ROZDZIAŁ XLI

       Witam wszystkich moi drodzy w ten kwietniowy weekend. Słońce świeci, chmury wędrują po niebie, a na naszym blogu pojawia się kolejny rozdział naszej powieści :)
      Zapraszam do lektury!
------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Trójka przyjaciół wychodziła właśnie z budynku wydziału i kierowała się w stronę parkingu. Kiba, który obiecał odwieźć Shino i Saia do ich domów, szedł przodem w milczeniu. Po chwili dotarli na miejsce i chłopcy wsiedli do czarnego Chevrolleta Inuzuki. Również tego dnia Naruto nie zjawił się na uczelni, Hinata natomiast sprawiała wrażenie przybitej i jakby nieobecnej.

Kiba patrzył przed siebie, starając się maksymalnie skupić na drodze, jednak jego myśli co chwila wymykały się spod kontroli i leciały swoim torem. Nie trzeba pisać, że chłopak rozpamiętywał ostatnie, burzliwe wydarzenia. Za każdym razem teraz, gdy widział Hinatę, gnębiły go wyrzuty sumienia. Jest w końcu tak jak chciał, nie jest z Naruto, nie odzywają się do siebie, powinien być szczęśliwy. Jednak widok załamanej przyjaciółki sprawia, że nie potrafił się cieszyć.

            - Biedna Hinatka – westchnął cicho Sai, który tradycyjnie siedział z tyłu.

            Kiba poczuł nieprzyjemne dreszcze.

            - To prawda, nie ma czego jej zazdrościć – zawtórował Shino.

            - W ogóle się nie spodziewałem, że zerwą.

            - Zerwanie nie było najgorsze – odparł spokojnie Shino, poprawiając swoje ciemne okulary.

            - Jak to nie? – spytał zaciekawiony Sai.

            - Musiała dokonać trudnego wyboru.

            Shino zamilkł na dłuższą chwilę pozostawiając chłopców w niepewności, Kiba dodatkowo czuł się coraz mnie swobodnie. Miał ochotę wyskoczyć z auta i pobiec do domu.

            - Dwie bliskie jej osoby żyły w konflikcie i po chwili spokoju doszło do tego, że musiała stanąć po jednej ze stron.

            Shino zamknij się wreszcie – pomyślał Kiba, jednocześnie starając się z całych sił zachować spokój na twarzy.

            - Nie sądziłem, że do tego dojdzie – kontynuował Shino.

            - Tak szczerze, to ciężko mi było uwierzyć w to, że Naruto się rzucił na ciebie – dodał szybko Sai, zwracając się do Kiby.

            Kiba westchnął ciężko. Resztkami sil trzymał w ryzach swoje nerwy.

            - Co się nic nie odzywasz? – spytał Sai. Shino przyglądał się przyjacielowi kątem oka.

            - A czemu mam się odzywać? – odparł po dłuższej chwili szatyn – myślisz, że mam ochotę o tym rozmawiać?

            - Mówisz tak, jakbyś czuł się winny – odparł Sai, przeciągając się na fotelu – fakt, że trochę nas to zaskoczyło, jednak z drugiej strony, Naruto zawsze był w gorącej wodzie kąpany. Shikamaru opowiadał ostatnio, jak pierwszego dnia w pracy on i Sasuke wdali się w bójkę. Hinata jak o tym usłyszała, wyprawiła mu kazanie.

            - Co zrobił? – Kiba wydał się zaciekawiony – Pobił się w pracy?

            - Nie słyszałeś o tym?

            - Nie. Kiedy to było?

            - Pierwszego dnia jak poszli do roboty. Jakiś typek do nich przyburzał to mu Naru nos złamał czy coś tam.

            - Nieźle – odparł spokojnie Kiba, czując jak kamień spada mu z serca. Nie znał tej historyjki, a dzięki niej mneijsze prawdopodobieństwo, że go będą podejżewać o kłamstwo.

            - Gdzie się pobiliście? –spytał nieoczekiwanie Shino.

            Kiba spojrzał niechętnie na przyjaciela – a co ci kurwa do tego?

            - Niedaleko tego baru, w którym byliśmy ostatnio. Wy żeście pojechali, a mnie się zachciało szukać taksówek. Jakbym nie mógł zadzwonić od razu – ostatnie zdanie powiedział bardziej do siebie niż do przyjaciół.

            - Z Naru to jednak niezły zawadiaka, ale i tak nie przypuszczałem, że Hinata uwierzy tobie – mówiąc to Sai stuknął palcami w tylnią część siedzenia Kiby.

            - Sądzę, że chciałaby wierzyć im obu – odparł spokojnie Shino – ale najbardziej, żeby to zdarzenie nie miało miejsca. Jakkolwiek by nie wybrała, byłoby źle. Nie zazdroszczę jej. Jeśli nie zdarzyłoby się to wtedy, to kiedy indziej. Może tak miało być.

            Przyjaciele zdumieni słowami Aburame, popatrzyli na przyjaciela, który przez resztę drogi już nic się nie odezwał.

* * *

            - No już myślałem, że z pracy też zrezygnowałeś – odparł Sasuke, który stał przed wejściem do biurowca.

            Naruto podniósł wzrok na ciemnowłosego, ale nie odniósł się do jego wypowiedzi.

            - Co ty tu robisz? Gdzie Shikamaru – spytał blondyn.

            - Czekam na ciebie, Shika jest już na górze. Poprosiłem go, aby ogarnął trochę twoją robotę – odparł Sasuke, który nie miał najwyraźniej ochoty na typowe docinki z przyjacielem. Naruto nie wyglądał na bardzo załamanego, niemniej takie nagle rozstanie z Hinatą niejako wstrząsnęło jego światem i Uchiha dobrze wiedział, że chłopak nie ma ochoty na żarty.

            - Nasza opiekunka pytała o ciebie – rzekł po chwili Sasuke, gdy chłopcy wjeżdżali windą na swoje piętro – chyba nie planujesz rzucić studiów?

            - Nie planuję.

            - No to dobrze, dawaj robota czeka. Nie możesz ciągle o tym myśleć. A z Hinatą się niedługo pogodzicie. Powiedz mi tylko jedno, ale między nami – Sasuke zatrzymał się i popatrzył poważną miną na przyjaciela – wpierdoliłeś wtedy Kibie?

            - Nie – odparł po dłuższej chwili blondyn, ze wzrokiem wbitym w podłogę.

            Sasuke nic nie odparł, tylko pokiwał porozumiewawczo głową. Wierzył mu. Klepnął przyjaciela w ramię i udali się do pokoju gdzie pracowali.

            Na miejscu przywitała ich Shion.

            - No nareszcie jesteście – powiedziała ze złą miną – wiecie ile jest roboty? A wy sobie po prostu nie przychodzicie.

            - Dupy nie zawracaj – odparł spokojnie Sasuke i minął dziewczynę.

            - Hej, nie skończyłam jeszcze! W ogóle jak ty się do mnie zwracasz?! – białowłosa odwróciła się za chłopakiem. Oczy zapłonęły jej żywym gniewem. Jak on śmiał się tak do niej zwracać?

            - To skończ, bo ja nawet nie mam zamiaru zaczynać. Skoro jest tyle do zrobienia, to zamiast gdakać weź się do roboty.

            Gdy Sasuke skończył mówić, dało się słyszeć ciche parsknięcie. Dziewczyna przeleciela złym wzrokiem po pokoju.

            - Komu tak wesoło?! – krzyknęła wściekła.

            Jak na komendę kilka osób wybuchło głębokim śmiechem, pokładając się na biurkach. Po chwili cały pokój rechotał, poza trzema osobami. Shion, która wściekła wróciła na swoje miejsce, Sasuke - całkowicie olał sprawę i Naruto, który przyglądał się wszystkiemu w milczeniu ze smutną miną.

            Blondyn zawędrował do swojego biurka. Cichy w pokoju umilkły i znów panowała cisza, przerywana stukaniem palcami w klawiaturę. Shion złość nie mijała. Jakby mogła, to zatłukłaby Sasuke monitorem, ale szkoda sprzętu, jak sama potem stwierdziła.

            - Ja nie wiem, jak ty z tym gburem wytrzymujesz? Ile wy się znacie? – spytała blondyna, a gdy nie uzyskała odpowiedzi, odwróciła głowę w jego kierunku.

            - Halo, co się dzisiaj z wami dzieje? Piliście wczoraj i macie kaca czy co?

            - A co się miało stać?

            - No właśnie chciałabym wiedzieć. Jak macie obaj nieprzytomni tak tu siedzieć, to ja sobie z Shikamaru ogarnę waszą pracę, a wy weźmiecie sobie wolne czy co...

            - Zerwałem z Hinatą – Naruto odparł mimowolnie, jakby nie panował nad tym co mówi. Wyrwało mu się z ust samoistnie i dopiero po chwili zdał sobie sprawę z tego, co powiedział.

            Shion zamilkła i zaskoczona przyglądała się teraz chłopakowi, który smutnym wzrokiem spoglądał na monitor.

            - Przepraszam – rzekła cicho – nie wiedziałam.

            Naruto nic nie odparł, jakby nie usłyszał wypowiedzi jasnowłosej i zabrał się za swoja pracę, która wszystkim poza nim wlokła się w nieskończoność. Chłopcy byli nieobecni tylko jeden dzień, a roboty mieli tyle, że  gdy się już ze wszystkim uwinęli ich czas pracy na dziś dobiegł końca.

Naruto i Sasuke powoli pakowali swoje rzeczy. Blondyn przez cały ten czas nie odezwał się do nikogo. Shion, która siedziała obok, również nic nie mówiła, gdyż nadmiar pracy sprawiła, że nie miała prawie w ogóle chwili wolnego. Dziewczyna spojrzała ukradkiem na Naruto, który zamykał swój plecak i zakładał kurtkę. Zastanawiała się co takiego mogło się stać. Jeszcze parę dni temu Naruto tryskał energią i opowiadał o Hinacie. Teraz nic z tego ni z owego mówi, że zerwali. Mimo, że w takich sytuacjach ciekawość zżera człowieka od środka, Shion nie naciskała. Wiedziała jak to drażliwy temat. Sama kiedyś musiała zakończyć związek, po tym jak chłopak zdradził ją z jej koleżanką. Długo po tym jeszcze, gdy jasnowłosa wspominała, że to ona ich właśnie poznawał ze sobą, zbierało się jej na płacz. Kiedyś jedna z lepszych koleżanek, teraz nawet nie wie czy dalej jest z tym chłopakiem. Znając jego, pewnie nie, ale Shion już to nie interesowało. Pewnie z tego powodu Naruto nie było wczoraj w pracy ­– pomyślała.

            Dziewczyna szybko zebrała swoje rzeczy i miała już odejść, gdy jeszcze raz spojrzała na blondyna, który czekał na Sasuke. Ciemnowłosy odpisywał w pośpiechu na jakiegoś maila – prawdopodobnie dawał adresatowi w dyplomatyczny sposób do zrozumienia, aby ten się walił – toteż podeszła do Uzumakiego i położyła mu rękę na ramieniu. Naruto nieznacznie drgnął i spojrzał na dziewczynę. Przez moment odniósł wrażenie, że w jej fioletowych oczach znalazł współczucie i zrozumienie.

            - Do jutra Naruś – rzekła cicho – jak będziesz chciał pogadać, to chętnie cię wysłucham.

            Po tych słowach podarowała blondynowi delikatny pocałunek w policzek i szybko wyszła., zostawiając Naruto samego ze swoimi myślami.

* * *

            - Kochanie możemy wejść? – matka Hinaty zapukała do drzwi pokoju dziewczyny.

            - Tak mamo, proszę – odparła Hinata wstając z łóżka. Dziewczyna starała się choć na chwile nie myśleć o wydarzeniach z ostatnich dni i usiłowała się pouczyć, jednak ze średnim rezultatem.

            Kobieta weszła do pokoju, a tuż za nią wkroczył Hiashi. Oboje mieli zatroskane miny. Podeszli do córki. Kobieta usiadła na łóżku obok Hinaty, ojciec zaś przysunął sobie bliżej krzesło, które stało przy biurku i również spoczął.

            - Kochanie – zaczęła kobieta – nie będę ukrywała, że się martwimy trochę o ciebie.

            Hinata nic nie odpowiedziała, tylko patrzyła smutnym wzrokiem w podłogę. Rodzice dziewczyny popatrzyli na siebie pytająco i po chwili matka kontynuowała.

            - Rozumiem, że zbliżają się egzaminy i się nimi denerwujesz, jednak twoje problemy ze zdrowie i to że nas unikasz, jesteś smutna. Proszę powiedz nam, czy cos się stało?

            Ciemnowłosa siedziała dalej w milczeniu. Delikatne dłonie zacisnęła w piąstki. Kobieta delikatnym ruchem ręki pogładziła głowę dziewczyny, która w pewnym momencie zaczęła cicho szlochać. Łzy spływały jej po policzku. Hinata mimowolnie przylgnęła do matki. Nie potrafiła już dłużej udawać, ani tego ukrywać.

            - Rozstaliśmy się z Naruto – odparła, a łzy dalej drążyły drogę na jej policzkach.

            Kobieta przytuliła dziewczynę i spojrzała na męża. Oboje mieli zaskoczony wyraz twarzy. Czekali, aż Hinata się trochę uspokoi i matka dziewczyny spytała:

            - Dlaczego? Co się stało? Przecież wyglądaliście razem na szczęśliwych. Jeszcze niedawno był tutaj i wszystko było w porządku.

            Hinata spojrzała na matkę, po czym usiadła jak poprzednio i jeszcze trochę płacząc opowiedziała o kłótniach z Naruto, o zdarzeniu, o Hidanie, w końcu o wydarzeniu, które miały miejsce ostatnio. Gdy skończyła w pokoju przez długi czas panowała cisza.

            - Wierzysz, że on to zrobił? – spytał w końcu Hiashi.

            Dziewczyna podniosła głowę i popatrzyła na ojca, który siedział z poważną miną.

            - Chcę tylko wiedzieć czy wierzysz, że ta sytuacja miała miejsce.

            - Nie tato – odparła drżącym głosem.

            Hiashi pokiwał głową i spojrzał na żonę, która siedziała obok jego córki.

            - Naruto jest chłopakiem ulicy – zaczął spokojnie Hiashi – wychował się sam, w bardzo młodym wieku musiał się nauczyć jak radzić sobie w życiu, i niestety czasem tak jest, że trzeba umieć zawalczyć o swoje. Naruto jest taką osoba i za to go szanuję. Wiem jednak także, że mimo iż na pewno zaprawiony w tego typu sytuacjach, to  nie podniósłby ręki na słabszego i bezbronnego. Wiem, że Kiba to twój przyjaciel, znałem jeszcze jego rodziców, i że decyzja, którą musiałaś podjąć, była najtrudniejszą z jaką miałaś się okazję do tej pory zmierzyć. Musisz jednak przemyśleć na spokojnie to wszystko jeszcze raz. To trudne ja wiem, ale jeśli ufasz Naruto i wierzysz, że on tego nie zrobił, to mu o tym powiedz.

            Hinata patrzyła na ojca, a z każdym jego słowem, czuła jak ciężki głaz spada jej z serca.

            - Dla niego nie ważne jest – zaczęła teraz matka dziewczyny – czy wierzy mu Kiba, Sakura, czy ktoś inny. Dla niego najważniejsze jest twoje zdanie. Jeśli pokażesz mu co do niego czujesz i że mu ufasz, to możesz mi wierzyć, że reszta nie będzie miała znaczenia.

            - Musicie po prostu porozmawiać – dodał Hiashi – to nie pierwsza i niestety nie ostatnia wasza kłótnia. My z twoją mamą też się kłóciliśmy i czasem nawet teraz są jakieś niesnaski. Ale najważniejsze to umieć się pogodzić.

            Hinata poczuła jakby jej było lżej na sercu. Była szczęśliwa, że ma takich rodziców, którzy potrafią ją wesprzeć, nieważne od tego w jakiej sprawie. Przez dłuższą chwilę jeszcze rozmawiali, aż w końcu wszyscy domownicy postanowili, udać się na spoczynek.

* * *

            Tego dnia coś tknęło Naruto, żeby się udać do galerii handlowej. Już dawno miał się tam wybrać na zakup nowych spodni, gry na konsolę oraz czegoś do czytania. Mimo iż był weekend wstał wcześnie rano. Szybko się ubrał, zjadł lekkie śniadanie i udał się na przystanek, klnąc pod nosem na śnieg, który wydawał się leżeć od wieków. Dość uciążliwe jest bycie zdanym na komunikacje miejską, podczas gdy w garażu wierne Suzuki czeka na cieplejsze dni.

            Nie trzeba wspominać o tym, że przez całą drogę chłopak myślał o Hinacie. Mimo, że zdawał się być wpatrzony przed siebie, w ogóle nie wiedział co się dzieje, tak bardzo był pochłonięty przez swoje myśli. Jak to bywa w takich sytuacjach, także i teraz przegapił swój przystanek i musiał się wracać dobre trzysta metrów.

            Galeria Handlowa o dziwo nie była specjalnie wypchana ludźmi, wręcz przeciwnie, można by odnieść wrażenie, że handel detaliczny w tych okolicach to nie jest popularna gałąź gospodarki. Tak jak zwykle korytarzami przewalały się tłumy ludzi, tak teraz Naruto od czasu do czasu mijał pojedyncze osoby. W sumie nie ma co się dziwić, promocje skończyły się w zeszłą sobotę, a nowy towar miał wejść dopiero w lutym, toteż wystawy sklepowe nie wyglądały zbyt atrakcyjnie dla potencjalnych klientów.

            Blondyn krążył po galerii, oglądając witryny sklepowe. Przyszedł tutaj w konkretnym celu, a snuł się niczym duch bez idei i pomysłu. Co jakiś czas zwracał na siebie uwagę poirytowanych ludzi, na których w chwilach zamyślenia, wpadał. Zwiedzenie dwóch dolnych pięter zajęło mu prawie dwie godziny, czym sam siebie zaskoczył. Zostało mu jeszcze jedno, toteż postanowił, że szybko je obleci, a potem uda się na jakiegoś fastfooda, których jest pełno tutaj.

            Gdy ruchome schody wyniosły jego postać na najwyższe piętro galerii, postanowił udać się do sklepu elektronicznego, który znajdował się na wprost niego. Szedł powolnym krokiem, jak poprzednio oglądając wystawy, gdy nagle zatrzymał się i długi czas stał jak osłupiały.

* * *

            Hinatę obudził dzwonek telefonu. Dziewczyna sądząc, że to Naruto szybko się podniosła i niemal rzuciła do komórki. Szybko jednak emocje opadly, gdyż tym, który się dobijał nie był blondyn, a Kiba. Ciemnowłosa chwilę się wahała, po czym odebrała połączenie.

            - Cześć Hinata, przepraszam, że tak wcześnie – rzekł Kiba nie tak pewnym głosem, jak zwykle.

            - Cześć Kiba, nic się nie stało i tak miała już wstawać. Jak się miewasz?

            - Dziękuje w miarę dobrze. Tak dzwonię, bo chciałem się spotkać. Masz może dzisiaj czas?

            - Nie bardzo, chciałam się po południu pouczyć i…

            - A teraz? – spytał nagle Kiba.

            - Teraz?

            - Tak, chciałem z kimś pogadać… zależy mi na tym…

            - Kiba, stało się coś? – dziewczyna odpędziła od siebie resztki snu.

            - Ogólnie… potrzebuję z kimś porozmawiać, ale zrozumiem jeśli nie masz czasu.

            - Nie, poczekaj, możemy się spotkać teraz, ale gdzie?

            - W galerii handlowej, potem cię odwiozę nie ma problemu.

            - Nie musisz, będę za godzinę.

            - Ale i tak to zrobię, dziękuję…

            - Nie ma za co, w końcu jesteś moim przyjacielem.

            Kiba nic nie odpowiedział. Przez chwilę w słuchawce panowała cisza.

            - Dziękuję, do zobaczenia za godzinę, będę pod elektronicznym.

            - Dobrze, do zobaczenia.

            Hinata się rozłączyła. Szybko udała się do łazienki, gdzie obmyła twarz i założyła wyjściowe ubranie. Nie zjadłszy śniadania, wybiegła z domu, nie chcąc się spóźnić na spotkanie. Chciała dzisiaj, idąc za radą rodziców, porozmawiać z Naruto, ale telefon Kiby ją tak zaskoczył i zafrasował, że postanowiła pojechać do blondyna wieczorem.

            Miała szczęście, gdyż jej autobus nadjechał niemal od razu, toteż na miejscu spotkania była kilka minut przed czasem. W trakcie drogi, miliony myśli przewijały się jej prze z głowę. Z jednej strony mająca nadejść rozmowa z Naruto, z drugiej dziwne zachowanie Kiby i nagła prośba o spotkanie. Dodatkowo jego głos. Jakby był przestraszony albo podłamany, co nie  pasowało do Inuzuki.

Gdy wjechała ruchomymi schodami na górę, już z daleka dostrzegła Kibę, który czekał na nią pod sklepem. Sądząc po ruchach był wyraźnie zdenerwowany. Ciemnowłosa zastanawiała się co też takiego mogło się stać. Powoli zbliżała się do przyjaciela, który gdy tylko ją dostrzegł, podbiegł do niej.

            - Cześć Hinata, dziękuję, że przyszłaś – rzekł szybko. Głos jego wyraźnie drżał, zdradzając zdenerwowanie.

            Hinata przez chwilę przyglądała się przyjacielowi. Opuchlizna prawie całkowicie zeszła z jego twarzy. Ostały się jedynie zadrapania i niewielki siniak pod okiem.

            - Cześć Kiba – odparła Hinata, ledwo ukrywając ciekawość.

            - Wiem, że to trochę dziwne… ten mój telefon i w ogóle, ale… - Kiba sprawiał wrażenie, wyraźnie zakłopotanego.

            - Spokojnie – Hinata starała się uspokoić przyjaciela – Nie musisz mówić od razu, zacznij po kolei. Przyznaję, że mnie zaskoczyłeś, ale w końcu jesteśmy przyjaciółmi.

            Kiba na dźwięk ostatnich słów wyraźnie posmutniał. Zabolały go nie słowa, a to jakim „przyjacielem” się okazał. Hinata przyjechała tu specjalnie dla niego, aby mu pomóc w potrzebie, a on jeszcze parę dni temu, dosłownie rozpieprzył jej związek z Naruto. W imię czego? Przecież i tak nie będą razem, a nawet jeśli. Przyjaciele powinni robić wszystko, aby się uszczęśliwiać, wspierać siebie. W swoich własnych oczach, Kiba pierwszy raz w życiu miał siebie za totalnego dupka.

            - Wiem, że tobie także nie jest łatwo – zaczął szatyn po dłuższej chwili – w zasadzie chciałem się spotkać w związku z tym, co zaszło ostatnio.

            Hinata otworzyła szerzej oczy ze zdumienia.

            - Kiba, co się stało? – spytała drżącym głosem. Z początku zaciekawiona, tym razem naprawdę się martwiła.

            - Przepraszam, jestem egoistą – Kiba westchnął ciężko – jedziesz tu przez całe miasto, a nawet nie spytałem jak się czujesz.

            Hinata nic nie odpowiedziała tylko wyraźnie spuściła głowę.

            - Rozmawiałaś z nim? – Kibie wyraźnie drżał głos.

            Ciemnowłosa nie odpowiedziała, tylko pokręciła przecząco głową.

            - Beznadziejne to wszystko – parsknął szatyn. Wyglądał jakby chciał coś powiedzieć, jednak nie za bardzo wiedział co.

            Hinata dalej nic nie odpowiadała, tylko patrzyła pustym spojrzeniem w podłogę. Ostatkiem sił hamowała łzy, które napływały jej do oczy.

            - Chciałem cię przeprosić – rzekł cicho Kiba.

            Dziewczyna podniosła wzrok i popatrzyła na przyjaciela, który stał przed nią z miną winowajcy.

            - To wszystko moja wina, przeze mnie się rozstaliście…

            - Kiba – Hinata podeszła do szatyna i położyła mu dłoń na ramieniu – co ty mówisz?

            - No bo widzisz, to wszystko… ta bójka, to…

            - To nie twoja wina – odparła cicho Hinata. Kiba zaskoczony umilkł – pobiliście się, w zasadzie to on ciebie. Boli mnie to, bo jesteś moim przyjacielem, a on… jego…

            Białe oczy Hinaty powoli zaczęły napełniać się łzami. Szatyn stał wpatrzony w przyjaciółkę. Chciał coś powiedzieć, jednak słowa tkwiły mu w gardle i nie chciały wyjść.

            - …kocham go – rzekła w końcu Hinata, a w raz ze słowami wylała kilka łez – naprawdę mnie boli to, co się stało… nawet nie masz pojęcia… ale wiedz, że cię nie winię.

            Wypowiadając ostatnie słowa, ciemnowłosa rozpłakała się. Kiba stał jak zaczarowany, a poczucie winy rosło w nim w zaskakującym tempie. Myślał, że rano kiedy podjął decyzję, o tym aby wyznać dziewczynie prawdę, czuł się fatalnie. Jednak to uczucie nijak się miało do tego co czuł teraz. Wstyd i zażenowanie własną osobą to najcieplejsze uczucia jakimi można by opisać teraz jego stan. Wstyd nie tylko tym co zrobił wtedy, ale także i przez to, że teraz, on zawsze dumny i odważny, nie potrafił wyznać prawdy. Słowa, które cisnęły mu się do gardła, nie znajdowały ujścia. Mimowolnie wyciągnął obie ręce i przyciągnąwszy do siebie dziewczynę, przytulił ją. Hinata nie oponowała, zamiast tego przylgnęła do jego ciała i ułożywszy głowę na jego ramieniu, pozwalała lecieć swoim łzom.

            Chłopak był teraz tak blisko niej. Czuł jej dotyk, jej zapach. Miękkie włosy dziewczyny delikatnie wplatały się w jego palce. On jednak nie był szczęśliwy, każda kolejna minuta, którą Hinata spędziła w jego ramionach, była dla niego torturą.

* * *

            Naruto widząc przytulającą się parę, przez długi czas patrzył oszołomiony. Z początku nie bardzo chciał uwierzyć w to co widzi, niestety rzeczywistość w przeciwieństwie do snu nie rozpływa się nagle, a trwa niezależnie od tego jak bolesna bywa. Blondyn czuł coraz większy smutek. Jego niebieskie oczy, zawsze pełne życia, powoli gasły. W końcu nie wytrzymał i szybkim krokiem zaczął się oddalać. Chciał być jak najdalej, aby ich nie widzieć. Daleko od nich, od tego miejsca, od tego miasta. Czuł jak łzy napływają mu do oczu i jak trąca po drodze kolejne osoby. On jednak nie zwracał uwagi na skargi tychże ludzi. Chciał wyjść z tego budynku i jak najszybciej dotrzeć do swojego domu.

            Gdy już był w autobusie, ku swojej rozpaczy zorientował się, że ból nie ustąpił, że przekonanie iż oddalenie się od tego przeklętego miejsca, spowoduje częściową ulgę, jest błędne. Zimny szpikulec tkwił w jego sercu i nie miał zamiaru wyjść. Siedział na jednym z foteli, nie zwracając uwagi na ludzi dookoła i pewnie gdyby nie pewna kobieta, która siedziała obok od strony okna, która chcąc wysiąść, szturchnęła blondyna pod żebro, pewnie by dojechał do samej zajezdni.

* * *

            Będąc w swoim mieszkaniu, zamknął drzwi i zostawiwszy buty i kurtkę w przedpokoju, usiadł obok swojego łóżka. Przed oczami ciągle miał widok Hinaty i Kiby wtulonych w siebie. Myśl ta napełniała go smutkiem i jednocześnie złością. Kilka razy z całej siły uderzył pięścią w podłogę, jednak zdając sobie sprawę z bezsensowności tego gestu, schował twarz w dłoniach. Starał się za wszelką cenę wyrzucić obraz tej dwójki z głowy. Wstał i kilka razy przebiegł się po pokoju, po czym usiadł na łóżku. Serce waliło mu jak oszalałe. Uczucie pustki wzbierało na sile, a on nie wiedział, co ma z tym zrobić. W końcu sięgnął do kieszeni spodni, z której wyjął telefon. Przez długi czas obracał komórkę w ręku, po czym wszedł do księgi kontaktów. Zatrzymał wskaźnik na numerze do Sasuke, jednak przez długi czas nie wybierał numeru. Wpatrywał się w wyświetlacz komórki, aż ten w końcu zgasł. Znów kilka razy obrócił telefon w palcach i znów telefon rozbłysnął jasnym światłem. Przez chwilę wpatrywał się w imię przyjaciela na wyświetlaczu, po czym parę razy wcisnął strzałkę do dołu i natrafiwszy na odpowiedni numer wybrał połączenie. Przez chwilę w słuchawce brzmiał dźwięk dzwonka, aż w końcu zabrzmiał ciepły głos.

            - Hej, jak się miewasz?

            - Cześć Shion. Masz może chwilę?

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

              Na dziś to już koniec. Dziękuję wszystkim jak zawsze za komentarze :) 

             Przyznam się wam szczerze, że pisząc ten rozdział, sam nie do końca wiedziałem, jak go zakończyć. W końcu stwierdziłem, że rozmowa z Sasuke byłaby typowa, a i chcę was potrzymać troszkę w niepewności :)

             Następny rozdział tradycyjnie w sobotę 19 kwietnia, a w nim: Spotkanie Naruto z Shion, jak potoczy się rozmowa? Co takiego Sakura powiedziała Hinacie? Rozmowa dwóch przyjaciół i jaki jest pomysł Naruto na przyszłość?

            O tym wszystkim już w następnym rozdziale. Do zobaczenia! :)