łóżku.

Kiba i Hanabi sterczeli teraz pod drzwiami pokoju Hinaty. Chłopak ciągle nie mógł wyjść z szoku, jaki go ogarnął. Takiej Hinaty jeszcze nie widział. Prawda, że jej wcześniejsza reakcja, gdy kłócili się z Naruto, go zaskoczyła, ale wtedy nie zwracał na to uwagi. Dodatkowo teraz zaatakowała ich oboje właściwie bez żadnej przyczyny.

- Lepiej będzie jak już sobie pójdziesz – rzekła beznamiętnie Hanabi, wyrywając Kibę z zamyślenia.

- Ja... – szatyn chciał coś odpowiedzieć, jednak sam nie wiedział za bardzo co.

- Po prostu idź – odparła dziewczyna i odwróciwszy się od chłopaka, udała się do swojego pokoju.

* * *

Tego dnia Shikamaru – jak z resztą każdego – nie miał na nic ochoty. Nie dane mu było jednak odpocząć, gdyż sam nie wiedząc jak to się stało, obiecał Temari, że będzie jej towarzyszył w zakupach. Podczas gdy dziewczyna przymierzała kolejne buty, chłopak siedział w specjalnie wydzielonym dla mężczyzn kąciku i sprawiał wrażenie zamyślonego. Z tego letargu co chwila wyrywała go Temari z zapytanie:

- A jak te? Dobre? Ale kurcze brązowe? Może lepiej czarne?

Na te i setki różnych innych pytań Shikamaru odpowiadał automatycznie, bez namysłu:

- Tak. Nie. Nie wiem. Może być.

Podczas jednej z przymiarek, Temari usiadła obok chłopaka, chcąc poprawić wiązania na butach, Spojrzała na bruneta, którego lico zdradzało zamyślenie.

- Co żeś się tak zadumał? – spytała dziewczyna.

- Ogólnie – odparł beznamiętnie chłopak.

- A o czymś konkretnym, czy o innych dupach?

- Mam jedną i wystarczy mi w zupełności – odparł chłopak, klepiąc się po prawym pośladku.

- Słodki jesteś, jak zawsze z resztą.

- Myślę o tym co się stało – mówiąc to odchylił się do tyłu na krześle i przeciągnął leniwie.

- A dokładniej, o czym?

- Ta cala historia Kiby, jakoś mi nie leży.

- Ta z tym pobiciem? – Temari popatrzyła zdziwiona na chłopaka i po chwili dodała, wzruszając ramionami – nie wiem co o tym myśleć, wierzę Naruto. Kiba to dupek, ale chyba aż tak daleko by się nie posunął. No i te zadrapania na dłoniach Naruto i pokiereszowana twarz Kiby.

- No właśnie, nie do końca to wszystko pasuje.

- Chciałabym, żebyś miał rację, ale jak wytłumaczyć to, że Naruto miał obite kostki na przykład?

- Padło takie pytanie wtedy. Aż dziw, że nikt nie zwrócił uwagi na odpowiedź, choć z drugiej strony, spore zamieszanie i wszyscy byli skupieni bardziej na obrazie niż na fonii.

- Fakt, że wygląd obojgu musiał, wtedy zwłaszcza, przyciągać uwagę, ale do czego zmierzasz? Naruto powiedział skąd ma te ślady?

- Twierdził, że dzień wcześniej wywrócił się z Shion przed swoim blokiem. Pamiętam, że było coś takiego...

- To czemu żeś nie zareagował?! – Temari momentalnie wstała z miejsca.

- Nie krzycz, ludzie patrzą.

- Shika, przecież mogłeś wtedy wybronić Naruto.

- Chciałem to powiedzieć, ale...

- ...ale co? Co cię powstrzymało? – złość powoli uchodziła z dziewczyny i po chwili Temari znów siedziała obok Shikamaru.

- Raz, że nie pamiętam tego dokładnie. Kojarzę, że Naruto zaliczył glebę wraz ze Shion, ale jak już stałem przy nich, to Sasuke go już z ziemi pozbierał. Poza tym kto by wtedy zwrócił uwagę na to, czy Naruto sobie naskórek uszkodził czy nie. Znając jego, pewnie sam o tym nie wiedział. Kolejna rzecz to ta krew na butach. Tutaj niestety, świadczy ona przeciw Naruto. A Kiba ma ewidentnie rozcięty łuk brwiowy tak, jakby dostał czymś z twardym w miarę ostrym kantem. Podejrzewam, że mało kto mu wierzy. Naruto jest narwany, ale bez przesady. Jednak tutaj nie jest ważne czy dostał wpierdol od naszego Naruciaka czy nie. Myślę, że kłamstwo Kiby, jeśli takowym jest, w końcu wyjdzie na jaw.

- Nie jest ważne? Shikamaru, co ci chodzi po głowie.

- Hinata.

- Co?! Podoba ci się?!

Shikamaru zdziwiony popatrzył na Temari, która momentalnie zdała sobie sprawę z głupstwa, jakie palnęła.

- Nie myślałem o niej w ten sposób, ale ok. W końcu jest wolna.

- Shika!

- Dobra, przecież żartuję. Chodziło mi o jej zachowanie. Nie tylko nie stanęła w obronie Naruto, ale ta złość, z którą go zaatakowała. Słowa jakich użyła. To nie była ta Hinata, którą znamy.

- Sakura coś niecoś opowiadała. W ogóle Hinata, tak jak widzę, dziwnie się zachowuje. Jest jakaś nieobecna, dużo choruje. Może ma jakieś zmartwienia czy coś?

- No właśnie. Jest jakaś nieobecna. Ona zawsze była cicha i nieśmiała. Przy Naruto trochę się otworzyła, ale to był proces powolny, a tutaj w ciągu kilku dni, stała się jakby inną osobą.

Temari siedziała przez chwilę w zamyśleniu.

- Wiesz, ciężko mi cokolwiek powiedzieć. Mam z nią mały kontakt ostatnio. Prawie żaden, bo ciągle chora jest.

- Mówi ci coś imię Hidan?

- Hidan? Nie, nic, kto to jest?

- Znajomy Hinaty.

- I co z nim?

- Może nic. Po prostu był wymieniony w tej kłótni.

- Co takiego?

- Hinata wyrzuciła Naruto, że on chamsko traktuje jej znajomego, tego Hidana wlaśnie i takie tam – Shikamaru na ile potrafił, przytoczył wypowiedź Hinaty.

- Naprawde dziwne – Temari była tak zaskoczona, że nie bardzo wiedziała co ma powiedzieć – powinieneś podpytać o niego, któregoś z jej przyjaciół. Kiba, Sai, Shino. O ile ten pierwszy ci nie odpowiada, o tyle pozostała dwójka wydaje się normalna. Znają się niemal od dzieciństwa, więc powinni go znać.

- Kurcze, wszystko to jest takie upierdliwe – odparł Shikamaru i oparłszy się o ścianę, przy której siedział, usnął.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------
            Na tym kończymy dzisiejszy rozdział. Mam nadzieję, że i tym razem sprostałem wymaganiom i rozdział przypadł wam do gustu :) Padło w poprzednich komentarzach o motocykl Naruto. Dla przypomnienia, jeździ on Suzuki GS 550M model Katana rocznik 83 :)
            Następny rozdział w kolejną sobotę (17 maja), a w nim: Nieoczekiwanie spotkanie Kiba i... ? Odkrycie Kakashiego. Na kogo Naruto trafił na uczelni i poza nią? I na koniec coś ciekawego :)
          Tak więc atrakcji nie zabraknie. Zapraszam za tydzień !! :)