ROZDZIAŁ XIII

         Jeżeli to czytacie, to znaczy, że auto-publikacja działa poprawnie :P Przed wami kolejny rozdział powieści. Przyznam, że długo zastanawiałem się nad formą tej notatki, aż przybrała ona formę taką, jaka jest tutaj przed wami :)

            Mam nadzieję, że przypadnie wam do gustu :)

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

        Oboje stali przez chwilę w drzwiach, wpatrzeni w siebie. Niebieskie oczy spoglądały w głębie jej bieli. W pierwszej chwili był zdziwiony jej obecnością, a potem czuł radość, że ją widzi. Ona stała zakłopotana, ściskając w rękach swoje notatki. Miała taką pustkę w głowie, że nie dość, iż nie wiedziała, co powiedzieć, to spytana o swoje imię, także miałaby trudności z udzieleniem odpowiedzi.

            - Cześć Hinata – odezwał się pierwszy chłopak – co tu robisz?

            - N… Naruto, ja chciałam… to jest – dziewczyna ledwo dobierała słowa i ścisnęła mocniej zeszyt – chciałam się spytać czy byś mi pomógł w nauce – dokończyła z trudem.

            - A… dobrze nie ma problemu, wejdź. Przepraszam z góry za nieporządek, dopiero wstałem…

            - To może ja przyjdę innym razem? Nie będę przeszkadzać, jeśli jesteś zajęty sprzątaniem – Spytała szybko dziewczyna. Z jednej strony pragnęła iść, ale z drugiej chciała zostać.

            - Nie przeszkadzasz. Jeśli natomiast ciebie nie razi widok niepościelonego łóżka i mojego ubrania na podłodze, to śmiało – odparł z uśmiechem chłopak i wpuścił dziewczynę do mieszkania.

            - Rozgość się, a ja tylko trochę ogarnę – dodał, po czym rzucił się niemal natychmiast do swojego pokoju upychając swoją kołdrę w szufladę pod łóżkiem. Gdy już się z tym uporał, zebrał swoje ubranie z fotela i pobiegł do łazienki. Po chwili wrócił do dziewczyny ubrany i wesoły.

            - No tak teraz wygląda bardziej znośnie – rzekł radośnie – może chcesz coś przed rozpoczęciem nauki? Ja trochę umieram z głodu.

            - Nie dziękuję, ale jeśli chcesz zrobię ci coś – odparła dziewczyna, kładąc zeszyt na stole. Dopiero po chwili zdała sobie sprawę z tego, co powiedziała.

            - Haha nie no, nie trzeba, poradzę sobie. Usiądź spokojnie i poczekaj chwilkę – wychodząc, włączył telewizor. Akurat leciały wiadomości, a w nich wywiad z inspektorem Zetsu o tym jak dochodzenie w sprawie morderstw utknęło w martwym punkcie.

            Nieźle. Po ulicy krąży jakiś świr, a policja jest bezradna. Jak zawsze zresztą ­– pomyślał chłopak z ironią, gdy robił śniadanie.

            Po paru minutach był już z powrotem. Dziewczyna przeglądała swoje zapiski. Naruto położył na stole talerz z kanapkami i dwa kubki z herbatą dla siebie i dziewczyny. Podszedł potem do kredensu i z barku wyjął nieodpakowaną paczkę ciastek. Odpieczętował ją i postawił przed dziewczyną.

            - Wiem, że lubisz – odparł wesoło chłopak.

            - Dziękuję, a skąd wiesz?

            - Często widzę jak podjadasz je na przerwie między zajęciami.

            Hinata zarumieniła się lekko.

            - Muszę przestać, bo spuchnę niedługo – zaśmiała się.

            - Żartujesz?! Nie wiem, kto ci takich głupot nagadał. Dla mnie wyglądasz idealnie.

            Dziewczyna jeszcze bardziej się zaczerwieniła i chcąc to ukryć, odwróciła głowę. Naruto patrzył na nią ciepło – jest śliczna jak się tak rumieni.

            - No dobra – rzekł po chwili – jest coś, co sprawia ci większe problemy, czy kontynuujemy tam gdzie skończyliśmy?

            - Tam gdzie ostatnio, poprzedni materiał już rozumiem.

            - Dobra no, więc tak…

            Siedzieli nad zeszytem dobre dwie godziny. Naruto tłumaczył dziewczynie zadania i pałaszował kanapki, podczas gdy ta rozwiązywała kolejne ćwiczenia.

Za oknem pogoda wyraźnie się popsuła. Niebo spowiły szare chmury i zanosiło się na deszcz. W końcu była jesień, więc taki widok za oknem nie powinien dziwić. Ładna pogoda i tak utrzymywała się dość długo o tej porze roku.

            - Wystarczy na razie. Teraz tylko powtórz po jednym zadaniu z każdego działu i będzie dobrze.

            - Rozumiem, dziękuję.

            - Drobiazg, nie ma, za co – odparł wesoło Naruto.

            - To ja… ja już pójdę – rzekła Hinata. Głos jej lekko zadrżał. Nie chciała iść, jeszcze nie teraz, ale ciągle nie umiała się zebrać na odwagę.

            - Odprowadzę cię… - odparł chłopak. Uśmiech zszedł z jego twarzy. Chciał, żeby została. Przypomniał sobie dzisiejszy sen. Powiedzieć jej, ale jak? Tak wypalić?

            Dziewczynie nagle zaburczało w brzuchu. Hinata ze wstydu zakryła to miejsce ręką, na co Naruto tylko się zaśmiał.

            - Wybacz Hinata, ale ode mnie nikt nie wyjdzie z pustym żołądkiem – rzekł, znów radosny chłopak i zaciągnął dziewczynę do kuchni.

            Oboje stali przed lodówką. Naruto szybko otworzył drzwi i zdębiał. Asortyment lodówki nie był za bogaty. Sałata, ser, szynka, masło plus parę innych dodatków do kanapek. Ale nic, co można by przyrządzić na ciepło.

            - Na śmierć zapomniałem, przecież jak robiłem kanapki napisałem sobie notatkę, aby jutro zrobić zakupy – rzucił zażenowany i spojrzał na dziewczyna, która cicho chichotała.

            - Naruto naprawdę nie trzeba. Nie jestem aż tak głodna – rzekła, ale jej brzuch twierdził inaczej i znów dał o sobie znać.

            - No cóż, w takim razie pozostaje mi tylko jedno – chłopak stanął z poważną miną na wprost dziewczyny. Ta nie wiedząc, co się za chwilę wydarzy, popatrzyła mu w oczy.

            - Hinata – zaczął – czy zechcesz uczynić mi ten zaszczyt i wyjść ze mną do restauracji?

            Dziewczyna otworzyła szeroko oczy. Czy on ją właśnie zaprosił na wspólne wyjście? Dobrze usłyszała to prawie jak… randka? Znów się zarumieniła i przytaknęła twierdząco głową.

            - No, więc postanowione.

            Hinata będąc ciągle w szoku, nie zorientował się nawet jak razem podążali jedną z osiedlowych ulic.

            - Z góry cię przepraszam, nie jest to pewnie lokal kategorii „S”, ale jedzenie jest naprawdę dobre. Z resztą sama się przekonasz – rzucił wesoło do dziewczyny, która szła obok niego.

            Po paru minutach, dotarli do osiedlowej knajpki z chińskim jedzeniem. Tej samej, w której Naruto często jadał, gdy tak jak dziś miał pustą lodówkę lub nie chciało mu się gotować. Weszli do środka i ich nozdrzy dopadł przyjemny zapach smażonego ryżu i kury. Wysoki mężczyzna o siwych włosach i skośnych oczach poznał swojego stałego klienta.

            - Naruto witaj – rzucił wesoło – to, co zawsze? O widzę, że nie jesteś sam. To samo dwa razy?

            - Witaj staruszku. Jak najbardziej. Poznaj proszę, to jest Hinata.

            - Dzień dobry – rzekła Hinata ukłoniwszy się.

            - Witaj moja droga – odparł ciepło mężczyzna – siadajcie gdzie wam wygodnie, zaraz będzie Ramen.

            Oboje usiedli przy stoliku w rogu. Hinata rozejrzała się po lokalu. Z początku myślała, że będzie to zwykły bar z chińskim jedzeniem, prowadzonym przez Tajwandczyków lub Wietnamczyków. Tak jednak nie było. Lokal, mimo że skromny, prezentował się całkiem ładnie. Był czysty i zadbany. W środku znajdowało się dziesięć stolików, a przy każdym z stały po cztery krzesła. Całe pomieszczenie, było przystrojone różnymi malunkami oraz ozdobami, symbolizującymi przywiązanie jej właściciela do kultury dalekiego wschodu. Nawet zapach z kuchni, który do nich dochodził przyciągał swoją delikatnością. Nie był taki jak w innych barach, ostry lub mdły. Poza nimi w pomieszczeniu znajdowały się jeszcze dwie pary. Jedna siedziała dwa stoliki dalej pod oknem, a druga w przeciwległym końcu.

            Siedzieli prze chwilę rozmawiając, gdy właściciel osobiście przyniósł obojgu, zamówione danie. Naruto pałaszował z ogromnym zapałem. Uwielbiał to danie, żartował, że mógłby dla niego zabić. Hinacie, która pierwszy raz jadła coś takiego, także zasmakował posiłek, choć bez takiego fanatyzmu. Gdy oboje zjedli swoje porcje, Naruto zapłacił właścicielowi i opuścili lokal. Snuli się spokojnie osiedlowymi uliczkami. Chłopak postanowił sprawdzić wiedze dziewczyny i od czasu do czasu wyrywkowo ją przepytywał i poprawiał ewentualne błędy. Dziewczyna była pod wrażeniem jak łatwo blondyn porusza się po materiale.

            - Jesteś niesamowity. Czasami wydaje mi się, że wiesz więcej niż niejeden wykładowca na naszej uczelni.

            - Nie wydaje mi się, ale dziękuję, że tak uważasz – odparł Naruto lekko zakłopotany, niespodziewanym komplementem - Hinata, co planujesz po skończeniu licencjatu? – zmienił temat.

- Planuję kontynuować naukę na studiach magisterskich. Ojciec obiecał, że jak skończę studia to popyta po swoich znajomych o jakąś pracę dla mnie na początek. A ty Naruto? Masz jakieś plany?

            - Szczerze mówiąc... nie za bardzo – odparł chłopak z obojętną miną – może pójdę na magisterkę, ale najpewniej poszukam jakiejś pracy na stałe.

            - Nie chciałbyś kontynuować nauki? – spytała zdziwiona dziewczyna.

            - Chciałbym, ale to nie jest tanie, a poza tym przydałoby się zdobyć jakieś doświadczenie w pracy. Bez tego ciężko. Czasem myślę, że lepiej nie mieć skończonych studiów a jakąś praktykę.

            Dziewczyna popatrzyła, smutnym wzrokiem na chłopaka. Pod każdym względem miała lepsze warunki. Miała zapewniony start i nie musiała się martwić o nic. W tym samym czasie dla Naruto każdy dzień był, jeśli nie walką o przetrwanie, to wyczekiwaniem niepewnego jutra. Odkąd go poznała, dowiadywała się coraz więcej i za każdym razem ją zdumiewał.

            Spacerowali dalej w milczeniu, ale nie była to krępująca cisza. Każde z nich cieszyło się tą chwilą. Obecnością drugiej osoby.

Zaczęło wiać, najpierw lekko potem z coraz większą siłą. Coraz ciemniejsze chmury kłębiły się nad ich głowami, zwiastując zbliżającą się ulewę. Naruto i Hinata przyspieszyli kroku, kierując się w stronę mieszkania blondyna, jednak burza była szybsza. Ostatnie dwie minuty biegli w nieprzerwanych strugach deszczu. Ulewa była na tyle obfita, że gdy dobiegli do klatki, oboje byli całkowicie przemoczeni. Postali chwilę przy wejściu łapiąc oddech. Woda spływała po nich, tworząc pod nimi dwie, coraz większe kałuże wody.

Po chwili weszli do mieszkania. Naruto wszedł pierwszy do pokoju i zaczął grzebać w swojej szafie, po czym wrócił do dziewczyny z suchym ubraniem.

- Proszę. Przebierz się w łazience, a mokre ciuchy powieś na sznurku.

Dziewczyna lekko zaczerwieniona, wzięła odzież do rąk i udała się na łazienki. Pomieszczenie było niewielkie, w kształcie kwadratu o wymiarach dwa metry na dwa. Mimo tak małej przestrzeni, projektujący ten blok, dali radę zmieścić tutaj kabinę prysznicową, toaletę oraz umywalkę. Znalazło się nawet miejsce na starą pralkę. Dziewczyna rozebrała się i powiesiła mokre rzeczy na sznurku do bielizny pod sufitem. Wytarła się ręcznikiem i zaczęła ubierać suche rzeczy. Przy zakładaniu bielizny chłopaka, poczuła się trochę nieswojo, ale gdy tylko wbiła się w jego odzież poczucie krępacji minęło. Na górę założyła czarną koszulkę z symbolem czerwonego wiru na piersiach i pomarańczową bluzę zapinaną na ekspres. Dziwnie się czuła nie mając na sobie stanika, ale jej mokry wisiał na sznurku, a samotny chłopak raczej nie trzyma takich rzeczy w swoim domu na przebranie.

Gdy już była ubrana, wyszła z łazienki, która była niemal na wprost wejścia do pokoju Naruto. Chłopak w tym czasie, również przebrany był obok łazienki w kuchni i robił obojgu ciepły napój. Gdy wszedł do pokoju z kubkami z herbata, ujrzał jak ciemnowłosa siedzi opatulona kocem w fotelu.

- Przepraszam za brak suszarki, ale nigdy nie używam – rzekł widząc włosy dziewczyny, ciągle jeszcze lekko wilgotne, spoczywające w lekkim nieładzie po intensywnym wycieraniu.

- Nic się nie stało – odparła z uśmiechem.

- Napij się póki ciepłe, rozgrzejesz się – chłopak popatrzył w kierunku okna, gdzie szalała burza. Miał wrażenie, że lekko błysnęło za oknem. Po chwili dał się słyszeć odgłos grzmotu.

- No i żegnaj lato na dobre, a szkoda miałem cichą nadzieję, że jeszcze trochę potrwa – popatrzył na dziewczynę z lekkim uśmiechem – wygląda też na to, że utknęłaś tu na trochę.

Dziewczyna nic nie odpowiedziała, ale także się uśmiechnęła. Było jej naprawdę dobrze siedząc razem z nim. Może to jest ta szansa? Wyznać mu wszystko teraz?

Naruto spoglądał na dziewczynę i czuł radość w sercu, że ona tu jest. Jednocześnie czuł smutek. W końcu ona kocha kogoś innego. Odwrócił się na chwilę, aby ukryć swoje emocje, które czuł jak malują mu się na twarzy. Nie będą razem, ale mogą przyjemnie spędzić czas, nieważne jak. Ważne żeby była z nim.

- Hinata może coś obejrzymy? Chyba, że wolisz naukę – rzekł po chwili.

- Niech pomyślę – odparła wesoło dziewczyna, udając zadumę – trudny wybór, a co proponujesz?

- Na dwadzieścia filmów, oblicz prawdopodobieństwo, że wybiorę taki, który spodoba się nam obojgu – rzekł wesoło blondyn.

- Powinieneś uczyć w szkole. Dzięki tobie dzieciaki na pewno pokochają ten przedmiot – rzuciła dziewczyna śmiejąc się.

Chłopak podszedł do kredensu i otworzył jedną z szuflad. Chwilę w niej pogrzebał i wyjął niewielkie płaskie pudełko.

- To powinno być dobre, a jak nie to zmienimy na coś innego – odparł, po czym podszedł do konsoli stojącej obok telewizora i wsunął płytę do czytnika. Urządzenie wydało z siebie ciche odgłosy pracującego mechanizmu i na ekranie telewizora pojawiło się menu filmu.

- Dobra to siadaj tam – rzekł chłopak, pokazując na łóżko. Sam ustawił opcje oglądania i dosiadł się do dziewczyny, wyciągając z szuflady pod łóżkiem dwie poduszki. Zupełnie zapomniałem, że mam dwie. Po chwili oboje siedzieli oparci o miękki puch, dodatkowo dziewczyna była dalej przykryta kocem, podczas gdy Naruto siedział obok. Oglądali film, śmiejąc się od czasu do czasu z akcji. Hinata spojrzała na blondyna, który leżał na poduszce bokiem, zwrócony w jej stronę. Przybliżyła się nieznacznie do niego i nakryła kocem, który był na tyle duży, że mieścili się pod nim oboje. Blondyn popatrzył na dziewczynę i uśmiechnął się ciepło.

- Tylko nie mów swojemu chłopakowi, że leżymy pod jednym kocem, bo będzie chciał mnie ubić jak wieprza – rzekł wesoło, choć słowo „chłopak” z trudem przeszło mu przez gardło.

- Ale ja nie mam chłopaka – odparła dziewczyna lekko zdziwiona, poprawiając sobie poduszkę.

Naruto spojrzał ze zdziwieniem na ciemnowłosą. Ona skupiona na filmie nie widziała jego błękitnych oczu, wpatrujących się w nią. Przecież mówiła, że kogoś kocha. Nagle przypomniał mu się jego dzisiejszy sen. No, ale przecież tak powiedziała, że kogoś kocha. Nie to wszystko jest bez sensu. Usiadł obok dziewczyny z prawej strony. Miał totalny mętlik w głowie. Starał się, choć przez chwilę skupić na filmie, ale jego myśli, co chwila wracały na te same tory. Nawet nie zauważył jak w pewnym momencie głowa Hinaty spoczęła na jego ramieniu. Odwrócił się delikatnie w jej stronę. Dziewczyna spała. Naruto pilotem ściszył telewizor niemal całkowicie. Słyszał teraz jej spokojny oddech. Chciał jak najdelikatniej ułożyć ją na swojej poduszce. Podniósł ją lekko, aby się trochę odsunąć, jednak dziewczyna poruszyła się przez sen i po chwili blondyn leżał na swojej poduszce, a głowa dziewczyna spoczywała na jego piersi. Twarz jej była zwrócona w jego stronę. Naruto popatrzył na nią. Jest śliczna pomyślał. Nie próbował już kombinować ze zmianą pozycji, aby jej nie obudzić. Jemu samemu było dość wygodnie. Toteż lewą ręka, przykrył tylko dokładniej dziewczynę kocem i wyłączywszy telewizor, zamknął oczy. Słyszał teraz tylko jej oddech i odgłosy spadającego deszczu. Po chwili również i on zasnął.

* * *

            Hinata powoli się budziła. Z początku nie wiedziała, co się dzieje. Pamiętała tylko, że oglądała film i nagle zasnęła. Otworzyła powoli oczy i pierwsze, co ujrzała to twarz śpiącego blondyna. Serce zabiło jej mocniej. Miała już się podnieść, ale bała się, że go obudzi. Leżała, więc tak dłuższą chwilę i patrzyła na niego. Był teraz taki spokojny, jak nigdy. Czuła jak jego klatka piersiowa powoli się podnosi i potem opada, słyszała równe bicie jego serca. W sumie, dlaczego ma wstawać i odmawiać sobie tej przyjemności. Czuła ciepło bijące od niego. Spojrzała niżej i widziała jak jego lewa ręką leży spokojnie na kocu. Podniosła swoją i delikatnie położyła swoją dłoń w jego, splatając się palcami i przymknęła oczy. Poczuła nagle jak dłoń blondyna zaciska się delikatnie. Dziewczyna otworzyła oczy i podniosła głowę. Jej białe spojrzenie, natrafiło na jego błękit. Patrzył na nią ciepło, uśmiechając się do niej.

            - Cześć królewno, jak ci się spało?

            Dziewczyna zarumieniła się i szybko podniosła.

            - Przepraszam, jakoś tak nagle mnie zmorzył sen.

            - Nic się nie stało, mnie też – odparł wstając powoli i się przeciągając – o rety, trochę czasu minęło – dodał, patrząc w kierunku okna.

            Na dworze, ściemniło się nieznacznie. Chłopak popatrzył na zegarek, było za dwadzieścia minut ósma. Ciągle padał deszcz jednak już nie tak mocno.

            - Naruto… ja… już pójdę – rzekła cicho dziewczyna. Nie miała w cale ochoty wychodzić, ale też nie chciała mu sprawiać kłopotu.

            - Na pewno? Jeszcze pada, możesz zostać, jeśli chcesz, nie będziesz mi przeszkadzać – odparł, jakby znając jej myśli.

            - Dziękuję, ale wrócę, bo w domu zaczną się martwić o mnie.

            - W porządku, ale odprowadzę cię. No i nie wyjdziesz stąd tak ubrana – chłopak wstał szybko i udał się do przedpokoju, po czym wrócił z czarnym płaszczem w ręku, dobrze znanym dziewczynie.

            - To tak, żebyś mi nie zmokła.

            - A ty, w czym pójdziesz?

            - Ja mam to – odparł i założył na siebie granatową bluzę z grubego materiału i przyszywanym kapturem – na przystanek wystarczy.

            Dziewczyna pokiwała głową i wstała z łóżka. Założyła na siebie płaszcz blondyna i oboje wyszli z mieszkania. Deszcz już nie tak intensywnie, ale ciągle dość mocno padał, obmywając bloki z kurzu i pyłu. Chodniki były puste, nawet pod spożywczym gdzie zawsze przesiadywali stali bywalcy, nie było teraz żywej duszy. Ulicami osiedla szło tylko dwoje ludzi, zakochanych w sobie, ale ciągle osobno. Każde z nich biło się ze swoimi myślami, to są naprawdę ostatnie chwile razem dzisiaj. Co prawda będą się widywać na uczelni, ale ile takich okazji da im los? Naruto szedł w milczeniu obok równie cichej dziewczyny. Był szczęśliwy jej słowami, że nikogo nie ma, ale w takim razie, kogo ona kocha? To musi być jakiś wyjątkowy idiota. Taka wspaniała dziewczyna darzy go tak wielkim uczuciem, a on pewnie tego nie widzi. Hinata natomiast ciągle walczyła ze sobą i ze swoją nieśmiałością. W duchu była zła na siebie, przecież to tylko dwa słowa, ale nie mogła ich przecisnąć przez gardło. 

            Po kilku minutach byli już na przystanku. Krople deszczu nie ustawały w swoim tańcu, jedna po drugiej odbijając się od betonowej sceny tanecznej. Oboje stali nic nie mówiąc, każde zatopione w swoich myślach. Do przyjazdu autobusu było tylko parę minut. Naruto patrzył na rozkład, studiując go bardzo dokładnie, tak przynajmniej to wyglądało. Hinata miała spuszczony wzrok i patrzyła jak woda powoli spływa do studzienki. Blondyn popatrzył na nią, potem na miejsce, z którego miał nadjechać autobus. Błagam nie przyjeżdżaj, zepsuj się, albo, co. Czuł jak jego serce bije coraz mocniej, jak chce wyskoczyć z jego piersi. Powiedz coś idioto. Zacisnął tylko zęby. Ona kogoś kocha, a ja kocham ją… Ona… Ja… W końcu nie wytrzymał.

            - Hinata… - rzekł cicho, patrząc w ziemię i podchodząc do dziewczyny.

            Dziewczyna podniosła na niego swoje białe oczy.

            - Słucham? – odparła równie cicho.

            Naruto ścisnęło w gardle, jeszcze walczył ze sobą. Jeśli ma coś powiedzieć to teraz albo nigdy.

            - Wiesz, o czym pomyślałem?

            Hinata pokręciła głową.

            - Nie wiem. Powiedz proszę.

            - O tym, żeby ten autobus się zepsuł.

            Hinata popatrzyła na niego ze zdziwieniem w oczach.

            - Naruto, coś się stało? Skąd taki pomysł? – spytała spokojnie.

            - Bo chciałbym… - przełknął nerwowo ślinę – abyś jeszcze przez chwilę, ze mną została.

            Hinata otworzyła szeroko zdumione oczy. Czy ona dobrze słyszała? Naruto podniósł na nią swój wzrok. Ich spojrzenia znów się dzisiaj spotkały. Jego niebieskie oczy wyrażały teraz wszystkie możliwe emocje. Nie sposób było się domyśleć, co czuje.

            - Nie ważne czy to będzie pięć minut, dziesięć, godzina. Po prostu chcę abyś została jeszcze trochę – rzekł znów stanowczym głosem, a ciemnowłosa ciągle patrzyła na niego, nie wiedząc, co powiedzieć – chciałbym, żeby ten autobus nie przyjechał w ogóle, żebyś została ze mną.

            Ostatnie słowa wypowiedział prawie ze ściśniętym gardłem. Hinata milczała. Stała zszokowana i naprawdę nie wiedziała, co ma zrobić, co powiedzieć. Naruto zbliżył się do dziewczyny. Z jego błękitnych oczu biło to ciepło, które ona tak w nim uwielbiała.

            - N… Naruto – rzekła cicho dziewczyna. Wyciągnęła rękę w jego kierunku, jakby mimowolnie. Nie panowała nad tym. Położyła mu dłoń na policzku i otarła krople spadającego deszczu.

            - Hinata… będziesz zła, jeśli coś zrobię?

            Ciemnowłosa gładziła go po ciepłym policzku.

            - Nie będę… na ciebie nie umiem być zła.

            Naruto podszedł bliżej do dziewczyny i przytulił się do niej. Objął rękoma w pasie i przycisnął delikatnie do siebie. Był wyższy od dziewczyny kilka centymetrów. Przycisnął swoją głowę do jej skroni. Dziewczynie serce zabiło szybciej. Myślała, że to ciągle sen, z którego nie chciała budzić. Znów poczuła ciepło jego ciała, jego przyjemny zapach. Podniosła ręce i objęła jego szyję. Jedną dłonią gładziła tyłu jego głowy, po jego blond włosach.

            - Hinata… - rzekł cicho – kocham cię.

            Dziewczyna zadrżała. Poczuła, jak serce niemal wyskakuje jej z piersi. Nie wierzyła w to, co się przed chwilą stało. To nie możliwe, musiała się przesłyszeć.

            - Kocham cię… naprawdę mocno – mówił dalej, a kolejne krople wody spływały mu po jego twarzy na jej bark, znikając w mokrym materiale płaszcza.

            Naruto podniósł głowę i patrzył teraz w jej duże białe oczy. Hinata z trudem łapała oddech. Powoli do niej docierało, to, co się stało. To nie był sen. Ten, którego kocha wyznał jej miłość. Czuła jak jej serce wypełnia coraz większa radość.

            - Przepraszam… - rzekł nagle drżącym głosem i nieznacznie odsunął się od dziewczyny, jednak ciągle nie wypuszczał jej z rąk – wiem, że kochasz kogoś. Nie chciałem, mieszać w twoim życiu, możesz mi teraz nawet przywalić. Ale czułem, że jeśli tego nie powiem…

            Nie dokończył, bo dziewczyna rzuciła mu się nagle na szyję i objęła. Objęła tak mocno, jakby się bała, że zaraz jej ucieknie. Nie chciała tego. Nie chciała, aby odchodził. Pragnęła, aby stał przy niej tak jak teraz i nigdzie nie odchodził. Tym razem to chłopak był zdziwiony.

            - Naruto… ja ciebie też kocham. Nawet nie wiesz jak bardzo – rzekła cicho.

            To, co przed chwilą czuła Hinata; niedowierzanie, szok, a w końcu szczęście, teraz czuł on. Oddychał coraz szybciej, w rytm przyspieszającego bicia serca, które wypełniała radość. Przytulał ją do siebie, równie mocno, jak ona jego. Stali tak w strugach deszczu. Byli naprawdę szczęśliwi.

            Naruto odchylił głowę, ona zrobiła to samo. Patrzyli długo na siebie. Właśnie nadjechał autobus, którym Hinata miała wracać do siebie i zatrzymał się na przystanku.

            - Twój autobus Hinata… - rzekł cicho, patrząc cały czas w jej oczy.

            - Niech poczeka… - odparła, wpatrując się dalej w chłopaka.

            - Odjedzie ci…

            - Trudno…

            Kierowca odczekał chwilę, po czym zamknął drzwi i po chwili autobus odjechał, zostawiając ich samych na przystanku. Naruto przybliżył swoją twarz do twarzy dziewczyny i zamknąwszy oczy delikatnie pocałował ją w usta. Najpierw nieśmiało, delikatnie muskając jej wargi, a potem coraz śmielej. Hinata nie oponowała. Zamknęła oczy i oddała pocałunek. Oboje przylgnęli do siebie, każde czuło ciepło ust drugiej osoby. Ich języki splotły się we wspólnym tańcu, z każdą chwilą coraz bardziej namiętnym.

* * *

           

Na przystanku stała para zakochanych w sobie ludzi. Oboje oddawali się namiętnemu pocałunkowi, nie zważając w ogóle na znów, przybierający na sile deszcz. Gdy przestali, popatrzyli na siebie. Oboje byli uśmiechnięci, a ich spojrzenia wyrażały bezgraniczną radość. Dwa samotne serca, wreszcie się spotkały. Naruto gładził dziewczynę po policzku, ona z kolei oddawała pieszczoty przesuwając palcami po jego karku i głowie.

- Zostaniesz? – spytał nieśmiało.

- Nawet nie wiesz jak pragnę zostać.

- To po prostu zostań.

- Rodzice, nie wiem czy się zgodzą.

- Zadzwoń do nich.

- Boje się, że ojciec się nie… - urwała nagle.

- Coś się stało? – spytał zdziwiony chłopak.

- Kochanie… dasz mi chwilkę?

- Jasne skarbie – odparł wesoło chłopak i pocałował delikatnie dziewczynę w usta.

Hinata sięgnęła do kieszeni, spodni gdzie miała schowaną komórkę. Dopiero teraz zauważyła, że nie ma przy sobie swoich notatek. Tak bardzo miała zajęte myśli, jak wychodziła. Wybrała numer i zadzwoniła do swojej siostry.

- Co tam siostra? Gdzie ty się włóczysz? – usłyszała w słuchawce głos Hanabi.

- Słuchaj, kiedy rodzice mówili, że wrócą?

- No we wtorek, a co?

- A dzwonili może?

- Nie. Słuchaj, o co chodzi?

- A nic, jakby dzwonili, to powiedz, że zostaję u koleżanki na noc – odparła gładząc zdziwionego Naruto po pliczku.

- Aha no dobra spoko.

- Dziękuję ci bardzo.

- Nie ma sprawy, aha jeszcze coś.

- Słucham?

- Pozdrów ode mnie swojego chłopaka – odparła wesoło Hanabi i się rozłączyła.

Hinata spojrzała zdziwiona na telefon. Niezła jest. Po chwili podniosła wzrok na Naruto, na którego twarzy malowała się ironia.

- Koleżanka? To tak się na to teraz mówi?

- Nie wiedziałam, co powiedzieć – odparła zakłopotana, Hinata – a tak przy okazji, masz pozdrowienia od Hanabi.

Naruto otworzył szerzej oczy i po chwili oboje się zaśmiali, po czym Naruto chwycił dłoń Hinaty i skierowali się do mieszkania chłopaka.

* * *

            Weszli do środka. Drugi raz tego samego dnia zmokli, jednak teraz w ogóle im to nie przeszkadzało. Przez dłuższą chwilę oddawali się namiętnemu pocałunkowi w przedpokoju. Gdy już się od siebie odkleili, chłopak po raz kolejny podszedł do szafy i wrócił do dziewczyny tym razem szaro-błękitną piżamą. Dziewczyna wzięła ją, całując chłopaka w policzek i poszła do łazienki. Wzięła szybki prysznic, przebrała się i wróciła do pokoju. Później to samo uczynił Naruto. Hinata ułożyła już w tym czasie w pościelonym przez nią łóżku i oglądała coś w telewizji. Gdy chłopak wszedł do pokoju, uśmiechnęła się do niego radośnie. Uważała, że wyglądał uroczo w swojej granatowej piżamce.

            - A może byśmy coś zjedli? – zapytał nieśmiało.

            Dziewczyna nagle zerwała się z łóżka i przemknęła obok zaskoczonego chłopaka, prosto do kuchni.

            - Pierwsza! – krzyknęła, gdy była już obok lodówki.

            Naruto pobiegł za dziewczyną i obejmując w biegu, pociągnął za sobą. Gdy ta myślała, że chłopak znów ją pocałuje, zamknęła oczy. Naruto wykorzystał moment i wyminąwszy ciemnowłosą stanął obok lodówki.

            - Wygrałem! – rzekł wesoło.

            - Oszukiwałeś! – odparła Hinata z naburmuszoną miną.

            - Po prostu nagiąłem zasady do moich potrzeb. Ale bez obaw dostaniesz nagrodę pocieszenia.

            - Tak a co? – zapytała figlarnie.

            - Kanapkę mojej własnoręcznej produkcji.

            Dziewczyna zaśmiała się i wtuliła się w chłopaka. Przez jakiś czas przebywali jeszcze w kuchni, starając się zrobić jakąś kolację, ale wzajemne pocałunki i inne pieszczoty, znacznie utrudniały ten proces.

            Po skończonej kolacji, Naruto poszedł do łazienki i ze schowka nad pralką, wyjął nową szczoteczkę do zębów i podał ją dziewczynie.

            - Co prawda miała być moją zapasową, ale mam nadzieję, że nią nie wzgardzisz – rzekł śmiejąc się wesoło – w sumie to dziwne. Jeszcze rano byliśmy przyjaciółmi, a teraz masz swoją szczoteczkę do zębów u mnie.

            Dziewczyna zarumieniła się lekko. Momentami jeszcze do niej nie docierało, że są nareszcie razem. Miała wrażenie, że to sen i jeśli okazałoby się, że to prawda, że oboje tylko śnią o tym, to nie mieli zamiaru się budzić.

            Po wykonaniu podstawowych zabiegów higienicznych, wyszli z toalety i wrócili do pokoju. Naruto wziął koc, który leżał na pufie między łóżkiem, a szafą i dosunął do fotela krzesło. Hinata ułożyła się w tym czasie na łóżku i patrzyła zdziwiona na chłopaka.

            - Kochanie, co robisz?

            - Ścielę sobie fotel, a czemu pytasz?

            Hinata pokręciła lekko głową i rumieniąc się na twarzy posunęła się, robiąc chłopakowi miejsce.

            - Jesteś pewne, żebym spał z tobą? – spytał niepewnie, Naruto. Kochał ją, byli razem, ale wszystko potoczyło się tak nagle. Nie chciał, aby Hinata sobie coś złego o nim pomyślała.

            Dziewczyna robiła się coraz bardziej czerwona, ale pokiwała twierdząco głową. Naruto odłożył koc, zgasił światło i ułożył się obok Hinaty. Przez chwilę leżeli obok siebie w milczeniu twarzami do siebie. Mimo ciemności, oboje mieli otwarte oczy, starając się dostrzec nawzajem. Chłopak podniósł nieznacznie głowę, pochylił się nad dziewczyną i obdarował delikatnym, a jednocześnie namiętnym pocałunkiem, który ona odwzajemniła, gładząc go z tyłu głowy. Później odwróciła się do Naruto plecami i przylgnęła do niego całym ciałem. Każde z nich poczuło ciepło drugiej osoby, ciepło, którego im obojgu brakowało. Naruto objął ręką dziewczynę i tak wtuleni w siebie, rozmawiali jeszcze przez jakiś czas, aż w końcu usnęli.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

            Dotarliście do końca i jak zawsze mam nadzieję, że wam się spodobało. No i liczę na to, że Soli-chan odpuści swoją zemstę na mojej osobie :P

            Dziękuję wszystkim za ciepłe komentarze oraz uwagi, uwielbiam dla was pisać :)

      Powyższy rozdział kończy część pierwszą naszej powieści (tak szybko się nie uwolnicie ode mnie :P)

           Co można powiedzieć o drugiej części? Na pewno będzie inna od pierwszej. Powieść przybierze nieco innego klimatu. Już teraz mogę was zapewnić, że:

1) Pojawi się dużo wątków z Akatsuki - to na pewno

2) NaruHina będzie oczywiście dalej obecne, choć akcja nie będzie się toczyła już tylko wokół naszej pary :)

3) Zostaną wprowadzone nowe postacie, a niektóre - do tej pory epizodyczne - wyjdą, mniej lub bardziej, z cienia.

4) Poznamy historie kilku naszych bohaterów.

  

         Tak więc, będzie się działo. Na pytanie ile przewiduję części, odpowiem od razu - nie wiem :P Na początku miała być jedna, a powoli biorę się za trzecią :D

         Termin następnej notatki: 23 września - poniedziałek (byłaby wcześniej, ale wyjeżdżam na trochę i nie zdążę sprawdzić jej pod kątem błędów). Tak więc do zobaczenia za tydzień :)