ROZDZIAŁ III

Witam.

Przed wami kolejna notka. Przepraszam z góry, jeśli stwierdzicie że akcja zawiązuje się powoli. Bądźcie jednak cierpliwi. Akcja jeszcze nabierze tempa :)

Chciałem także podziękować moim stałym czytelniczkom oraz zachęcić pozostałych do komentowania.

A teraz zapraszam do lektury :)      

------------------------------------------------------------------------------------------------

           Dochodziła godzina 21. Naruto skończył właśnie swoją pracę przy rozładunku cegieł. Co prawda zatrudnił się tylko na pół etatu, ale i tak był wykończony. Wracał do swojego mieszkania powolnym krokiem. Dobrze, że jutrzejsze zajęcia zaczynają się dopiero o 13 - będzie mógł trochę dłużej pospać i powtórzyć dzisiejszy materiał. Był już pod swoim blokiem, gdy dostrzegł siedzącego na huśtawce ciemnowłosego chłopca. Od razu rozpoznał sąsiada z pierwszego piętra. Naruto udzielał mu darmowych korepetycji z matematyki. Chłopak mieszka z rodzicami, którzy czasem, w ramach podziękowania, zapraszają blondyna na skromny obiad.

- Konohomaru, a co ty tutaj robisz? – krzyknął wesoło blondyn.

- Siema szefie! – odparł z entuzjazmem chłopak. – Dostałem dzisiaj wyniki pierwszej klasówki z matmy. Zaliczyłem na 5 i mama pozwoliła mi posiedzieć dłużej na dworze. Poza tym w taką ładną pogodę szkoda gnić w domu.

- Masz rację, no i gratuluję – uśmiechnął się do chłopaka i rozczochrał mu włosy. – Pozdrów tatę ode mnie.

- Na pewno! – zasalutował chłopak.

            Naruto wszedł do swojego mieszkania i zamknął drzwi. Włączył radio, które cicho przygrywało, a sam zabrał się za robienie kolacji. Starał się przy tym rozwiązać w pamięci jedno z zadań, które zadał im doktor Iruka. Wyjrzał na chwilę przez okno. Mieszkał na drugim piętrze i miał stąd ładny widok na las, który znajdował się zaraz po drugiej stronie ulicy. - Mam tylko nadzieję, że go szybko nie wytną. Nie będę miał gdzie biegać – pomyślał, jednocześnie pałaszując zrobione przez siebie kanapki.

Z kuchni przeszedł do pokoju, postawił talerz z jedzeniem na stole i podszedł do biblioteczki. Miał już wyjąć jakiś podręcznik, gdy przypomniała mu się dziewczyna w stołówce i jej ciemne włosy. Jednak zamiast jej twarzy ujrzał uśmiechniętą twarz Hinaty. Przez dłuższą chwilę stał jak zahipnotyzowany, po czym potrząsnął mocniej głową. - Cholerne zmęczenie, dzisiaj chyba nici z nauki.

Odszedł od szafki i udał się do łazienki wziąć prysznic. Po kąpieli wrócił do pokoju i położył się spać.

* * *

            Obudził go dźwięk budzika w telefonie. Wstawanie zawsze szło mu dość opornie, nawet gdy spał długo. Toteż minęło trochę czasu zanim całkowicie zwlókł się z łóżka. Nim jeszcze pomyślał o śniadaniu, otworzył zeszyt do matematyki. W nocy doznał olśnienia, dlatego szybko napisał rozwiązanie wczorajszego zadania. Nie mając za bardzo pomysłu, co dalej ze sobą zrobić, ubrał się i postanowił, że zamiast w domu zje coś na mieście. Wychodząc wyłączył radio, które grało cicho przez całą noc.

            Pogoda była dzisiaj znacznie gorsza, niż wczoraj. Niewykluczone, że spadnie deszcz. Ubrany w ciemny płaszcz przeciwdeszczowy z czerwonym znakiem na plecach (do złudzenia przypominający wir) udał się do pobliskiej knajpki z chińskim jedzeniem. Sprzedawca rozpoznał go od razu i nawet nie pytał, co podać, tylko zabrał się za przyrządzanie Ramen dla chłopaka.

            Do rozpoczęcia zajęć zostało jeszcze trochę czasu. Dlatego po obfitym śniadaniu Naruto udał się do pobliskiej galerii handlowej. Już dawno miał sobie kupić jakieś buty na jesień, bo te, które miał w domu, były już lekko zniszczone. Wczorajsza dniówka powinna wystarczyć.

Na miejsce dotarł autobusem i skierował się do jednego ze sklepów, w którym była akurat wyprzedaż. Wybór był niewielki, toteż kupno butów poszło mu dość szybko. Właśnie wychodził ze sklepu z nową parą butów, spoglądając jednocześnie na zegarek, gdy nagle poczuł, jak ktoś na niego wpada.

- Prze…przepraszam. Ja nie chciałam. Powinnam bardziej uważać – odrzekł cichy, kobiecy głos.

- Nic się nie stało, to moja wina – odparł chłopak pomagając dziewczynie zebrać z ziemi rzeczy, które wypadły z jej torebki. Podniósł na chwilę głowę i ujrzał znajomą przyjazną mu twarz.

- Hinata! Witaj!

- N... Naruto – dziewczyna zarumieniła się.

- Widać nie tylko ja robię zakupy na jesień – uśmiechnął się spoglądając na siatki dziewczyny.

- Ah, to nie tylko dla mnie. To dla mojej siostry… Właściwie większość z tych rzeczy jest dla niej – odparła zakłopotana dziewczyna.

- Nie wiedziałem, że masz siostrę.

- Młodsza ode mnie o 5 lat. Chodzi do liceum przy naszej uczelni.

- Podobno dobra szkoła. Znam chłopaka, który tam chodzi.

- Tak... Dobra… - chciała coś jeszcze powiedzieć, gdy Naruto wyciągnął do niej rękę.

- Podaj mi proszę swoje siatki, pomogę ci.

- Ale nie chcę ci sprawiać kłopotu, Naruto.

- To żaden kłopot – mówiąc to wziął od niej wszystkie 3 torby i po chwili szli razem po galerii, rozmawiając o uczelni, wakacjach i kilku innych, mniej istotnych rzeczach.

            W końcu wyszli z budynku i kierowali się w stronę przystanku. Rozmawiali tak jeszcze przez chwilę, gdy w pewnej chwili obok nich z piskiem opon zatrzymał się czarny samochód. Szyba otworzyła się, a zza niej wyjrzała roześmiana twarz Kiby

- Witaj, Hinata! Co tu porabiasz? Może cię podwieźć?

- Kiba, witaj. Byłam właśnie na zakupach i spotkałam… Naruto – zająknęła się dziewczyna.

Kiba dopiero teraz przyjrzał się towarzyszowi dziewczyny i jego twarz spochmurniała. – Cholerny wszarz – pomyślał.

Naruto znał dobrze to spojrzenie pełne pogardy. Nie czuł się gorszy, ale ruszało go, że są tacy, którzy mają go za kogoś podrzędnego. Mimo wszystko nie dał niczego po sobie poznać.

- Wsiadaj Hinata, podrzucę cię.

Zakłopotana dziewczyna spojrzała na Naruto, potem znowu na Kibę. Nie chciała zostawiać blondyna samego. Lubiła towarzystwo Naruto, ale z drugiej strony bała się, że Kiba ją wyśmieje, albo gorzej - że wywiąże się jakaś większa awantura. W końcu znała ich wzajemne stosunki. Nie wiedziała co robić, czuła się całkowicie bezradna. Blondyn patrzył na nią i widząc jej zakłopotanie postanowił zadziałać.

- W porządku Hinata, nie będziesz musiała tłuc się autobusem z tymi wszystkimi zakupami przez pół miasta.

- Naruto… - dziewczyna spojrzała jeszcze raz na chłopaka. Ciężko opisać co wyrażało jej spojrzenie: smutek czy wstyd, że jest taka bezsilna. Naruto tylko ciepło się uśmiechnął. Bez pytania otworzył tylnie drzwi samochodu i ułożył rzeczy dziewczyny na siedzeniach. Jej samej pomógł wsiąść do auta od strony pasażera.

- Dziękuję – rzekła cicho posyłając chłopakowi ciepłe spojrzenie.

- Nie musisz dziękować – odparł równie cicho Naruto, po czym zamknął drzwiczki.

Samochód ruszył z piskiem. Naruto spoglądał jeszcze przez chwilę za nimi, po czym udał się na przystanek.

* * *

            Mijały kolejne dni, aż nastał piątek. Podczas jednej z przerw, Kiba zebrał całą grupę w sali i zaproponował wspólne wyjście na miasto. Zaproszeni byli wszyscy oczywiście poza Naruto. Szatyn umyślnie czekał okazji, kiedy Uzumakiego nie będzie wśród nich, po czym przedstawił plan na dzisiejszy wieczór. Prawie wszyscy byli chętni poza Sasuke, który odmówił tylko z sobie znanych powodów i Hinatą. Dziewczyna próbowała wymigać się od imprezy złym samopoczuciem. Tak naprawdę nie przepadała zbytnio za tego typu imprezami. Nie chciała także bawić się bez Narzuto, a nie miała tyle odwagi, żeby go zaprosić na imprezę. Z dwojga złego wybrała siedzenie w domy. Kiba nie był tym faktem zachwycony, ale po kilku próbach namowy ze strony jego jak i koleżanek uznał, że to nie ma sensu i spasował.

            Sasuke przyglądał się temu wszystkiemu z boku i analizował. Domyślał się, że ta dziewczyna coś czuje do Naruto. Nie była to z resztą trudna sztuka. Wystarczyło na nią spojrzeć. Gdy blondyn pojawia się obok, dziewczyna mięknie niczym wosk. Ciemnowłosy wykoncypował  także prawdziwy powód jej odmowy.

Blondyn go irytował. Naruto na każdym kroku chciał pokazać, że jest lepszy, ale z drugiej strony Sasuke doskonale to rozumiał. Ktoś kto jest sam przez całe życie, chce być spostrzeżony przez innych.

Naruto był zauważony, właśnie przez tą dziewczynę, ale nie domyślał się tego. Sasuke rozważał dwie przyczyny tego stanu rzeczy. Uważał, że Uzumaki albo jest idiotą albo w ogóle nie dopuszczał do siebie myśli, że ktoś może go darzyć czymś więcej niż zwykłą sympatią. Sam nie miał takiego problemu. Wiedział, że dziewczyny za nim chodzą ja po sznurku, że chłopaki z roku patrzą na niego z zazdrością, ale on jakoś nie specjalnie się tym przejmował. Po incydencie z jego rodzicami, czuł że coś w nim pękło, sprawiło że zlodowaciał, choć może nie całkowicie.

Ciemnowłosy usiadł nieopodal reszty w jednej z ławek i przez dłuższą chwilę obserwował innych. Hinata siedziała trochę na uboczu przy oknie, sprawiając wrażenie zakłopotanej

            Ale ona nieśmiała.

W tym samym czasie Sakura i Ino oraz chłopaki dalej planowali wieczór.

- Tylko pamiętajcie ani słowa temu marginesowi – rzekł stanowczym głosem Kiba – chyba nie chcemy, żeby nam opinię zepsuł.

- W porządku choć mi tam wszystko jedno – odparł leniwie Shikamaru.

- Mniej ludzi to więcej jedzenia dla nas Shikamaru – Odparł poważnym tonem Chouji.

Idioci – tylko to jedno słowo, zdaniem Sasuke, pasowało aby opisać to co o nich myśli – Uniwersytet Konoha może i jest jedną z najlepszych uczelni, ale nie mając nazwiska albo pieniędzy, nie cieszysz się szacunkiem wśród innych studentów.

Uchicha spojrzał w kierunku drzwi, przez które wszedł właśnie wspomniany blondyn. W tej samej chwili rozmowa studentów ustała. Za Naruto wszedł dziekan wydziału, profesor Sarutobi i zakomunikował zebranym studentom, iż pani Shizune zachorowała i dzisiejsze zajęcia są odwołane. Zostaną one odrobione w innym terminie, który zostanie ustalony po powrocie prowadzącego.

Studenci popatrzyli tylko sobie z zadowolonymi minami. Dziekan wyszedł i w sali odżyły rozmowy, które szybko przeniosły się poza uczelnie.

Sasuke szedł za pozostałymi, lustrując wszystkich swoimi czarnymi oczami. Kiba i spółka udali się na parking. Podobnie uczyniły Sakura i Ino, a gdy były na miejscu, dostrzegł jak dołączyły do nich dwie inne dziewczyny z roku, Temari o jasnych włosach zaczesanych w dwie kitki oraz Tenten, szatynka z dużym kokiem. Sasuke nie znał ich za dobrze, ale nie to teraz było najważniejsze.

Naruto szedł w przeciwną stronę, prawdopodobnie na przystanek. Hinata z kolei siedziała na schodach przed uczelnią i spoglądała za blondynem.

Już zdecydował co zrobi. Podszedł do ciemnowłosej i niepostrzeżenie usiadł obok niej.

- Czemu tak za nim patrzysz zamiast z nim porozmawiać?

Dziewczyna omal nie podskoczyła. Szybko odwróciła głowę i zobaczyła parę czarnych oczu, patrzących na nią badawczo.

- Sasuke…

- Czemu za nim nie pójdziesz?

- Za kim…?

- Nie udawaj – mówiąc to lekko kiwnął głową w kierunku Naruto – Są tu różni ludzie, jedni go nie trawią – wskazał na Kibę i jego dwóch nieodłącznych kompanów – inni traktują jak powietrze – powiedział pokazując na Shikamaru i Choujiego – a jeszcze inni może i lubią ale nie okażą tego bo albo uważają, że ich drogi i tak się kiedyś rozejdą bo są z różnych światów albo nie chcą podpaść innym – spojrzał w kierunku dziewczyn stojących na parkingu.

Hinata patrzyła na niego zdziwiona, a z każdym jego słowem, oczy jej przybierały coraz smutniejszy wyraz.

- Tylko ty widzisz w nim człowieka. Traktujesz jak przyjaciela, a może jest dla ciebie kimś więcej. Mam rację?

- S…skąd ty…? – Hinata zaczerwieniała się teraz bardziej niż zwykle, nerwową zaciskając dłonie.

- Nie wiedziałem – Sasuke spojrzał na dziewczynę - do tej pory tylko przeczuwałem. Chciałem się po prostu upewnić. Dlaczego mu nie powiesz o tym co czujesz?

Hinata spuściła wzrok w ziemie, milczała długi czas.

- Boje się – odparła wreszcie.

- Czego?

- Że… że mnie nie zechce.

- Wtedy potwierdziłby moją teorię, że jest idiotą.

Hinata milczała.

- Znacie się już dwa lata. Nieraz uczyliście się razem w bibliotece po zajęciach. Często, rozmawiacie, jednak jeżeli chcesz aby ta znajomość poszła dalej, nie możesz być taka płochliwa. Znam go lepiej niż ktokolwiek. Wiem, że jeżeli będziesz tylko się czerwienić przy nim, on się niczego nie domyśli. Naruto nie wie jak to wszystko działa, bo nigdy nie miał okazji tego doświadczyć. Jeśli ty mu tego nie pokażesz, zrobi to inna dziewczyna a wtedy... – przerwał na chwilę. Hinata cały czas patrzyła w ziemię, zaciskając drobne dłonie na granatowej spódniczce.

- Nie mówię abyś mu jako pierwsza wyznawała miłości. To byłoby nawet niewskazane, bo nie wiedziałby jak się ma zachować. Ale wiem, że możesz sprawić, aby on ją wyznał tobie – po tych słowach Sasuke wstał, a Hinata podniosła głowę i spojrzała na niego. Sama nie wiedziała dlaczego, była mu wdzięczna.

- Dziękuję.
       Sasuke nic nie odpowiedział tylko podniósł swój plecak i odszedł powolnym krokiem, zostawiając dziewczynę samą.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Koniec części 3, a za tydzień kolejny rozdział  :)