ROZDZIAŁ XLII

      Witam kochani. Przed nami kolejny rozdział powieści, w którym mogę powiedzieć tylko, że się trochę będzie działo :)
      Nie będę zatem przeciągał, wiedząc, że czekacie, dlatego już teraz zapraszam do lektury.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Naruto szedł wpatrzony przed siebie. Czuł, że właśnie zrzucił z siebie ogromny ciężar, który przygniatał jego serce. Śnieg delikatnie prószył, odbijając światła latarń, które właśnie zaczęły oświetlać miasto. Wszystko dookoła sprawiało wrażenie jakby uśpionego. Shion szła obok chłopaka i również milczała, jednak w przeciwieństwie do blondyna, jej nie nękały smutne myśli. Gdy dzisiaj po południu Naruto zadzwonił do niej i poprosił o spotkanie, była zdziwiona i zaskoczona. Później, gdy Uzumaki powoli i dokładnie opowiadał co się stało, poczuła współczucie dla blondyna. Co prawda Naruto się jej podobał, ale nie radowało jej, jak komuś znajomemu nie układa się w sprawach sercowych. Pod tym względem była przeciwieństwem Kiby.

            - Przepraszam Shion – rzekł nagle blondyn.

            - No coś ty, za co?

            - Że musiałaś tego słuchać. Tak nagle zadzwoniłem. Po prostu nie wiedziałem co zrobić.

            - Nie przepraszaj – odparła cicho dziewczyna – przechodziłam przez coś takiego i wiem jak bardzo człowiek potrzebuje wtedy kogoś, kto go wysłucha.

            Naruto popatrzył zdziwiony na Shion. Jej pogodna i pełna energii twarz przybrała teraz zamyślony wyraz. Czuł się głupio, że wyciągnął ją w ten zimny dzień na dwór, przeciągnął przez pół miasta – jak się później okazało, przeszli całą drogę od domu dziewczyny do osiedla, na którym mieszkał chłopak – i przywołał przykre wspomnienia.

            - Jednak mam za co przepraszać – odparł cicho blondyn – postąpiłem jak egoista, chciałem się wypłakać i nie pomyślałem, że mogę ci sprawić przykrość.

            - To nie ty ją sprawiłeś. Niestety nie wszyscy faceci nadają się na partnerów.

            - Chyba tak… nie nadaję się do związku…

            - Nie mów tak. Pamiętam jak się poznaliśmy, jak opowiadałeś o Hinacie. Właściwie nie było dnia, żebyś o niej nie wspominał. Przyznam, że jej zazdrościłam, bo nie spodziewam się, żeby, któryś z moich byłych tak o mnie opowiadał. Wprost przeciwnie.

            Naruto przez chwilę poczuł ukłucie w sercu na dźwięk imienia ciemnowłosej. Przed jego oczami znów pojawił się obraz Hinaty zatopionej w objęciach Kiby.

            - Najważniejsze, to starać się myśleć o tym jak najmniej – rzekła Shion, jakby odgadując, o czym myśli chłopak – to tylko rani jeszcze bardziej. Wiem, że na początku nie jest łatwo, ale jeśli przetrzymasz początki, to później jest lepiej.

            - Nie myśleć o Hinacie…

            - Masz ciągle wrażenie, że to się jednak ułoży prawda?

            Naruto nic nie odpowiedział tylko spuścił wzrok. Białowłosa czytała w nim jak w otwartej księdze. Czasem nachodziła go myśl, żeby porozmawiać z Hinatą, może to wszystko tylko głupie nieporozumienie, ale nie bardzo wiedział jak miałby zacząć.

            - Nie rób sobie nadziei.

            Słowa dziewczyny trafiły blondyna niczym piorun.

            - Lepiej nic nie myśleć o tym i pozwolić sprawom się samym ułożyć. Jeśli zrobisz sobie nadzieję i nie daj co, coś się nie uda, będziesz cierpiał jeszcze bardziej.

            - Tęsknie za nią…

            - Wiem.

            - Przywykłem do tego, że nawet jak się budzę rano, a jej nie ma, to zawsze mogę napisać do niej i się przywitać albo zadzwonić.

            Naruto zatrzymał się nie podnosząc wzroku.

            - Teraz jest pustka, którą nie wiesz jak zapełnić – dokończyła dziewczyna.

            Blondyn nic nie odpowiedział, tylko pokiwał wolno głową. Czuł jak serce bije mu mocniej, a gardło ściska gula. Zamknął oczy, i wziął kilka głębszych oddechów. Nie chciał się przypadkiem rozpłakać przy dziewczynie, jakby to wtedy wyglądało? W pewnej chwili poczuł ciepły, delikatny uścisk na swoje dłoni. Otworzył oczy i ujrzał uśmiechniętą twarz Shion, a jej oczy wpatrywały się w niego. Spojrzenie jej było takie znajome; ciepłe, przyjazne.

            - Mam pomysł – rzekła wesoło – mieszkasz tu niedaleko prawda?

            - Tak, wyciągnąłem cię, ale spokojnie odwiozę cię, poproszę Sasuke…

            - Nie gadaj głupot, musimy się zająć tobą, abyś choć na chwilę nie myślał o tym wszystkim.

            Mówiąc to dziewczyna pociągnęła Naruto za sobą i tak oto byli w drodze do mieszkania chłopaka.

* * *

            Kiba jeszcze długo krążył po galerii handlowej, po tym jak rozstał się z Hinatą. Takie obrotu spraw się nie spodziewał. Wstał z postanowieniem, że przyzna się do wszystkiego, zraniłby przyjaciółkę i prawdopodobnie by ją stracił, ale chociaż tak mógł naprawić to co zrobił. Sprawy się jednak pokomplikowały, a jemu samemu nie starczyło odwagi, aby to wszystko odkręcić.

            Siedział wyraźnie przygnębiony, przy jednym ze stolików i popijał Colę. Przed oczami miał ciągle smutną twarz Hinaty, jej delikatny dotyk jeszcze ciągle odczuwany przez jego ciało. Miał ją tak blisko siebie, a jednocześnie czuł, że dawno nie byli oddaleni od siebie tak bardzo. Westchnął cicho i poczuł, jak dała o sobie znać znikająca opuchlizna pod okiem. Przyłożył rękę do twarzy, chcąc rozmasować bolące miejsce. Masz za swoje dupku – pomyślał i przytulił twarz do zimnej szklanki.

            Nie starał się nawet myśleć o tym, jak odkręcić to wszystko. Hinata mówiła, że chce porozmawiać z Naruto. Szatyn mimowolnie, na samą myśl o tym drżał. W końcu wyda się, że kłamał. Nawet nie chciał pomyśleć o tym, co wtedy mu naprawdę zrobi Naruto.

            Kiba westchnął ciężko i dopiwszy swój napój do końca, udał się na parking, gdzie stał jego samochód.

* * *

            Naruto wprowadził Shion do mieszkania, choć bardziej prawdziwe byłoby stwierdzenie, że to dziewczyna go tutaj ściągnęła. Białowłosa sciągnęła swój płaszcz oraz buty i energicznym krokiem weszła do kuchni.

            - Naruś! Masz jakiś alkohol?

            - W lodówce powinny być dwie flaszki po ostatniej imprezie – odparł chłopak wieszając swoją kurtkę na wieszaku.

            - O super! Masz też soki i lód w zamrażarce!

            - Co ty kombinujesz? – Naruto zdziwiony wszedł do kuchni, gdzie Shion krzątała się przy bufecie, nalewając do szklanej wódkę i sok.

            - Kuracja alkoholowa to chyba nie jest za dobry pomysł – rzekł Naruto niepewnie.

            - Nie bój się, nie upiję cię – odparła wesoło dziewczyna, podając blondynowi gotowego drinka – trzymaj i wypij wszystko na raz.

            - Szczerze, wolę gorącą herbatę po tym spacerze.

            - To rozgrzewa o wiele lepiej. Tylko pamiętaj, na raz.

            Naruto wzruszył ramionami i jednym haustem wypił pokaźnych rozmiarów drinka. Przełyk w jednej chwili zalała fala zimna, a zaraz potem druga, palącej goryczy. Blondyn skrzywił nieznacznie twarz i wziął kilka oddechów. Shion w tym momencie upijała powoli swój napój drobnymi łykami.

            - Hej! Miało być na raz! Oszukałaś mnie! Omal mi przełyku nie wypaliło, coś ty tu dodała?!

            - Przepraszam, nie mogłam się powstrzymać - dziewczyna zaśmiała się – szkoda, że nie widziałeś swojej miny, ale spoko, każdy tak reaguje na mieszankę alkoholu z dużą ilością pieprzu.

            - Niezły kwas – odparł chłopak wykrzywiając się przy tym.

            Shion zaśmiała się i sama wypiła do końca swojego drinka, skrzywiła się i upiła parę łyków soku.

            - W ramach solidarności marudo, poświęciłam się dla ciebie.

            - Wielkie mi halo, powinnaś wypić na raz moją porcję.

            - Jestem dziewczynką, więc mogę wypić mniej.

            - A podobno chciałyście równouprawnienia – odparł cicho chłopak bardziej do siebie niż do dziewczyny.

            Białowłosa wzięła szklankę od Naruto, nalała im po jeszcze jednym drinku i zabrała je do pokoju.

            - Tylko weź butelkę – krzyknęła wychodząc z kuchni.

            Blondyn pokręcił głową i zabrawszy ze sobą flaszkę, podążył w ślad za dziewczyną. W pokoju, Shion postawiła drinki na stoliku, po czym podeszła do kredensu i zaczęła przeglądać wideotekę, która zdobiła jedną z półek. Przez długi czas stała w milczeniu. Jej twarz wydawała się niezwykle skupiona, jakby nie przeglądała filmów, a szukała jakiegoś klasyku literackiego. Po chwili wyciągnęła rękę i dobyła jeden z filmów.

            - To będzie dobre – odparła, odwracając się do blondyna.

            Naruto podszedł zaciekawiony, aby przyjrzeć się wyborowi koleżanki, którym okazała się jedna z jego ulubionych komedii „Naga broń”.

            - Nieśmiertelna klasyka.

            - Jeden z moich ulubionych, dawno go nie oglądałem – odparł Naruto.

            - Zatem czas go odkurzyć – rzekła z uśmiechem dziewczyna.

            Chłopak wziął film od dziewczyny i podszedł do stolika, na którym stała konsola. Włączył telewizor, włożył płytę z filmem do czytnika i po chwili oboje siedzieli na kanapie. Co chwila wybuchali śmiechem podziwiając kunszt jednego z mistrzów komedii Leslyego Nielsena. W przerwach między tymi chichotami, popijali kolejne drinki, od czasu do czasu komentując wydarzenia, które miały miejsca w filmie.

            Czas leciał, gdy skończył się jeden film, Naruto zaproponował drugi, na co Shion przystała. Kolejne alkoholowe napoje wywoływały powoli, coraz to większe szumienie w głowie. Naruto, który jeszcze parę godzin temu był przybity i którego ogarnęło to znane człowiekowi zawiedzionemu sercowymi sprawami, uczucie bezradności i zagubienia, momentami sprawiał wrażenie wesołego. Przez chwilę nawet zapomniał i Hinacie, jednak wspomnienie o niej wracało. W takich chwilach powracał także smutek i poczucie samotności. Chęć bycia z ukochaną osobą kuła jego serce, a im bardziej to uczucie go ogarniało, tym chętnie oddawał się rozmowom z Shion. Czuł, że białowłosa doskonale rozumie jego uczucia. Mógł się jej wyżalić, a ona nie dość, że słuchała to siedziałą przy nim i pocieszała jak mogła. Mogła przecież spotkać się ze znajomymi, wyskoczyć na miasto i dobrze się bawić. Zamiast tego siedziała w to sobotnie popołudnie z nim i podtrzymywała go na duchu.

* * *

            Hinata po powrocie do domu czuła się słabo. Już w trakcie jazdy autobusem, zbierało się jej na mdłości i gdyby jechała kilka minut dłużej, niechybnie by zwymiotowała. Nie wiedziała co spowodowało takie samopoczucie i była wyraźnie zła. Chciała się jeszcze dzisiaj spotkać z Naruto, jednak zamiast tego z zawrotami głowy, położyła się na łóżku i zapadła w krótką drzemkę. Nie dane jej było jednak długo odpoczywać, gdyż ze snu wyrwał ją dzwonek telefonu.

            Gdy tylko ciemnowłosa się obudziłą, jej serce zabiło mocniej. Sądząc, że to Naruto, nie patrząc na to kto dzwoni, odebrała połączenie.

            - Halo – jej głos drżał.

            - Cześć Hinata! – głos po drugiej stronie słuchawki świadczył o tym, że to nie Naruto, a Sakura.

            - Cześć… - przywitała się ciemnowłosa, wyraźnie zawiedziona.

            - Hinata, stało się coś?

            - Nie, spałam i taka śnięta jestem…

            - Dobra nieważne, słuchaj, widziałaś się może dzisiaj z Naruto?

            - Nie – odparła dziewczyna zdziwiona – a dlaczego pytasz?

            - Nie? – Sakura sprawiała wrażenie zaskoczonej – to ja już nic nie rozumiem.

            - Ale co się stało?

            - Byłam dzisiaj u Sasuke i jak stałam na balkonie to widziałam Naruto jak spacerował z jakąś dziewczyną, myślałam, że to ty i zadzwoniłam, bo chciałam wiedzieć jak wam się rozmowa ułożyła.

            Hinacie serce zabiło mocniej. Szeroko otwarte oczy wpatrywały się przed siebie, a drobna dłoń zacisnęła na słuchawce.

            - J…jesteś pewna, że to był Naruto.

            - Tak, ten chód i ubranie wszędzie poznam. Szedł z jakąś dziewczyną, tak mi się zdaję bo w płaszczu typowo kobiecym, nie widziałam jednak dokładnie, kto to był, bo miała kaptur na głowie no i trochę daleko byli ode mnie, ale jestem pewna, że to była dziewczyna… - Sakura zamilkła na chwilę – zaraz, chwila, coś mi tu nie gra. Jeśli to nie byłaś ty, to z kim on się szlajał?!

            Hinata nie odpowiedziała. Zdawało się jej, że już wiem z kim spotkał się Naruto.

            - Halo, Hinata! Jesteś tam?

            - Tak, jestem… przepraszam…

            - Jakby wiedziała, że ta laska to nie ty, to bym zaraz tam zbiegła i sukę zlustrowała. No nic pewnie jakaś koleżanka, chodź dziwne, bo z tego co wiem, z żadnymi się nie widywał do tej pory.

            - Może ktoś z pracy… - odparła niepewnie Hinata – z resztą…

            - Co takiego?

            - Z resztą to nie ważne. Nie jesteśmy już razem – odparła Hinata. Głos jej drżał, gdy wypowiadała te słowa.

            - Hinata, co ty…

            - To koniec Sakura – przerwała przyjaciółce ciemnowłosa – koniec…

            - Hina…

            Ciemnowłosa rozłączyła połączenie i odłożyła telefon na biurku i po chwili komórka znów zabrzęczała. Sakura, usiłowała znów się dodzwonić do przyjaciółki, jednak Hinata nie odbierała. Dziewczyna siedziała smutna na łóżku. Po pewnym czasie telefon zamilkł i w pokoju zapanowała cisza, przerywana płaczem Hinaty.

* * *

            Powoli zbliżał się wieczór. Naruto i Shion godzinę temu skończyli oglądać film i teraz siedzieli na łóżku, rozmawiając i kończąc butelkę wódki. Oboje czuli już lekkie zamroczenie spowodowane przez alkohol i jak to bywa w takim stanie, rozmowa trwała w najlepsze. Naruto akurat opowiadał, o swoich wariackich pomysłach z czasów liceów, gdy nagle oboje usłyszeli bicie kościelnych dzwonów. Blondyn spojrzał zdziwiony wpierw za okno, potem na zegarek.

            - O kurcze! Dziewiąta już – rzekł i czuł, że język mu się plącze.

            - Już ta godzina? – Shion wydała się równie zaskoczona i również pod wpływem alkoholu – przepraszam, zabrałam ci tyle czasu…

            - No co ty gadasz, to ja cię tyle trzymałem, teraz mam wyrzuty sumienia – odparł szybko Naruto i szybko wstał. W tym momencie w głowie lekko mu zawirowało i gdyby nie krzesło, którego w ostatniej chwili się chwycił, runąłby niechybnie na podłogę.

            - To ja już pójdę – odparła Shion i również wstała niepewnie.

            Dziewczyna dała krok do przodu i potknęła się o pantofle, które dał jej chłopak. Jako, że na drodze jej lotu stał blondyn, łatwo przewidzieć, że wpadła prosto na niego. Na szczęście dla obojga, chłopak stał już mocno na nogach i w porę uchwycił dziewczynę. Na chwilę ich twarze zbliżyły się znacznie do siebie. Jej blada skóra oblała się czerwonym rumieńcem, pewnie w skutek alkoholu, który krążył w jej żyłach. Ich spojrzenia się spotkały. Ona zahipnotyzowana błękitem jego oczu, on jej ciepłym spojrzeniem. Ciepło dziewczyny, którą trzymał w ramionach, powoli rozchodziło się po jego ciele. W końcu Naruto otrząsnął się i nieznacznie odsunął od dziewczyny. Shion, jakby również zdała sobie sprawę z tego co się stało, także się odsunęła.

            - Przepraszam, niezdara ze mnie – rzekła cicho.

            - Nic się nie stało – odparł blondyn z lekkim zakłopotaniem.

            - Pójdę już.

            - Odprowadzę cię.

* * *

            Gdy szli w kierunku postoju taksówek. Z powodu awarii sieci elektrycznie odpowiadającej za prawidłowe funkcjonowanie latarni, panowała większa niż zwykle ciemność. Co druga lub co trzecia lampa dawała światło, rozjaśniając drogę dwójce spacerowiczów. Oboje szli w milczeniu, mając w głowach jeszcze nie tak dawną scenę w domu chłopaka. Ona w jego ramionach, wpatrzona w niego. On, czujący jej ciepło. Shion czuła się nie swojo i jednocześnie było jej miło na sercu. Poczuła dziwną falę ciepła, gdy stała tak lekko wtulona w chłopaka. W Naruto z kolei walczyły ze sobą dwa skrajne uczucia. Hinata, po ich rozstaniu, znalazła bardzo szybko pocieszenie w ramionach innego. Skoro tak, to dlaczego on nie może? Może to wcale nie było takie głupie? Co prawda rozstali się parę dni temu i wciąż kochał Hyugę, jednak z każdą kolejną godziną od momentu, gdy zobaczył ją razem z Kibą w galerii, czuł z coraz większym przekonaniem, że to koniec. Może Shion ma rację. Trzeba wycierpieć swoje i jak najszybciej zapomnieć, idąc dalej na przód? Plan wydawał się doskonały, był jednak pewien problem. Kochał Hinatę całym sercem. Za każdym razem, gdy o niej myślał, wywoływało to u niego smutek. Sama myśl o tym, że już nie są razem, sprawiała, że czuł się fatalnie. Przez te parę dni zatęsknił do niej bardziej, niż gdyby byli razem i trwali w rozłące w wyniku głupiego zbiegu okoliczności, wiedząc, że potem i tak się spotkają. Tęsknił, wiedząc, że tym razem już nie wpadną sobie w ramiona, że już nie poczuję jej przyjemnego zapachu, jej ciepła, nie spojrzy w jej białe oczy. Ta myśl powoli, acz sukcesywnie wierciła dziurę w jego sercu, aż utworzyła wyrwę, przez którą się teraz wylewała.

            Blondyn przystanął na chwilę i nie podnosząc, wpatrywał się w chodnik. Shion również przystanęła i spojrzała na Naruto, którego twarz sprawiała wrażenie zamyślonej. Mimo iż alkohol wciąż szumiał w jej głowie, widziała ból w jego oczach. Ile razy sama musiała tak wyglądać? Zamyślona, rozczarowana, samotna. Wolnym krokiem podeszła do chłopaka i chwyciła go za rękę. Naruto drgnął i podniósł wzrok na białowłosą. Ich spojrzenia znów się spotkały i znów jakaś niewidzialna nić sprawiła, że utkwiły wpatrzone w siebie na dużej.

            - Wracaj do domu Naruś, pójdę dalej sama. A ty wracaj i nie postaraj się o tym nie myśleć – rzekła ciepłym głosem.

            Naruto pokręcił głową i dał kilka kroków na przód.

            - Odprowadzę cię tylko – rzekł w końcu.

            Dziewczyna ruszyła za chłopakiem i znów szli w milczeniu.

            Po kilku minutach dotarli na postój taksówek, na którym stało kilka taryf, gotowych za nieco gotówki, podwieźć strudzonych wędrowców.

            Shion spojrzała znów na blondyna, który miał ten sam, nieobecny wzrok. Dopiero teraz sobie uświadomiła, że przez całą drogę trzymali się za ręce.

            - Naruto.

            Blondyn spojrzał na dziewczynę.

            - Dziękuję, że mnie odprowadziłeś, ale teraz wracaj już, dobrze?

            Chłopak pokiwał głową od niechcenia.

            - I nie łaź już nigdzie. Wiem, że nie masz ochoty siedzieć w domu, ale jest późno. Obiecasz mi, że wrócisz szybciutko do siebie.

            Naruto zadrżał, ciepły głos dziewczyny jakimś tajemniczym sposobem, przebijał się do serca przez ścianę bólu, łagodząc go.

            - Daj znać jak wrócisz. Zobaczysz, jutro będzie nowy dzień, a po nim kolejny i wszystko znów zacznie się układać – rzekła Shion, lekko się przy tym uśmiechając.

            - Dziękuję – odparł cicho blondyn.

            - Nie musisz dziękować. Nie ma za co.

            - Uwierz mi jest…

            Nie dokończył, gdyż poczuł delikatny pocałunek, który dziewczyna złożyła na jego ustach. Czuły, wrażliwy, ale nie namiętny. Naruto zaskoczony, w przeciwieństwie do białowłosej miał otwarte szeroko oczy ze zdziwienia. Z czasem jednak powoli je zamykał i jakby mimowolnie oddawał się tej chwili. Ich usta jeszcze przez chwilę złączone w pocałunku, w końcu się rozstały.

            Chłopak wpatrywał się ciągle zszokowany w dziewczynę. Ta w pierwszej chwili jakby wystraszyła się swojej reakcji, wyciągnęła rękę i pogładziła Naruto po policzku i spuściła wzrok.

            - Przepraszam, poczułam, że chcę to zrobić… - znów podniosła wzrok na blondyna i dodała – proszę, wracaj do domu i daj znać jak wrócisz.

            Po tych słowach, puściła jego rękę i odwróciwszy się, udała się do jednej z taksówek. Po chwili czarny Opel z Shion w środku odjechał, zostawiając blondyna z niemałym mętlikiem w głowie i wspomnieniem ciepłego, przyjemnego pocałunku na ustach.

* * *

            Gdyby chcieć ująć w słowach wyraz twarzy Sasuke, który w tym momencie ją wykrzywił, żaden, nawet najlepszy pisarz nie potrafiłby znaleźć słów, aby to opisać. Naruto w pewnej chwili zamilkł i popatrzył na przyjaciela, którego nigdy w życiu nie widział w takim stanie. Faktycznie, ciemnowłosy pierwszy raz od czasu swoich narodzin doznał szoku, a wywołała go dopiero co odbyta rozmowa z blondynem.

            - Coś ty kurwa zrobił?! – Właściwie z tego pytania, nie można było zrozumieć, czy Sasuke zwraca się do Uzumakiego z pretensjami, że ten zrobił coś całkowicie amoralnego, czy też dalej nie mógł uwierzyć, w to co usłyszał.

            - Nic nie zrobiłem, to ona… - odparł cicho Naruto.

            - Ty jesteś kretyn!!

            - Dlaczego niby?

            - Pytasz dlaczego?! Przecież jak się Hinata dowie, to wtedy będzie ewidentny koniec między wami! – Sasuke łaził po pokoju ni to wkurzony, ni to zdezorientowany. Zupełnie jakby to wszystko dotyczyło jego samego.

            - Już jest koniec – odparł zrezygnowany Naruto.

            - No, teraz to już na pewno! – Sasuke zatrzymał się i popatrzył na przyjaciela.

            - To jeszcze nie koniec, nie powiedziałem ci najważniejszego.

            - Co?! Może chcesz mi powiedzieć, że ją jeszcze przeleciałeś?!

            - Odpierdoliło ci?!

            Sasuke miał coś odpowiedzieć, gdy nagle do pokoju wszedł jego brat.

            - Hej chłopaki, czym się tak podniecacie?

            - Ten debil przeleciał Shion! – odparł Sasuke wskazując na Naruto.

            - Shion? - Itachi wyglądał na wyraźnie zdezorientowanego.

            - Spierdalaj! Nie przeleciałem jej!

            - Ale przelizałeś!

            - No i chuj!

            Podczas gdy Naruto i Sasuke kłócili się o prawdziwą wersje wydarzeń, Itachi przyglądał się tej scenie, nie za bardzo wiedząc co powiedzieć. Znał Naruto bardzo dobrze i nie raz słyszał ich przepychanki słowne, które potem i tak kończyły się wyjściem na piwo.

            - Chłopaki, kto to jest Shion? Tak nazywacie Hinatę?

            - Nie! – odparli obaj równocześnie.

            - To jest dziewczyna, którą Naruto chce wydymać – dodał Sasuke.

            - Ciebie zaraz wydymam, jak się kurwa nie zamkniesz!

            - Won od mojej dupy pedale!

            - Dobra! Już spokój! – Itachi wszedł między chłopców.

            Naruto i Sasuke zamilkli i popatrzyli na siebie. Dopiero teraz dotarło do nich, jak bardzo dali się, po raz kolejny, ponieść emocjom.

            - Przykro mi, że nie jesteście razem z Hinatą – Itachi spokojnym głosem zwrócił się do blondyna.

            Naruto nic nie odparł, tylko jakby posmutniał. Odwrócił wzrok i popatrzył za okno, gdzie popołudniowe, niedzielne słońce wisiało nisko na niebie.

            - Dobra, poniosło mnie, wybacz – rzekł w końcu Sasuke – po prostu nie pojmuję, tyle razy ci mówiłem, abyś nie robił tej lasce nadziei i tera takie coś…

            - Hinata jest z Kibą – przerwał Naruto. Jego słowa musiały wywołać niemałe zdziwienie u ciemnowłosego, który momentalnie zamilkł.

            Uzumaki korzystając z chwili spokoju opowiedział po kolei wydarzenie sobotniego dnia. Zaczynając od tego co zobaczył w galerii, a kończąc na spotkaniu z Shion, które Sasuke już znał. Itachi w tym czasie usiadł na łóżku brata i również przysłuchiwał się opowieści blondyna. Lubił Naruto. Chłopak – jego zdaniem - trochę zwariowany, ale sympatyczny i łatwo przekonuje ludzi do siebie. Tym bardziej było mu szkoda blondyna, który wyraźnie przeżył rozstanie ze swoją dziewczyną. Nie znał jej zbytnio, tyle co z opowieści, ale  wywnioskował z nich, że pasowała do Uzumakiego. Stanowiła jego uzupełnienie.

            Gdy Naruto skończył opowiadać, w pokoju panowała cisza. Sasuke sprawiał wrażenie głęboko zamyślonego i trochę czasu minęło, zanim się odezwał.

            - Sprawy się popierdoliły. Jesteś pewien, że Hinata to zrobiła? – spytał spokojnie ciemnowłosy.

            - Tak – Naruto usiadł na krześle obok – stali dosłownie kilkanaście metrów ode mnie.

            - Nic z tego nie rozumiem – Sasuke usiadł obok brata – zakochana w tobie po uszy dziewczyna, nagle wyrzuca ci wszystko co najgorsze i potem leci do innego? Nie pasuje mi to zupełnie.

            - Może i dziwne, ale to koniec…

            - Co teraz zrobisz?

            - Nic. Pójdę za radą Shion i będę próbował zapomnieć.

            - Ciężko ci będzie, zwłaszcza, że będziecie się widywać na uczelni.

            - Zrezygnuję…

            - Co?! – Sasuke momentalnie wstał – odpierdoliło ci?! Rzucasz studia i to teraz?! Przecież zaraz…

            Nie dokończył, gdyż w tej chwili Itachi wyciągnął rękę, uciszając brata.

            - Daj mu skończyć.

            Sasuke z trudem, ale zatrzymał potok słów, który mu się cisnął na usta i popatrzył na blondyna.

            - Już kiedyś o tym myślałem – zaczął spokojnie Naruto, wpatrzony w podłogę – po ostatnich dwóch latach miałem naprawdę dość, ale powiedziałem sobie, jeszcze ten rok i koniec. Potem myślałem, że z Hinatą będzie się układać i naprawdę, przestałem się czuć obco, jednak sam siebie okłamywałem.

            - Masz już jakiś pomysł? – spytał spokojnie Itachi.

            - Mam wujka w Stanach. Przesłał mi kiedyś zaproszenie do kraju i chyba nadszedł czas, aby z niego skorzystać.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

              Na dziś koniec. Obiecałem, że będzie się działo i mam nadzieję, że słowa dotrzymałem :P Jak zawsze dziękuję za wasze komentarze i uwagi :)

            Następny rozdział, tradycyjnie w sobotę po północy (26 kwietnia), a w nim: Naruto u dziekana, jak zakończy się ta wizyta? Spotkanie na uczelni, jak się skończy? Sasuke i Sakura odwiedzają Naruto.

             Cóż mogę powiedzieć, będzie (mam taką nadzieję) równie ciekawie :)

             A teraz kochani z okazji zbliżających się Świąt, życzę wam wszystkiego najlepszego. Wielkanocnej uczty w gronie rodzinnym, smacznego jajka i lekko mokrego dyngusa :)

           Do zobaczenia za tydzień!!