ROZDZIAŁ XL

     Witam kochani po dwutygodniowej przerwie. Nowy rozdział (40!! I pomyśleć, że planowałem góra 20 na samym początku) nowa część powieści i mam nadzieję, że dalej trzymająca w napięciu historia :)
     Wiem, że czekaliście długo, dlatego już nie przeciągam i zapraszam do lektury :)
------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Naruto siedział w swoim pokoju na podłodze oparty plecami o kanapę. Oczy wpatrzone w dywan sprawiały wrażenie, że ich użytkownik jest całkowicie nieobecny w świecie realnym. Myślami co chwila wracał do ostatniej kłótni z Hinatą, która miała miejsce wczoraj. Im częściej do tego powracał, tym większy czuł ból w sercu. Z jednej strony był trochę zły na siebie. Poważniejsza kłótnia, a on podkula ogon i ucieka. Nie był nawet zły na Kibę, w końcu można się było po Inuzuce spodziewać takiego zachowania. Miał jednak żal do Hinaty. Z resztą nie tylko do niej. Wszyscy tak łatwo uwierzyli w historyjkę szatyna. Na dodatek ten głupi zbieg okoliczności z tą krwią na tym bucie.

Naruto westchnął ciężko i odchylił głowę do tyłu. Czuł jak serce bije mu mocniej, gardło ściska ogromny smutek. Przypomniał sobie jak codziennie pisywali do siebie sms-y, gdy wstawali rano i potem wieczorem, gdy kładli się spać w oddzielnych łóżkach. Wspominał wspólne wyjścia, wspólnie spędzoną wigilię, przepracowany sylwester i poczuł jak łzy napływają mu do oczu. Przetarł twarz rękawem, jednak czerwone oczy zdradzały, jak głęboki był jego smutek.

Nagle blondyn usłyszał dzwonek do drzwi. Podniósł głowę, jednak nie miał zamiaru z nikim rozmawiać. Postanowił więc, że będzie udawał, że nie ma go w domu. Ktoś kto stał po drugiej stronie, nie dał się jednak tak łatwo zwieść. Po chwili ciszy nastąpił drugi dzwonek, potem trzeci, czwarty. W Końcu dzwonek przerodził się w długi przeciągły pisk, który po dłuższej chwili, zaczął Naruto niemiłosiernie świdrować głowę. Jednak mimo tego denerwującego dźwięku nie miał zamiaru ruszać się z miejsca. W końcu Sasuke, bo tylko on zdolny jest do takiej upierdliwości, sobie pójdzie. Nagle zabrzęczała komórka blondyna, która leżała obok. Naruto odruchowo sięgnął po telefon i spojrzał na wyświetlacz. Nawet nie zdziwiło go, że osobą dzwoniącą był właśnie Uchiha. Westchnąwszy odebrał połączenie.

- No nareszcie – Naruto usłyszał poirytowany głos przyjaciela w słuchawce – może byś łaskawie ruszył dupsko i mi otworzył te cholerne drzwi.

- Daj mi spokój... – odburknął blondyn.

- Nie pierdol, tylko otwieraj, bo nie przestanę dzwonić.

- W końcu się zmęczysz tym trzymaniem przycisku od dzwonka.

- Żartujesz?! Wsadziłem zapałkę w szczelinę i zablokowałem przycisk. Jak  nie wyjdziesz i jej nie wyjmiesz, to będzie ci tak napierdzielać, aż się spali. Jednak szybko to nie nastąpi.

Naruto zaklął pod nosem i chcąc nie chcąc musiał wstać. Co jak co, ale długo tego hałasu nie zniesie. Blondyn doszedł szybkim krokiem do drzwi, odblokował zamek i otworzył skrzydło. Jego oczom od razu ukazał się Sasuke, który stał w typowej dla siebie pozie: ręce w kieszeni, zniechęcone spojrzenie. Naruto spojrzał na prawo i dostrzegł jak z przycisku dzwonka wystaje drewniany patyk. Blondyn szybkim ruchem wyciągnął zapałkę i przez chwilę cieszył się błogosławioną ciszą.

- Czego chcesz? – spytał po chwili zniechęconym głosem Naruto.

Sasuke nic nie oparł, tylko przesunął blondyna na bok i bez pytania wszedł do mieszkania chłopaka. Naruto dopiero teraz dostrzegł, że jego nieproszony gość ma ze sobą plecak.

- Rozgość się – blondyn machnął ręką i wchodząc z powrotem do mieszkania, zamknął drzwi.

Sasuke w tym czasie zzuł buty, powiesił kurtkę na wieszaku i wszedł dalej, gmerając jednocześnie w plecaku, z którego wyjął czteropak ulubionego piwa Naruto.

- Jak samopoczucie? – spytał Sasuke, usadawiając się na podłodze w miejscu, w którym jeszcze kilka minut temu siedział blondyn.

- Tak sobie – odparł blondyn i usiadł obok ciemnowłosego. Uchiha otworzył dwa piwa i jedno podał przyjacielowi.

- Sakura ci mówiła? – spytał nieśmiało blondyn, obracając w palcach swoją butelkę piwa.

- Tak, ale wolałem sam cię spytać, co się stało.

- A co się miało stać? Kiba nałgał, że niby mu wpierdoliłem i potem...

- Nie o to mi chodzi – przerwał nagle Sasuke.

- Przecież pytałeś co się stało.

- Co się stało z wami. Skąd do łba przyszedł ci taki durny pomysł?

- A propos czego? – Naruto spojrzał na Sasuke lekko zdziwionym wzrokiem.

- Ty naprawdę jesteś kretyn – Sasuke wziął głębszy oddech – pytam się, co się podkusiło do cholery, aby zrywać z Hinatą?

Naruto wyraźnie posmutniał i spuścił wzrok.

- Po prostu tak jakoś.

- Baka – Sasuke upił łyk piwa – odbiło ci czy co? Chcesz mi powiedzieć, że się odkochałeś?!

- Nie...

- No więc?

- A co niby miałem zrobić?! – Naruto podniósł głos, wprawiając tym Sasuke w zdumienie – nie pasuję do niej! Popatrz na jej znajomych! Grzeczni, eleganccy, z wyższych sfer, a nie taki margines jak ja! Tacy, którzy nie rzucają się od razu z pięściami na każdego, kto ich wkurzy! Tacy, których nie trzeba się wstydzić!

Sasuke słuchał w milczeniu tego, co Naruto miał do powiedzenie, a właściwie wykrzyczenia. Pierwszy raz widział przyjaciela w takim stanie. Każde słowo wyrażało ból i smutek. Blondyn w końcu umilkł i siedział w ciszy, ściskając butelkę tak mocno, jakby chciał ją zgnieść. Sprawiał wrażenie zrezygnowanego.

- Widziałem znajomych Hinaty – zaczął spokojnie Sasuke – nic specjalnego. Shino, który wielce prawdopodobne, że odkąd skończył podstawówkę, randkuje ze swoją ręką. Sai - nie wiem czy kiedykolwiek wyszedł trzeźwy z jakiejś imprezy, nie mówiąc już o tym, że ma chyba problemy w kontaktach z ludźmi. Kiba natomiast to zwykły skurwiel.

Ciemnowłosy upił kolejny łyk piwa i spojrzał na przyjaciela.

- Naprawdę uważasz, że jesteś gorszy od nich? Chciałbyś być tacy jak oni? To co ich różni od nas, to fakt, że mają pieniądze swoich rodziców i nic więcej.

- A Hidan? – spytał Naruto.

- Kto taki? – Sasuke spojrzał zaskoczony na przyjaciela.

- Hidan, jej znajomy z osiedla.

- Nie znam gościa, kto to taki?

- Właśnie jeden z jej lepiej sytuowanych znajomych, któremu chciałem spuścić wpierdol.

- Tej historii nie znałem – odparł zaciekawiony Uchiha – czym ci podpadł?

- Niczym specjalnym, po prostu gość mi się nie podoba.

- Jak ci się nie podoba? Z wyglądu? – Sasuke przybrał przerażone spojrzenie i nieznacznie odsunął się od blondyna – Ty chyba nie chcesz powiedzieć, że ci się chłopcy podobają?

- Zdurniałeś do reszty?! – Naruto omal nie podskoczył ze wściekłości i dodał z irytacją w głosie – Nawet jeśli, to byłbyś ostatnim, na którego miałbym ochotę!

- Miało mnie to uspokoić?

- Goń się leszczu.

- Dobra, dobra – Sasuke zaczął uspokajać przyjaciela – żartowałem tylko. Nie jestem jakimś tam pacyfistą, ale napieprzanie gościa, w dodatku obcego, tylko dlatego, że ten ci się nie podoba, nie jest do końca normalne. Trzymaj siły na Kibę.

- Nie chodzi o wygląd. Gość ma coś w sobie dziwnego. Nie potrafię tego wytłumaczyć.

- Powiedz od początku, skąd go znasz, skąd Hinata go zna, może coś wykombinujemy.

Naruto westchnął ciężko i opowiedział jak mógł o tym jak Hinata poznała rzekomo Hidana na imprezie, jak innego dnia spotkali go w drodze na uczelnie. Gdy opowiadał moment, w którym omal nie zafundował stalowowłosemu solidnego łomotu, zamilkł na chwilę. Nie wiedzieć czemu, przez moment w jego umyśle pojawił się obraz symbolu, który Hidan nosił na szyi. To jedno z tych nieodpartych przeczuć, które mówi człowiekowi, że już coś takiego widział, bądź przeżył. Naruto siedział przez chwilę zamyślony i gdyby nie Sasuke, pewnie tkwiłby tak w swoim transie, siląc się na przypomnienie sobie, gdzie ów symbol widział.

- Ziemia do Naruto! – ciemnowłosy musiał krzyczeć aby Naruto znów zwrócił na niego uwagę – no nareszcie, coś się tak zamyślił?

- Nic takiego – Naruto pokręcił niepewnie głową – taka pierdoła mi się przypomniała.

- Dobra, nieważne – Sasuke machnął ręką i zabrał się za otwieranie drugiego piwa – z twojej opowieści, wynika, że gość jakby do niej uderzał. Takie można odnieść wrażenie. Hinata jednak chyba tego nie zauważa. Wbrew temu co powiedziałeś, jesteście do siebie bardzo podobni. Oboje nie widzicie czy komuś się podobacie czy nie.

- Tu nie o to chodzi – odparł Naruto, odchylając głowę do tyłu.

- Więc w czym problem?

- Właśnie nie wiem, po prostu nie podoba mi się ten gość. Nie potrafię tego wyjaśnić, mam wrażenie, że nie do końca jest taki miły, na jakiego wygląda. Poza tym – Naruto dopił pierwsze piwo i zabrał się za drugie – nie chodzi mi, o to że się pokłóciliśmy. Spodziewałem się, że każdy będzie mi przypominał kim jestem, gdzie moje miejsce w hierarchii społecznej, jak wiele mi brakuje do tych bogaczy. Z wielu ust spodziewałem się słyszeć różnych przykrości. Od każdej prawie osoby gotowy byłem przyjąć słowa, że jestem marginesem i olać, to... ale nie byłem gotów usłyszeć coś takiego od Hinaty.

* * *

            Gdy Sasuke wychodził od Naruto, dochodziła godzina dziewiąta wieczorem. Obaj przyjaciele skorzystali tego dnia z przysługującego im urlopu na żądanie. Blondyn nie miał ochoty iść do pracy, a Sasuke nie chciał zostawiać Uzumakiego samego. Długi czas jeszcze rozmawiali. Opróżnili kilka kolejnych butelek piwa, których jak się okazało, Sasuke przyniósł nieco więcej. Później, ciemnowłosy chcąc, aby blondyn choć na chwilę zapomniał o tym wszystkim, zaproponował, że zagrają w Tekkena.

            Uchiha wchodził powolnym krokiem po schodach. Gdy stał już przed drzwiami swojego mieszkania, jego komórka zawibrowała. Jedną ręką otwierając kluczami zamek, drugą trzymał telefon przy uchu.

            - Cześć skarbie – przywitała się ciepło Sakura.

            - Hej Sakuś.

            - Nie chciałam dzwonić, bo pewnie byłeś u Naruto. Jak się trzyma?

            - W miarę. W każdym razie samobójstwa nie popełni.

            - Sasuke, pytam poważnie.

            - A ja odpowiadam poważnie. Co z nim może być? Jest przybity, to widać – Sasuke otworzył drzwi i wszedł do mieszkania – a ty jak tam? Rozmawiałaś z Hinatą?

            - Tak… - Sakura westchnęła – jest przybita i niezbyt skora do rozmów. Z resztą sam widziałeś na uczelni. Co to się porobiło?

            - …

            - Kurcze no, przecież z nich taka fajna para. Co temu Naruto do głowy strzeliło, żeby zrywać?

            - To wszystko znalazło ujście – odparł cicho Sasuke, bardziej do siebie niż do dziewczyny.

            - Co mówiłeś?

            - Nic takiego, pogadamy o tym jutro, bo na telefonie trochę zejdzie.

            - Ej no! Chyba mi nie powiesz, że szkoda ci pieniędzy na telefony do mnie?!

            - Nie marudź, dopiero wróciłem do domu.

            - No dobrze, ale masz zadzwonić do mnie na dobranoc.

            - Pomyślę.

            - To myśl szybciej, bo też cię zostawię.

            - Modlę się o to.

            - Ach ty!.

            - Też cię kocham.

* * *

            Podczas gdy Sasuke pocieszał Naruto, w innej części miasta w domu Hinaty Sakura starała się dodać otuchy ciemnowłosej. Nim jednak przedstawimy przebieg ich rozmowy, cofnijmy się na chwilę, do wczorajszego dnia.

            Po tym gdy Naruto podjął decyzję o rozstaniu, wśród zgromadzonych zapanowała cisza. Blondyn stał ze spuszczoną głową, oddychając ciężko. Nie trzeba głębokich opisów, aby uzmysłowić innym, jak fatalne było w tym momencie jego samopoczucie. Hinata stała na wprost Uzumakiego. Z jej białych szeroko otwartych oczu płynęły łzy. W głowie miała absolutny mętlik. Mimowolnie zaczęła sobie przypominać wszystkie słowa, które padły podczas tej kłótni i sama nie mogła uwierzyć, że powiedziała mu tyle okropnych rzeczy.

            Reszta grupy stała wyraźnie cofnięta za Hinatą i na twarzach wszystkich gościło jedno i to samo: szok połączony z niedowierzaniem. Nie było dla nikogo tajemnicą, jakim uczuciem Hinata darzyła Naruto przez cały okres studiów. Wszyscy wiedzieli także, że ciemnowłosa była dla Uzumakiego najbliższą osobą tutaj. Widzieli jak oboje są razem szczęśliwi i przecież nic nie wskazywało na taki finał. Tym bardziej każdy czuł takie zaskoczenie, jakby to dotyczyło jego samego. Nawet Kiba, sprawca tego całego zamieszania, który bardziej działał pod wpływem impulsu niż przemyślanej strategii, stał w osłupieniu podziwiając swoje dzieło. Schowany do tej pory za plecami innych, wychylił się nieznacznie i przyglądał się obojgu.

            Naruto nic nie odpowiedział. Przebiegł spojrzeniem po wszystkich – Kiba miał dziwne wrażenie, że wzrok blondyna zatrzymał się na nim na ułamek sekundy – po czym odwrócił się i powolnym krokiem opuścił budynek wydziału.

            Hinata patrzyła za nim. Chciała coś zrobić, chciała go zatrzymać, ale zamiast tego opadła na kolana i zaszlochała. Dłonie zaciśnięte w piąstki, oparła o podłogę. Łzy spływały jej strumieniem, po policzkach i potem na podłogę. W całym korytarzu panowała cisza, przerywany płaczem ciemnowłosej dziewczyny.

            - Hinata… - ciemnowłosa poczuła czyjąś delikatną dłoń na swoim ramieniu. Mimo to nie podniosła głowy. Kolejny zły wędrowały od jej oczu na podłogę.

            Sakura uklękła obok przyjaciółki i objęła ramieniem. Drugą ręką podniosła nieznacznie twarz ciemnowłosej i przytuliła ją do siebie.

            - Hinata, chodźmy stąd – powiedziała cicho Sakura i pomogła przyjaciółce wstać.

            Haruno cofnęła się kilka kroków, zabrała torby swoją i Hinaty i razem z ciemnowłosą opuściły budynek wydziału.

            W całej historii świata rozstania z drugą osobą zdarzają się codziennie. Każdego dnia ktoś się rozwodzi, rozstaje, odchodzi, ale w ogromnej większości, każdy kogo to dotyczy, czuje ogromny ból w sercu. Świat stracił swoje kolory.

            Sakura odwiozła Hinatę do domu. Opuszczą ostatnie zajęcia tego dnia, ale mówi się trudno. Przez całą drogą, żadna nie odzywała się ani słowem. Haruno spoglądała tylko co jakiś czas na przybitą Hinatę, która patrzyła przed siebie. Jeszcze przed chwilą była z nim, a teraz… czy to naprawdę koniec? Ganiła się w myślach, za to, co mu powiedziała. Była rozdarta, jej dobry przyjaciel i Naruto znów byli na wojennej ścieżce, do tego ta bójka. Kiba twierdzi, że Uzumaki go zaatakował, dlaczego miałby kłamać? Znała Inuzukę, on by tego nie zrobił. A więc co się stało?

            Po około pół godziny, dziewczyny dojechały na swoje osiedle. Sakura zaparkowała pod bramą posiadłości rodziny Hyuga i udała się z przyjaciółką do jej domu. W pokoju Hinaty, ciemnowłosa usiadła na swoim łóżku i nim Sakura zdążyła zdjąć swój płaszcza, młoda Hyuga rozpłakała się.

            Różowowłosa usiadła obok płaczącej Hinaty i przez długi czas starała się uspokoić przyjaciółkę, jednak nie za bardzo wiedziała jak.

            Tego dnia dziewczyny za dużo nie porozmawiały. Ciemnowłosa nie miała za bardzo ochoty mówić czegokolwiek, natomiast Sakura nie chciała jej naciskać.

            Do końca dnia dziewczyny siedziały w milczeniu, od czasu do czasu przerywanym zdawkowymi wypowiedziami to jednej to drugiej.

Następnego dnia w grupie panowała atmosfera milczenia. Kiba siedział wraz z Shino i Saiem na samym końcu sali, jednak ani razu się nie odezwał do nikogo. Sakura usiadła z Hinatą w drugiej ławce, a zaraz za nimi usadowił się Sasuke. Pozostali, także usiedli w swoich miejscach. Jedyną nieobecną tego dnia osobą na zajęciach był Naruto. Jeszcze zanim zajęcia się zaczęły, Hinata ukradkiem spoglądała w stronę drzwi, z nadzieją że przyjdzie, że może to wszystko co było wczoraj, to tylko idący w zapomnienie zły sen? Niestety rzeczywistość była brutalna.

Po zajęciach Sasuke zdecydował, że uda się w odwiedziny do Naruto. Sakura natomiast, postanowiła znów spróbować, porozmawiać z Hinatą.

Dziewczyny siedziały teraz w pokoju ciemnowłosej. Tego dnia Hinata była nieco bardziej rozmowna, jednak złe samopoczucie jej nie opuszczało.

- Sakura – zaczęła niepewnie ciemnowłosa – co mam zrobić?

Haruno spojrzała na przyjaciółkę, w pierwszej chwili poczuła żal, bo nie wiedziała, co ma doradzić.

- Nienawidzi mnie...

- To nie prawda! – szybko zaoponowała Sakura.

- Nienawidzi, sama siebie nienawidzę. Powiedziałam mu tyle rzeczy.

- On cię kocha – odparła szybko Haruno, od kłótni z Hinatą nie rozmawiała z nim, ale znała go bardzo dobrze. On nie potrafił nienawidzić.

Hinata załkała cicho i schowała twarz w dłonie.

- Hinatka – Sakura usiadła bliżej przyjaciółki – wiem, że łatwo mi tak mówić, ale on naprawdę cię kocha. Pokłóciliście się, ale wiem też, że się pogodzicie. Znam go i wiem, że tęskni za tobą.

Ciemnowłosa podniosła głowę i popatrzyła na przyjaciółkę. Jej białe oczy, przybrały delikatny, czerwony kolor.

- O to jestem akurat spokojna. Tylko, ani mi się waż wspominać mu o tej całej Shion czy jak tam się ta laska wabi. Co cię w ogóle z nią ugryzło? Sasuke potwierdził, że to była impreza firmowa u Naruto i potem ją odprowadzili.

Hinata nic nie odpowiedziała, tylko westchnęła cicho.

- Kij z nią – Sakura machnęła ręką – co innego mnie zastanawia.

- Co takiego?

- Ten incydent z Kibą – Sakura przybrała zamyślony wyraz twarzy, natomiast Hinata spojrzała z zaciekawieniem na przyjaciółkę.

- No bo załóżmy, że Kiba mówi prawdę. Naruto mu wlał, ale pytanie co było powodem. Naru jest impulsywny, ale nie bije się bez powodu. Z drugiej jednak strony, załóżmy, że Kiba kłamie, tylko po co? No i jeszcze tak krew na butach i rozcięta ręka. No i obaj byli w tym samym miejscu, jeden po drugim. Dużo tych zbiegów okoliczności. Sama nie wiem, co o tym myśleć.

Hinata nic nie odparła. Jej wzrok powędrował w inne miejsce i natknął się na telefon, leżący na łóżku obok Sakury. Różowowłosa również spojrzała w tą stronę.

- Pisał coś? – spytała Sakura.

Hinata pokręciła przecząco głową.

- Napisz do niego.

Ciemnowłosa popatrzyła na Sakurę takim spojrzeniem, jakby zobaczyła ducha.

- C... Co mam napisać?

- O rety dziewczyno – Sakura opadła zrezygnowana na łóżko – na przykład, że go kochasz? Tęsknisz za nim? Cokolwiek!

Hyuga wzięła telefon do reki. Przez długi czas wpatrywała się w czarny wyświetlacz. Wysłała już tyle sms-ów do niego, jeszcze więcej dzwoniła. Wydawać by się mogło, że ta czynność jest niemal automatyczna. Jednak w tej chwili, była to najtrudniejsza do wykonania operacja. A co jeśli nie odpisze? Albo odpisze, żeby więcej się nie odzywała do niego?

            W innych okolicznościach Sakura wykonałaby sprawdzone rozwiązanie. Wzięłaby telefon przyjaciółki i wybrała połączenie z Naruto, a potem niech Hinata martwi się dialogiem, grunt, że pierwszy krok zrobiony. Tym razem jednak sprawa było nieco bardziej skomplikowana i nie można było poganiać żadnego z nich czy zmuszać do czegokolwiek. Różowowłosa była przekonana, że oni wrócą do siebie i po jakimś czasie ta kłótnia będzie tylko wspomnieniem, do którego nie warto będzie wracać. Jednak na chwilę obecną oboje musieli sami do tego dość, że lepiej im będzie razem. W końcu już się raz zeszli.

            - Hinata – zaczęła Sakura pod dłuższej chwili – nie dzwoń jeśli nie chcesz, ale gdy tylko poczujesz taką potrzebę, nie wahaj się. A gdyby on zadzwonił, odbierz i bądź dobrej myśli. To dobry chłopak.

            Mówiąc ostatnie zdanie Sakura uśmiechnęła się przyjacielsko. Przez jakiś czas jeszcze Haruno pocieszała Hinatę, aż postanowiła wrócić do domu. Była pewna, że to głupie nieporozumienie wkrótce się wyjaśni, a skowronki wrócą do siebie szybciej niż się wydaje.

            Pożegnawszy się z ciemnowłosą, opuściła jej dom i szła zaśnieżonym chodnikiem do swojego domu. Jeszcze w drodze wyjęła ze swojej torebki telefon komórkowy i wybrała numer do Sasuke.

* * *

            Gdy tylko młody Uchiha skończył rozmowę z Sakurą, schował telefon do kieszeni spodni. Położył plecak na miejsca i rozdziawszy wierzchnie okrycie, wszedł dalej do mieszkania. W dużym pokoju siedział Itachi, wyraźnie pochłonięty lekturą jakichś papierów – chyba dokumentów – które leżały przed nim, nie zauważył wejścia brata.

            - Co tak studiujesz? – spytał Sasuke wchodząc powoli do pokoju.

            Itachi podniósł głowę i ujrzawszy brata uśmiechnął się ciepło.

            - Cześć, nie usłyszałem jak wchodzisz.

            - Ty? Zawodowy policjant? Można ci gwizdnąć odznakę i nie zauważysz.

            - Tak, masz rację – odparł z uśmiechem Itachi, drapiąc się przy tym po głowie – a co tam u ciebie?

            Podczas gdy Sasuke opowiedział co i jak, Itachi niezauważalnie schował dokumenty do teczki, która leżała obok i wsunął do swojej torby.

            - Nieźle – westchnął Itachi, gdy jego brat skończył opowiadać – Naruto jest co prawda porywczy, ale żeby zaraz tłuc do krwi?

            - Też mi coś nie pasuje. Gdyby Naruto chciał wpieprzyć Kibie, to przynajmniej połowa ludzi na roku ze mną na czele by o tym wiedziało. A tu cisza, cisza i nagle takie coś. Poza tym, jakby się okazało, że Kiba zmyślił tą całą historyjkę, wcale bym się nie zdziwił.

            - Co się dzieje z tymi ludźmi? – Itachi westchnął ciężko – piętnaście lat temu wszystko wydawało się prostsze, że też z wiekiem ludzie lubią sobie utrudniać życie.

            - Czort z nimi. Naruto sobie poradzi, a Kiba jeszcze dostanie za swoje – odparł Sasuke i usiadł obok brata – a ty co tak studiowałeś?

            - Aaa, to… nic takiego. Jakiś napad uzbrojonego świra z nożem, na szczęście nic się poważniejszego nie stało.

            - Do zwykłego napadu tyle papierów?

            - Tak, bo w tym kilka osób brało udział. Wiesz; rysopisy, zeznania świadków, poszkodowanego, oględziny lekarskie i tak dalej. Nudy.

            - Podejrzewasz, że to ten nożownik zabójca?

            - Raczej nie. Moim zdaniem to zwykły napad. Ludzie za bardzo popadają w psychozę z tym świrem. Wystarczy, że teraz z marketu wyjdziesz z kompletem noży kuchennych, a uznają cię za tego zabójcę. Zacznie się wzywanie policji, spisywanie zeznań, świra idzie dostać.

            - Też wesoło. No nic czytaj dalej, a ja idę coś szamać. Tylko jutro, żebyś się ogolił, Sakura przychodzi.

            Itachi spojrzał z uśmiechem na brata.

            - A to ona przychodzi tu do mnie?

            - Nie, ale wolałbym, aby nie myślała, że mój brat jest bezdomny.

            Starszy z braci Uchiha zaśmiał się głośno. Gdy tylko Sasuke wyszedł do kuchni przyrządzać obiad. Itachi sięgnął do torby po teczkę z dokumentami, którą dostał od Zetsu. Spojrzał na tytuł sprawy, której akta zawierała „Zabójstwo Nii Yugito”  po czym schował papiery z powrotem do torby i położył się na łóżku.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

            Pierwszy rozdział nowej części za nami. Trochę spokojnie po ostatnim, chyba dość mocnym zakończeniu sądząc po niektórych komentarzach :P

             W odpowiedzi na słowa niezadowolenia iż Naruto i Hinata nie są razem. Uwierzcie mi wszystko jest dopracowane, jest to zabieg celowy, ale sądzę, że będziecie usatysfakcjonowani tym jak sprawy się potoczą. Dlatego proszę o cierpliwość :P

            Wracamy do starego toku ukazywania się rozdziałów. Następny już w następną sobotę 12 kwietnia a w nim: Rozmowa Kiby z Saiem i Shino - jak przebiegnie? Naruto wraca do pracy. Jak przebiegnie rozmowa Hinaty z rodzicami? Co zdarzyło się w galerii handlowej?

              O tym wszystkim już w następnym rozdziale. Mam nadzieję, że wam się spodoba :)

         Do zobaczenia!!! :)