ROZDZIAŁ IV

        Witam, przed wami kolejny rozdział powiastki. Co tu dużo mówić, trochę dłuższa niż zwykle, a to znaczy że trochę będzie się działo. Mam nadzieję, że robię postępy i redukuję swoje błędy.

          Życzę przyjemnej lektury :)

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

       Promienie sobotniego słońca powoli wdzierały się do pokoju Hinaty. Obudzona dziewczyna spojrzała swoimi białymi oczyma na zegarek stojący na stoliku obok. Była godzina ósma. W nocy długo nie mogła zasnąć. Rozpamiętywała ostatnią rozmowę z Sasuke i była z tego powodu trochę niewyspana. Pomimo tego wstała szybko i przebrawszy się w codzienne ubranie, zeszła na dół do salonu, gdzie jej rodzice jedli akurat śniadanie.

- Dzień dobry – powiedziała cicho.

- Dzień dobry skarbie – odparła ciepło matka dziewczyny.

- Dzień dobry – przywitaj się ojciec dopijając poranna kawę.

- Może zjesz z nami? – spytała matka.

- Nie dziękuję, nie jestem głodna. Spieszę się trochę – odparła dziewczyna zakładając buty. Chciała spotkać się dzisiaj z Sakurą i porozmawiać… poradzić się. Sama nie wiedziała, po co. Czuła że musi.

            Wybiegła z domu i skierowała swoje kroki w stronę domu przyjaciółki. Po drodze cały czas wspominała słowa Sasuke. Powiedzieć Naruto o tym co do niego czuje? Ale ona nie potrafiła tak wprost, mówić o tym co czuje. Na pewno nie z taką łatwością.

Po pół godzinie była na miejscu. Zadzwoniła do drzwi i po chwili ukazała się w nich mama Sakury.

- Dzień dobry. Jest może Sakura?

- Witaj skarbie. Oczywiście, że jest, zaraz ją zawołam. Wejdź proszę – wykonała zapraszający gest i Hinata weszła do środka. Kobieta skierowała się do pokoju córki. – Trochę zabalowali wczoraj, dlatego pewnie jeszcze śpi – dodała kobieta z uśmiechem – Sakura! Kochanie! Hinata przyszła!

Ciemnowłosa weszła do salonu i usiadła na krześle, czekając na koleżankę. Po chwili zjawiła się Sakura z mocnymi śladami wczorajszej imprezy na twarzy: podkrążone oczy, rozczochrane włosy i zmarnowany stan umysłu.

- Witaj, Sakura! – rzuciła żywo Hinata.

- Błagam, nie tak głośno – ledwo wykrztusiła z siebie przyjaciółka. – Chodźmy mnie.

Po chwili obie dziewczyny siedziały na łóżku Sakury. Dokładniej mówiąc to Hinata siedziała, Sakura leżała żywiąc nadzieję, że wizyta koleżanki będzie krótka.

- No więc, co się stało, że mnie tak brutalnie budzisz?

Hinata siedziała przez dłuższą chwilę w milczeniu patrząc przed siebie.

- No więc? – zniecierpliwiona Sakura ponowiła pytanie. – Powiesz w końcu?

- Wtedy na parkingu… - zaczęła nieśmiało Hinata. – Miałaś rację…

- No jasne, że miałam! A właściwie z czym?

- Ja się chyba zakochałam… - powiedziała niemalże szeptem ciemnowłosa.

Sakura momentalnie otrzeźwiała.

- Zaraz, chcesz mi powiedzieć, że ty…

- Zakochałam się w Naruto.

Sakura w pierwszej chwili myślała, że jeszcze śpi.

- Przepraszam, czy możesz powtórzyć?

- Kocham go, po prostu kocham – odparła Hinata z całą stanowczością.

- Hinata... – Sakura nie wiedziała, co powiedzieć. – Ja nie sądziłam, że aż tak! Owszem, domyślałam się, że ty coś do niego… ale nie przypuszczałam, że w takim stopniu.

- Szczerze, to ja też nie przypuszczałam. Uświadomiłam to sobie dopiero wczoraj, po... - Hinata ugryzła się w język. Nie chciała, żeby wydało się, że to po rozmowie z Sasuke jej uczucia stały się dla niej samej tak oczywiste. – Po zajęciach jakoś tak samo przyszło.

- No rozumiem. Mówiłaś, że też nie przypuszczałaś, że to aż tak silne uczucie. Możesz mi to wyjaśnić?

Hinata lekko się zarumieniła i nerwowo popatrzyła przed siebie.

- No bo... ja już w nim… znaczy on mnie się już wcześniej podobał, tak od połowy pierwszego roku.

- No to sporo czasu minęło. Jak to się w ogóle zaczęło?

- Na początku podobało mi się jego ciepłe spojrzenie i podejście do ludzi. Potem, gdy inni zaczęli być dla niego podli, on... nie załamywał się. Nie dawał po sobie poznać, że go to rusza. Cały czas robił swoje, a jeszcze jak się dowiedziałam, że nie ma rodziców… – Hinata wyraźnie posmutniała. - Z tym wszystkim musi się zmagać całkiem sam, a mimo to ma w sobie dużo dobroci. To widać w jego oczach.

- Zaraz – przerwała nagle Sakura. – Skąd wiesz, że nie ma rodziców?

- Widziałam go kiedyś na cmentarzu. Na tym samym gdzie leży pochowana moja babcia. Stał dłuższy czas nad jakimś grobem, po czym odszedł. Wtedy podeszłam, przeczytałam nazwiska i daty na kamieniu i się domyśliłam.

Sakura pokiwała głową. Przypomniała sobie w jaki sposób ona dowiedziała się o tym. Na pierwszym roku, gdy chciała umówić się z Sasuke. Sądziła, że zwróci jego uwagę, gdy zrobi jak inni: ponabija się z Naruto, rzuci kąśliwa uwagę pod jego adresem. Wydawało się przecież, że Sasuke nie cierpi blondyna. Ale gdy tylko zaczęła on odrzekł coś, co pamięta do dzisiaj:

Bogate bachory nigdy nie doceniają tego co mają, nie poczują jak trudno osiągnąć pewne rzeczy bez pomocy innych. Mają się za lepszych, ale każdy z nich pozostawiony samemu sobie bez rodziców, bez majątku zginąłby na ulicy pierwszego dnia. Człowieka poznaje się po tym, jak umie sobie radzić właśnie w takich sytuacjach. Naruto daje radę od ponad 20 lat. Jak długo ty byś wytrzymała? Jesteś taka jak inni. Żałosna.

Słowa te trafiły ją wtedy niczym piorun. Do dziś wywołują u niej poczucie wstydu. W niczym nie jest lepsza od Naruto, ale wtedy chciała pokazać, że jest i to kosztem kogoś, kto jeszcze parę dni wcześniej wyznał jej uczucia.

Sakura jeszcze dłuższą chwilę tkwiła w zadumie, dopiero słowa Hinaty wyrwały ja z tego stanu.

- Sakura... myślisz, że on zauważy kogoś takiego jak ja?

- Co ty mówisz? – spytała zszokowana Haruno – przecież jesteś osobą, z którą chyba najwięcej rozmawia, na uczelni.

- No ja wiem, ale czy zobaczy kogoś więcej niż tylko przyjaciółkę, której pomaga z zadaniami.

- Moja droga – Sakura przysunęła się do koleżanki i objęła ją ramieniem – to już nasza w tym głowa.

- N... nasza?

- Oczywiście! Ty się o to postarasz, a ja ci w tym pomogę – odparła z uśmiechem Sakura – uwierz mi, jeśli miałby kogoś pokochać to tylko ciebie.

Hinata uśmiechnęła się na słowa koleżanki i popatrzyła przez okno. Czuła dziwne ciepło na sercu, a za każdym razem gdy widziała niebieskie niebo, miała wrażenie jakby patrzyła mu w oczy.

* * *

Naruto wracał z porannej przebieżki. Po drodze spotkał Konohomaru, który wyglądał na poobijanego.

- Co ci się stało młody?

- Pobiłem się wczoraj w szkole – chłopak wyglądał na mocno wkurzonego.

- O pannę żeś się pobił? – zaśmiał się Naruto.

- Tak jakby. Dwóm frajerom nie podoba się, że rozmawiam z jedną dziewczyną, no to im dosunąłem. Uwierz mi wyglądają o wiele gorzej niż ja – odparł juz tym razem z uśmiechem.

- Domyślam się, ale może wyhamuj, chociaż do końca zajęć – odparł z poważną miną Naruto – po lekcjach, jak chcesz, mogę ci pomóc.

- Dzięki szefie, wiedziałem że jesteś spoko gość.

Jeszcze chwilę pogadali, po czym Naruto wrócił do mieszkania. Jednak nie zabawił w nim długo. Postanowił przejechać się rowerem na drugi kraniec miasta na osiedle Tobiramy. Była to ładna okolica, nie tylko ze względu na estetyczne i bogato wyglądające domy. Lubił tamtejsze parki z torami dla rowerów, fontannami. Jednym słowem, krajobraz żywcem wyjęty z literatury klasycznej prawiącej o bogatych ludziach, mieszkających w eleganckich domostwach.

Spakował do swojego plecaka, zrobione naprędce kanapki oraz wodę, po czym zszedł do piwnicy skąd wytaszczył swojego dwukołowca.

* * *

            Jechał już dobre pół godziny i powoli zbliżał się do osiedla domków jednorodzinnych. Była to niewielka dzielnica, której ludziom w niej mieszkającym, powodziło się w życiu. Nie tylko domy, ale całe otoczenie; parki, place zabaw. Wszystko to sprawiało wrażenie, jakby jego dzielnica, a ta w której aktualnie się znajduje, były dwoma różnymi nawet nie miastami, ale krajami. Jechał tak jakiś czas podziwiając okolicę. Nie mógł się nadziwić jak tutaj cicho.

Przejechał jeszcze kawałek aż dotarł do skrzyżowania dwóch uliczek. Ponieważ nic nie nadjeżdżało, nie zatrzymywał się. Nie wiadomo jednak skąd,  tuż obok niego wyłoniło się nagle czerwone, sportowe auto, jadące z dużą prędkością w jego stronę. Naruto odruchowo nacisnął na hamulce i tylko dzięki temu samochód nie wjechał w niego, a przejechał dosłownie kilka milimetrów przed chłopakiem. Na nieszczęście, Naruto jechał z taką szybkością, że gdy zadziałały przednie hamulce, tylnia część roweru podniosła się do góry wyrzucając blondyna z siodełka. Naruto przeleciał przez kierownicę i dość mocno upadł na chodnik. Udało mu się rękoma zamortyzować upadek, nie na tyle jednak aby uchronić głowę przed uderzeniem o krawężnik.

            Leżał tak przez kilka minut. Z rozciętej skroni leciała strużka krwi, a zdarty łokieć szczypał nieprzyjemnie. Powoli podnosił się z chodnika, jednak przychodziło mu to z trudem. Na dodatek okazało się, że jego biodro także ucierpiało, uderzając o krawężnik.

W końcu wstał na nogi, ale czuł jak świat wiruje wokół niego. Podniósł swój rower i tak oparty o niego szedł powolnym krokiem, szukając jakiejś ławki gdzie mógłby usiąść. Żadnej jak na złość nie było. Słońce mimo, że już była jesień, grzało niemiłosiernie chłopaka. Plecak ciążył coraz bardziej. W końcu zdjął go i położył na ziemi, postawił rower na stopce, a sam usiadł obok opierając się plecami o latarnię. W głowie ciągle mu wirowało, krew delikatnie spływała po policzku i szyi na koszulkę, zmieniając jej żółty kolor na czerwony. Przymknął na chwilę oczy, ale wirowanie w głowie nie ustawało.

- Boże co ci się stało?! – Jakiś kobiecy głos, zadzwonił mu w uszach. Otworzył oczy i ujrzał jakąś ciemną postać o długich włosach. Niestety światło słoneczne padało akurat zza pleców dziewczyny, toteż nie mógł dostrzec kto to jest. Postać uklękła przy nim, wyjęła coś z torebki i przyłożyła do rany chłopaka. Później kilkoma ruchami, wytarła mu krew z twarzy.

- Możesz wstać? – spytała po dłuższej chwili.

- Tak… chyba tak – odparł i powoli zebrał się z chodnika. Biodro aż go zapiekło, a w głowie znów mocniej zawirowało. Mimo to zdołał ustać na nogach. Wziął plecak i przewiesił przez kierownicę roweru. Chciał już podziękować dziewczynie i odejść ale ta chwyciła go za rękę. Odwrócił się do niej i dopiero teraz ją poznał.

- Hinata. A co ty tu robisz?

- Mieszkam niedaleko. Co ci się stało?

- Mały wypadek z samochodem.

- Potrącił cię?! – niemalże krzyknęła.

- Na szczęście w porę wyhamowałem, przynajmniej miałem okazję na poważnie przetestować hamulce – zażartował siląc się na uśmiech. W tym momencie biodro zabolało jeszcze mocniej i wyraźnie przysiadł na bolącej nodze. Dziewczyna chwyciła go pod rękę i zaczęła prowadzić ze sobą.

- Dokąd idziemy?

- Do mnie, przecież nie pojedziesz w tym stanie.

- Nie, naprawdę – opierał się – nie chcę sprawiać kłopotu. Potrzebuję chwilę posiedzieć, nie pierwszy raz mi się jakiś wypadek przecież przytrafia.

- Przecież ty ledwo idziesz!

- To nic. Poza tym nie mieszkam jakoś strasznie daleko.

- Gdzie mieszkasz? Gdzieś tutaj?

- Na ulicy Hashiramy.

- Przecież to drugi koniec miasta! Mowy nie ma, żebyś teraz wracał sam! – dziewczyna wzmocniła uścisk na jego ramieniu i chłopak chcąc nie chcąc poszedł z nią.

            Do domu Hinaty dotarli po około dziesięciu minutach. Naruto rzucił okiem na posiadłość. Ładna w klasycznym stylu, z resztą jak większość domów tutaj. Zatrzymał się przed bramą.

- Twoim rodzice pewnie będą mieli coś przeciw.

- Nie, nie będą. A nawet jeśli, jesteś moim gościem.

- Ach tak – rzekł cicho chłopak. Spojrzał jeszcze raz na dom. Czuł się dziwnie. Ostatnim czasy tyle razy słyszał, że jest kimś gorszym, że nawet nie zauważył jak sam zaczynał w to wierzyć.

            Naruto zostawił rower przed domem tuż przy schodach. Wziął tylko plecak i wszedł z dziewczyną do środka. Wnętrze domu również było urządzone w klasycznym stylu. Wszędzie można było dojrzeć dużo pamiątek z różnych rejonów kraju. Katany, obrazy, a gdy przeszli do salonu w jednym kącie ujrzał gablotę z czerwoną samurajską zbroją. Przeszli przez elegancki salon do kręconych schodów prowadzących na górę. Idąc korytarzem udali się prosto do łazienki. Hinata wzięła od chłopaka plecak i położyła przy drzwiach a jego samego posadziła na drewnianym taborecie. Następnie postawiła przed nim drewnianą miskę, wzięła słuchawkę od prysznica i zaczęła napuszczać wody do miednicy. Gdy miska była pełna, wyłączyła wodę i potem wyjęła z apteczki nad umywalką kawałek gazy, który następnie zamoczyła w wodzie. Usiadła obok Naruto i zaczęła przemywać mu rany na łokciu oraz skroni. Potem obmyła mu delikatnie twarz. Następnie wstała i znów podeszła do apteczki, z której tym razem wyjęła opatrunki, nożyczki oraz wodę utlenioną i wróciła do niego.

- Będzie szczypało – odrzekła i polała chłopakowi krwawiące miejsca woda utlenioną. Naruto lekko syknął i wykrzywił twarz, ale nie minęła chwila a miał już opatrzone obie rany.

- Dziękuję – rzekł nieśmiało chłopak.

- Nie ma za co – Hinata lekko się zarumieniła i odłożyła rzeczy na miejsce. Naruto w tym czasie, chcąc jej jakoś pomóc wylał wodę i odłożył miednicę na miejsce.

- Jeszcze raz dziękuję Hinata, ale naprawdę nie musiałaś. Trochę mi głupio teraz.

- Na prawdę nie ma za co. Dlaczego miałoby ci być głupio?

- Bo ci narobiłem kłopotu i nabrudziłem sobą...

- Przestań! – krzyknęła dziewczyna. Natychmiast, zdając sobie sprawę z tego co zrobiła, cofnęła się i zakryła usta. Naruto patrzył na nią oszołomiony.

- Chciałam powiedzieć... – zaczęła bardzo nieśmiało – to znaczny... dlaczego tak powiedziałeś?

Naruto spuścił głowę, popatrzył na swoje bose nogi i podłogę, na której stał. Sam nie wierzył, że tak powiedział. Nigdy się tym nie przejmował kim jest, że nigdy nie zaznał luksusów, a mimo to czuł się źle, stojąc tak przed nią.

- Bez powodu. Tak po prostu jest, że są ludzie lepsi i gorsi. Ja nie powinienem tu być. Twoim rodzice będą źli, że zapraszasz kogoś takiego jak ja.

            Hinacie zaszkliły się oczy. Patrzyła z niedowierzaniem na chłopaka. Ten sam Naruto, który zawsze miał taką siłę, stał przed nią mówiąc takie rzeczy. Zawsze zastanawiała się co on robi z tymi wszystkimi złymi emocjami, które się w nim kumulują. Teraz wiedziała. Trzymał je w sobie, a one powoli zabijały jego pewność siebie. Chciała coś zrobić, powiedzieć, ale nie wiedziała za bardzo co. Była zła na ludzi, że są tacy podli, a także na siebie, że nie ma tyle siły aby powiedzieć mu coś, co by go podtrzymało na duchu.

- Pójdę już, dziękuję jeszcze raz. Jesteś wyjątkowa.

Wziął plecak i wyszedłszy z łazienki, skierował się do schodów, prowadzących na dół.

Zatrzymaj go. Powiedz coś idiotko!

W pewnej chwili z dołu dało się słyszeć dźwięk zamykanych drzwi i kroki.

- Hinata! Hanabi! Jest ktoś w domu? – zabrzmiał damski głos.

Naruto zatrzymał się tuż przed stopniami schodów. Dostrzegł jak Hinata go wymija, odpowiadając na zawołanie.

- Tak mamo już jestem, wróciłam przed chwilą.

- A wiesz może czyj jest ten rower, który stoi przed domem? – odezwał się, tym razem męski głos.

Naruto zamarł na chwilę. Zapomniał zupełnie, że zostawił go przed wejściem

- A to rower Naruto – Hinata zeszła do rodziców.

- Kogo?

- Naruto mojego kolegi ze studiów.

- A już pamiętam. To ten miły młodzieniec, który ci pomagał w nauce?

Mówiła im o mnie? No nieźle, pewnie wyobrażają sobie o mnie niewiadomo co. Zaczną wypytywać  o wszystko i wyjdzie, że ich córka zamiast u jakiegoś bogatego zalotnika pobiera nauki u zwykłego mieszczucha.

- Tak ten sam. Naruto, proszę możesz zejść, chciałam cię przedstawić.

Chłopak przełknął nerwowo ślinę i powolnym krokiem zszedł po schodach. Starał się ramiączką od plecaka ukryć plamę krwi, którą miał na koszuli, jednak szło mu to niezdarnie.

- Dzień dobru państwu. Nazywam się Uzumaki Naruto i jestem kolegą Hinaty ze studiów – odparł chłopak gdy tylko zszedł i ukłonił się jak nakazywała etykieta.

- Dzień dobry młodzieńcze jestem Hiashi Hyuga, a to moja małżonka Haysha Hyuga – odpowiedział pan domu i oboje rodzice również się ukłonili.

- O boże czy to krew?! – krzyknęła nagle kobieta, spoglądając na chłopaka. Dopiero teraz dostrzegła, że Naruto ma opatrunek na głowie. Uzumaki zbladł, poczuł jak ogarnia go wstyd.

- Ach... to... tak, przepraszam najmocniej za mój strój. Jechałem na rowerze i jakieś auto zajechało mi drogę. Potem znalazła mnie Hinata i tak trafiliśmy tutaj. Jeszcze raz przepraszam – odparł nerwowo chłopak i złożył niski ukłon.

- Ależ chłopcze, nie masz za co przepraszać. Mam nadzieję że to nic poważnego. Może zadzwonimy do lekarza, żeby to obejrzał. Albo chociaż poinformujemy twoich rodziców, aby po ciebie przyjechali.

Naruto posmutniał, co nie umknęło uwadze Hiashiego.

- Czy coś się stało?

- Nie... absolutnie... dziękuję bardzo, ale proszę się nie kłopotać. Poradzę sobie. To nic wielkiego.

Hinata stała z boku i przyglądała się całej sytuacji. Na słowa ojca o rodzicach Naruto, lekko zadrżała. Obawiała się jak zareaguje chłopak, w końcu to pewnie nie było dla niego łatwe. Do pewnych rzeczy po prostu nie można przywyknąć.

- Jak sobie życzysz chłopcze, ale bądź spokojny nie wyganiamy cię. Przeciwnie, sporo dobrego o tobie słyszeliśmy i chcielibyśmy cię poznać.

- Ależ kochanie. Zero w tobie empatii, nie widzisz jaki jest zestresowany? – wtrąciła nagle kobieta - Na pewno mu tak niezręcznie stać przed tobą i spowiadać się ze swojego życia, zwłaszcza że jeszcze przed chwilą miał wypadek. – rzekła uśmiechając się ciepło w kierunku blondyna.

- Masz rację, gdzie moje maniery – zaśmiał się mężczyzna – Chłopcze może zechcesz się rozgościć, wziąć kąpiel? Moja córka zaraz znajdzie dla ciebie coś na przebranie. Mam tyle rzeczy, a wielu z nich nie noszę.

- Ale... ale ja na prawdę nie chcę sprawiać kłopotu – Naruto aż się zaczerwienił, gdy usłyszał propozycję ojca Hinaty.

- To naprawdę żaden kłopot. Przyjaciele naszej córki zawsze są mile widziani. Hinata zajmij się proszę Naruto.

- Tak ojcze – odparła cicha do tej pory dziewczyna i pociągnęła chłopaka za sobą.

Po niespełna pół godziny, Naruto siedział w salonie ubrany w strój Hiashiego, który o dziwo leżał na nim jak ulał. Ciemne zamszowe spodnie i biała koszula z krótkim rękawem, zapinana na guziki, dodawały mu uroku.

            Siedzieli tak dobre kilka godzin rozmawiając na różne tematy. Hiashi był niezmiernie zadowolony, że wreszcie znalazł rozmówcę na tematy historyczne, którymi chłopak bardzo się interesował. Szczególnie okres wojny rosyjsko-japońskiej oraz okupacji terenów chińskich przez Japonię.

Hinata z każdą kolejną chwilą pozbywała się po trochu kamienia, który jej ciążył na sercu. Bała się, że Naruto nie dogada się z jej ojcem, ale na szczęście było zupełnie na odwrót. Później matka dziewczyny przygotowała obiad, do którego dołączyła młodsza siostra Hinaty, Hanabi. Chłopak zauważył, że obie dziewczyny były bardzo podobne do siebie poza pewnymi szczegółami. Hanabi miała nieco jaśniejsze włosy i była niezwykle otwartą i energiczną osobą.

Naruto czas minął w przyjemnej atmosferze. Nie chciał jednak nadużywać gościnności, toteż postanowił wrócić do domu. Spytał jedynie, czy może zostawić rower do następnej wizyty, na co ojciec dziewczyn zgodził się bez najmniejszych zastrzeżeń. Gdy chłopak pożegnał się już z domownikami i wyszedł na przystanek, Hiashi podszedł do Hinaty i położył rękę na jej ramieniu.

- Interesujący młodzieniec, zastanawia mnie tylko jedno.

- Co takiego ojcze?

- Podczas rozmowy ani razu nie wspomniał o swoich rodzinach.

Hinata spojrzała smutno w stronę okna

- On nie ma rodziców, tato.

Hiashi stał w milczeniu przez dłuższą chwila patrząc na drzwi wejściowe domu.

- Rozumiem.

* * *

Sakura wstała z łóżka, zaraz tylko jak Hinata od niej wyszła. Ciągle była oszołomiona wyznaniem przyjaciółki, co prawda domyślała się tego i owego, ale mimo wszystko, nie wiedziała że aż tak sprawy się mają. Pozbierała ubranie, które porozrzucała wczoraj po powrocie z imprezy i udała się do łazienki. Wykonawszy poranną toaletę, zjadła śniadanie i postanowiła zrobić sobie samotny wypad na miasto. Zawsze towarzyszyły jej Ino lub Hinata, ale dziś poczuła że chce być sama i przemyśleć parę rzeczy.

Może to wpływ porannej  wizyty ciemnowłosej, a może coś innego. Czuła, że ona też musi zebrać się na odwagę i przestać bawić się z Sasuke w podchody, a zacząć działać.

Sakura była typem dziewczyny, która nie lubiła czekać na samodzielny rozwój wydarzeń. W sprawach sercowych jest całkowitym przeciwieństwem Hinaty. Potrzebowała jednak planu, a samo obmyślenie go wydawało się znacznie trudniejsze niż wykonanie. Bo jak właściwie miała przekonać Sasuke do siebie?

Ciuchy odpadają, ekstra makijaż też, jego nie kręcą takie rzeczy. Co w ogóle go kręci? – Tajemniczość tego chłopaka ani trochę nie dawała jej spokoju.

Wiele razy widziała, jak dziewczyny jawnie i jak się potem okazało nieskutecznie, wyznawały wprost swoje jawne zainteresowanie nim. On natomiast zbywał je zwykłym prychnięciem lub po prostu ignorował.

Zaraz a może to jest to? Każda, która odkrywała się przed nim, dostawała kosza. Może z nim trzeba inaczej? Rozmawiać, ale nie kokietować - przynajmniej nie jawnie. Zainteresować, ale samemu nie zdradzać zainteresowania. Jeżeli to się nie sprawdzi to chyba zacznę wątpić w swoją kobiecość albo w jego męskość.

            Gdy szła na autobus do centrum, dostrzegła szybko mknący samochód. Pojazd właśnie wyjeżdżał zza skrzyżowania i omal nie zaliczył dachowania przy skręcaniu w uliczkę, którą szła, po czym przemknął szybko obok niej.

Pewnie jakiś głupi dzieciak sąsiadów dostał nową maszynkę i chce ją wypróbować. Większość facetów to jednak niedojrzali chłopcy – pomyślała.

Szybko przeszła na drugą stronę ulicy, gdzie znajdował się przystanek. Autobus przyjechał po paru minutach i dziewczyna zmierzała do śródmieścia.

            Jechała niecałe dwadzieścia minut. Gdy wysiadła, skierowała swoje kroki do jedynej  chyba atrakcji w tej części miasta, galerii handlowej. Krążyła po niej od sklepu do sklepu dobre dwie godziny, jednak nie znalazła nic co przykułoby jej uwagę. Dużo wyprzedaży zorganizowano jednocześnie w tym miesiącu.  Praktycznie w każdym sklepie jakaś przecena, jednak gdyby się tak przyjrzeć, to mimo iż w sklepowym asortymencie było wszystko, tak naprawdę nie można było znaleźć nic godnego uwagi.

W całej galerii na ponad sto różnych sklepów, około dziewięćdziesięciu to były sklepy firmowe z przeróżnymi ubraniami lub akcesoriami do garderoby. W pozostałej liczbie zawierały się dwa sklepy z elektroniką, księgarnia i parę sklepów sportowych.

Dziewczyna postanowiła udać się do księgarni, gdzie liczyła znaleźć chociaż coś ciekawego do poczytania. Jak tylko weszła, okazało się, że lepiej nie mogła wybrać i to nie ze względu na bogatą ofertę lektur. To co ujrzała było czymś o wiele lepszym. Przy jednej z półek, a dokładnie przy książkach o tematyce astronomicznej stał jej ciemnowłosy wybranek i przeglądał jakąś pozycję. Zielone  dziewczyny oczy aż się zaświeciły na jego widok. Przez chwilę zastanawiała się czy podejść czy też lepiej nie. A jeśli by się zdecydowała, to co miała powiedzieć i w jaki sposób? Może spróbuje potraktować go sposobem, który dzisiaj wpadł jej do głowy?

Serce jej na chwilę zamarło. Stała nieruchomo i patrzyła jak Sasuke odkłada jedną książkę i bierze drugą, którą zaczyna dokładnie przeglądać. A co jeśli uzna ją za nienormalną albo zniechęci go swoim zachowaniem? Nie sposób opisać jaka bitwa toczyła się właśnie w jej głowie, jednak wreszcie zdecydowała.

A co tam raz się żyje. Akurat stał sam, toteż postanowiła wykorzystać nadarzającą się okazję. Dyskretnie zbliżyła się do chłopaka, który zdawał się jej nie zauważać.

- Witaj Sasuke. Co za zbieg okoliczności – przywitała się.

- Witaj – odparł beznamiętnie ledwo odrywając wzrok od książki.

- Co słychać u ciebie?

- W porządku.

- Widzę, że pasjonujesz się Hawkingiem – odparła spoglądając ukradkiem na książkę, sama się trochę interesowała jego teorią powstania wszechświata, więc cieszyła się że ma jakiś punkt zaczepienia.

            - Owszem.

            - Mogę ci coś polecić?

            - Jeśli musisz.

            - „Wielki projekt” myślę że to cię zainteresuje. Napisał ją z Leonardem Mlodinowem. Jest trochę inna niż wydane do tej pory. Porusza w niej kwestię istnienia Boga. Twierdzi że takowy wcale nie musiał stwarzać świata. Ba, że nawet jeśli by istniał, cały wszechświat powstałby bez jego udziału. Tezę swoją popiera naukowymi dowodami, wytrącając w ten sposób oręż z rąk teologów.

            Chłopak popatrzył na nią z lekkim zaciekawieniem.

            - No proszę, zaskoczyłaś mnie – odparł z tajemniczym uśmiechem Sasuke – myślałem, że tak jak inni polecisz mi „krótką historię czasu” i na tym skończy się twoja znajomość, a tu taka niespodzianka.

            - No widzisz. Potrafię zaskoczyć – odparła chłodno dziewczyna, której słowa bruneta dodały otuchy – chętnie bym wymieniła z tobą poglądy na ten temat, ale nie chcę ci przeszkadzać. Pewnie masz już inne plany.

            Po tych słowach odwróciła się i powoli odchodziła, jednak w myślach błagała tylko aby ją zatrzymał.

            Przeszła już kilka metrów w stronę wyjścia i z każdym krokiem traciła nadzieję. Jednak go zniechęciła. A może po prostu ona go nie interesuje. W końcu tyle dziewczyn dookoła, czemu akurat miałby wybrać ją.

            - Zaczekaj.

            Sakura stanęła, a serce po raz kolejny zabiło jej mocniej.

            Spokojnie, tylko zachować spokój, jeszcze nic się nie wydarzyło.

            Odwróciła się, nadludzkim wysiłkiem powstrzymując drżenie.

            - Chciałeś coś? – odparła chłodno.

            - Właściwie byłem ciekaw czyjejś opinii o tej książce. Czytałem ją, ale do tej pory nie miałem okazji z nikim porozmawiać na jej temat. Chciałem spytać co ty o niej sądzisz – odparł beznamiętnie jednak z lekkim uśmiechem.

            - Chętnie, ale nie sądzisz, że tutaj nie za bardzo jest jak rozmawiać? Ale może jeśli zaprosisz mnie na kawę… - odparła modląc się w duchu aby nie zemdlała.

            Teraz wiem jak się czuje Hinata. Jak ona to wytrzymuje?

            - Niech będzie – odparł spokojnie i ruszył wolnym krokiem – To jak? Idziesz? – odwrócił głowę w kierunku dziewczyny. Sakura szybkim krokiem podeszła do chłopaka. Udało się, może to jeszcze nie ta wymarzona randka, ale wreszcie ją zauważył.

         Szli tak razem, wyglądali prawie jak para. Zdecydowali, że zamienią hałaśliwą galerie handlową na cichą kawiarnię.

* * *

            Gdy Naruto wrócił do domu, zapadał już wieczór. Nawet nie zauważył kiedy ten czas mu tak szybko zleciał. Pierwszy raz dzień nie wlókł się tak niemiłosiernie długo.

            Zaraz po wejściu, udał się do łazienki, gdzie wrzucił zakrwawioną koszulkę wraz ze spodenkami do kosza z brudną bielizną. Następnie przebrał się w zwykłe domowe ubranie, a to które dostał od Hiashiego złożył starannie i odłożył na półkę. Patrzył na nie i czuł dziwne ciepło na sercu. Nie chodziło o samą odzież, ale o to jak ci ludzie go traktowali. Każdy nowobogacki odnosił się do niego z arogancją pogardą. Rodzice Hinaty byli wyjątkowi. Zafascynowali go, wyróżniali się na tle innych z kręgu bogatych i wpływowych. A może byli mili bo myśleli, że on należy do ich świata? Ale Hinata wie kim jest, a mimo to bije od niej dużo dobroci, skierowanej właśnie na niego.

            Potrząsnął gwałtownie głową. Złapał się na tym, że o niej myśli. Nie wiedział dlaczego, ale każda myśl o niej sprawiała że robiło mu się cieplej na sercu. Lubił ją nawet bardzo, ale nie bardzo potrafił zdefiniować jak nazwać to co czuje do niej.

            Cholera co jest ze mną? O czym ja myślę? Głupoty jakieś.

            Sięgnął z półki jakąś książkę. Położył się na łóżku i zaczął czytać, ale nie potrafił skupić się choćby na jednej linijce. Myśli krążyły mu wokół ciemnowłosej, która jak sam zauważył, fascynowała go od już w połowie drugiego roku. Usiadł i odłożywszy lekturę spojrzał przez okno, które było na wprost niego.

            Tutaj mam ładny widok na las, ale z drugiej strony już same bloki. Bloki, wszędzie te szare bloki a ona tam w swoim pałacu. Nie to nie ma sensu ona chce być po prostu miła. Przecież nie spojrzy na kogoś takiego jak ja. Poza tym Kiba się przy niej kręci, wydają się szczęśliwi.

            Chłopak wstał z łóżka, wziął klucze od mieszkania i wyszedł na dwór, jednak po krótkim spacerze biodro dało o sobie znać i usiadł na ławce pod jedną z klatek. Rozsiadłszy się wygodnie obserwował ludzi, snujących się leniwie chodnikami. Wydawali się szczęśliwi. Nie mieli dużo, a mimo to nie przeszkadzało im to się uśmiechać. Naruto popatrzył w niebo.

            Mnie tu dobrze, ale jej już  niekoniecznie, a tylko tyle mogę dać.

         Siedział tak jeszcze około godziny sam ze swoimi myślami, po czym wrócił do domu i położywszy się od razu zasnął.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

           Jeśli to czytacie, znaczy że przetrwaliście i nie żałujecie straconego czasu :P

         Co do następnego rozdziału, to ciężko mi powiedzieć jak to będzie ponieważ, prawdopodobnie wyjadę na kilka dni. W związku z tym możliwe terminy ukazania się rozdziału to: czwartek, sobota lub dopiero poniedziałek :)

          A co w następnym rozdziale? Powiem tylko, że niespodzianka z pierwszych stron gazet. Co prawda mała bo mała, ale z czasem rozwiniemy temat :)

           Pozdrawiam gorąco :)