ROZDZIAŁ II

            Jako, że drugi rozdział miałem już gotowy, po drobnych poprawkach postanowiłem zamieścić go jeszcze dzisiaj. Każdy kolejny postaram się dodawać w miarę regularnie w soboty - ewentualnie w niedziele. Rozdział dedykowany Soli - Chan, która zainspirowała mnie swoją twórczością oraz KaraElza13 dzięki której staram się zwracać większą uwagę na błędy. Praktyka czyni mistrza - tak przynajmniej mówią :)

        Co do fabuły, postanowiłem poeksperymentować. Zmieszałem świat Naruta z naszym realnym, wplatając w niego od czasu do czasu własne doświadczenia życiowe. Soli-Chan - długo zastanawiałem się czy uśmiercać rodziców Naru czy też nie, ale w końcu zdecydowałem się na tą pierwszą opcję. Obawiałem się, że w przeciwieństwie do ciebie, mógłbym to po prostu zepsuć :)

A teraz zapraszam do lektury :)

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

            Zajęcia minęły pod znakiem rywalizacji pomiędzy Naruto i Sasuke której motyw przewodni stanowił wynik; kto częściej zgłosi się do rozwiązania zadań na tablicy. Wygrał Sasuke, przy ogólnym zadowoleniu dziewczyn, stosunkiem 14 do 12 co lekko rozzłościło blondyna.

            Wybiła godzina 16 obwieszczająca koniec wykłądów i wszyscy powoli rozchodzili się do swoich domów. Sasuke, który mieszkał niedaleko Naruto, szedł właśnie na swój przystanek. Blondyn zaś został w szkolnym kampusie na stołówce. Za niecałą godzinę szedł do pracy, więc nie opłacało mu się wracać do domu. Jadł obiad i zaraz po tym szedł na pobliską budowę, gdzie załadowywał gruz lub rozładowywał materiały budowlane. Praca była ciężka ale lubił ją. Pozwalała mu się wyżyć i zapomnieć o pustym mieszkaniu.

            Trzy przyjaciółki szły powolnym krokiem na pobliski parking, gdzie swój samochód zaparkowała jedna z nich - Ino. Jako że Sakura i Hinata mieszkały po drodze, zaoferowała im podwózkę do domu.

- W sumie to na wydział warto wrócić tylko dla Sasuke – zaczęła rozpromieniona Sakura

- No Sakurcia nie przesadzaj przecież wykształcenie tez jest ważne – odparła żartobliwie Ino – ale to prawda najprzystojniejszy chłopak na całej uczelni.

- Naruto też nie jest brzydki i do tego miły – rzekła ledwo słyszalnym głosem Hinata. Obie dziewczyny popatrzyły na nią ze zdziwieniem po czym Sakura odparła wesoło.

- Oj, Hinatka chyba czuje mięte do naszego blondyna.

- Faktem jest, że wyprzystojniał nawet przez te wakacje i w ogóle ma w sobie coś tajemniczego – zawtórowała Ino – ale daleko mu do Sasuke.

Hinata zaczerwieniona nic nie odpowiedziała, właściwie żałowała że się odezwała i modliła się teraz w duchu, aby dziewczyny nie drążyły więcej tematu.

- Tak w ogóle Hinata – kontynuowała Sakura – to ty chyba do Naruto... tak na poważnie co?

Hinata otworzyła szeroko oczy ze zdumienia, a jej twarz pokrył jeszcze większy rumieniec. Ściskała przy tym nerwowo teczkę swoimi drobnymi dłońmi. Była tak zakłopotana, że nie była w stanie nic powiedzieć.

- Hinatka kochanie ty na poważnie? – tym razem Ino spojrzała znacząco na koleżankę – Pasujecie, jakby to ująć... – dziewczyna zamyśliła się na chwilę – Jak plus do minusa, ale jak to mówią, przeciwieństwa się przyciągają. Właściwie to już od jakiegoś czasu widzę, że zachowujesz się przy nim bardzo nieśmiało. Ogólnie jesteś skryta dziewczyna ale gdy on się pojawia w pobliżu to mam wrażenie, że za chwilę albo zemdlejesz albo schowasz się pod ziemią.

Sakura zaśmiała się na tą drobną uwagę

- Oj nie dokuczaj jej. Ale Hinatka powiedz nam tak szczerze, bo sama przyznasz, że to zaskakujące. Ty jako jedyna nie zwracasz uwagi na Sasuke, tylko na Naruto. Zdradzisz nam tajemnicę? Czym cię urzekł?

- Ja..ja właściwie... – Hinata z trudem przełykała ślinę i popatrzyła przez chwilę na niebo, które było wyjątkowo bezchmurne tego dnia, takie niebieskie, jak jego oczy – właściwie nie wiem.

- Jak to nie wiesz?! – Sakura aż się zatrzymała wypowiadając te słowa – no przecież musi być w nim coś, co cię pociąga.

- To trudno, tak powiedzieć – odparła Hinata tym razem trochę pewniej – Ma coś takiego w sobie ciepłego, co sprawia że człowiek wierzy mu jak tylko go zobaczy. Ja sama czasem czuję, że mogłabym mu powiedzieć wszystko, zdradzić największą tajemnicę a on nie rozpowiedział by jej. Nigdy. Podoba mi się w nim także jego siła. Jest sam, większość traktuje go jak wyrzutka, a mimo to on dalej robi swoje, jakby te wszystkie uwagi i słowa spływały po nim... - Hinata ściszyła głos – znam go dwa lata, zawsze potrafił mi pomóc w nauce czy zagadnąć do mnie, a ja nigdy nie miałam tej odwagi by go wesprzeć...

Dziewczyny słuchały uważnie słów ciemnowłosej

- Myślę, że się mylisz – pierwsza odparła Sakura – nie raz pokazałaś, że stoisz po jego stronie, choćby dzisiaj. Postawiłaś się Kibie.

- Pewnie jest zły na mnie za to – odparła smutno Hinata.

- Oj daj spokój. Lubię Kibe ale czasem przesadza. Uważa się za niewiadomo kogo, tylko dlatego, że jego rodzice są mecenasami naszej uczelni.

- Dobra dziewczyny, może będziemy tą rozmowę kontynuować wieczorem kiedy wpadniecie do mnie. Pamiętacie? Dzisiaj nasz babski wieczór.

- Zgoda! – odparły obie koleżanki, a Sakura dodała – poza tym już późno obiecałam mamie jeszcze pomóc w sprzątaniu przed wyjściem.

Dziewczyny wznowiły krok w kierunku samochodu i po kilku chwilach odjechały.

* * *

            Dzisiaj Hinata powiedziała, o Naruto więcej niż kiedykolwiek przedtem. Zupełnie tak jakby go znała. W jednym jednak się pomyliła. Ten jego spokój na uwagi był tylko pozorny. Niewzruszony na zewnątrz, w środku miotały nim nieopisane emocje. Samotność, będąca znaczącym elementem jego życia, której negatywne działanie potęgowały te wszystkie kąśliwe uwagi innych pod jego adresem. Wszystko to sprawiało że chłopak nie raz miał ochotę rzucić wszystko i wyjechać. A ostatnio myślał o tym coraz częściej. Właściwie po co miał tu siedzieć? Jest na trzecim roku, najwyżej zrobi tylko licencjat i wyjedzie. Sprzeda przedtem mieszkanie, z którym i tak nie jest w żaden sposób emocjonalnie związany, zabierze ze sobą najpotrzebniejsze rzeczy i zacznie żyć na nowo gdzieś indziej.

            Siedział tak na stołówce pochłaniając trzecią porcję jego ulubionego dania, jakim było Ramen i rozmyślał. Spojrzał na jakąś grupkę kilkoro studentów, która siedziała przy sąsiednim stoliku. Rozmawiali, śmiali się. Wszyscy pewnie poznali się tutaj albo i wcześniej a on? Podsumowując swoje znajomości:

Shikamaru i Chouji - czasem z nimi pogadał ale oni trzymali się razem i nie byli zainteresowani jakimikolwiek znajomościami poza Temari, do której niemrawo uderzał Shika.

Sasuke - jak już było wspomniane, ciężko zdefiniować te relacje.

Sakura - Naruto podkochiwał się w niej na pierwszym roku ale dość szybko pojął, że nie ma szans u niej.

Ino - w miarę w porządku ale gdyby chłopak zniknął, nawet by nie zauważyła.

Cała reszta - mówiąc wprost, nie lubiła go. Gdyby nie obawa o to, że wyleci z uczelni, na którą dostał się z dużym trudem, obił by parę pysków i byłby pewnie spokój ale to nie liceum. Zgraja cholernych, dupków... nagle jego myśli jakby się urwały. Przez chwilę patrzył w kierunku drzwi wejściowych, gdzie stała dziewczyna o ciemnych włosach. W pierwszej chwili skojarzyła mu się z jego koleżanką z grupy - Hinatą. Jendak to nie była ona. Patrzył jeszcze tak przez chwilę. Co prawda widział tylko te ciemne włosy ale oczami wyobraźni dostrzegał właśnie Hinatę. Jedyną osobę, która w ciągu tych dwóch lat nie traktowała go jak kogoś gorszego. Parę razy pomógł jej w nauce. Nie rozmawiali zbyt dużo ale miło wspomina te pogawędki. Dziewczyna choć nieśmiała, wydała mu się interesującą osobą i miała cudowny uśmiech. Naruto oparłszy się bardziej na krześle, spojrzał w górę na sufit z przywieszonymi wiatraczkami, które wolno się kręciły dając przyjemny, chłodny wietrzyk.

Oj Hinata, jak ty tutaj nie pasujesz.

* * *

            Gdzieś w centrum miasta - Kiba, Shino i Sai siedzieli w jednym z pubów, sącząc chłodne beczkowe piwo. Przez większość czasu rozmawiali zarówno o wakacjach jak i o planowanych imprezach. Dokładnie, to mówił Kiba podczas gdy Sai i Shino od czasu do czasu kiwali głowami na znak aprobaty lub odpowiadali krótkimi słowami.

- No wiecie co panowie? Nie jesteście dzisiaj zbyt rozmowni.

- Ciężko powiedzieć cokolwiek, gdy Twoje usta nieustannie wyrzucają potoki słów. Podejrzewam, że więcej Ci wyparowało tego piwa z kufla niż sam wypiłeś – odparł z poważną miną Sai.

- Co?! Twierdzisz, że za dużo gadam!? A może jeszcze powiesz, że bez sensu!? – Kiba aż się zagotował ze złości.

- Skąd to taki żarcik – uśmiechnął się Sai i pociągnął solidny łyk piwa.

- Szkoda Sai, że te twoje suchary nikogo nie bawią – odparł zirytowany Kiba.

- Mów za siebie – Shino wtrącił się do rozmowy.

- O pan zabawny się odezwał, przecież ty się nigdy nie śmiejesz. W ogóle czasem się zastanawiam czy Tobie jakiś drutów do ust nie przyspawali, że ciągle masz tą skwaszoną minę.

- Nie śmieję się bo nie lubię.

- Dobra nie ważne – machnął ręką szatyn, uznawszy że dalsza dyskusja do niczego nie doprowadzi – powiedzcie lepiej czy słyszeliście coś o nowo otwartym klubie u nas w mieście. Podobno dzieciarnia nie ma tam wstępu i dobrze.

- Tak, ale wstęp trochę kosztuje – odparł Sai

- Z tym to nie ma problemu. Ważne żeby plebsu nie było. Może byśmy się wybrali jakąś większą grupą, zaprosilibyśmy dziewczyny. W końcu to ostatni rok licencjatu i moglibyśmy się zabawić trochę przed egzaminami.

- Jestem za – odrzekł spokojnie Shino, sącząc swoje piwo przez słomkę.

Czy on nie zdaje sobie sprawy, że wygląda komicznie z tą rurką w ustach? Jak baba – pomyślał Kiba, spoglądając na swojego kolegę, ale nic się nie odezwał.

- Kiedy planujesz wyjście? – spytał Sai.

- Piątek to chyba dobry termin. Mamy mało zajęć, no a jeśli będzie w porządku to zawsze można poprawić w sobotę – dumny z siebie Kiba szczerzył się od ucha do ucha na myśl od dobrej zabawie.

- A kogo zabieramy?

- No jak to kogo? Jasne że dziewczyny plus resztę naszej grupy. No poza jednym elementem.

- Naruto? – wtrącił niespodziewanie Shino.

- Dokładnie!

- Właściwie za co go tak nie cierpisz? – spytał z zaciekawieniem Sai – owszem bywa irytujący, ale ty go wręcz nienawidzisz.

Kiba zamyślił się na chwilę po czym odparł z poważną miną.

- Nie chodzi konkretnie o niego. Po prostu uważam, że każdy ma przypisane swoje miejsce w świecie. My jesteśmy tu gdzie jesteśmy bo to nasze miejsce, a pozostali niech się trzymają swoich stopni w hierarchii społecznej. Gdy za dużo ludzi chce się wspiąć na wyższe szczeble drabiny, ta w pewnym momencie się łamie i tworzy się chaos. Naruto jest jednym z takich ludzi. Za wszelką cenę chce się wspinać i nie może zrozumieć, że przez swoje zacietrzewienie burzy naturalny porządek.

Przyjaciele popatrzyli na szatyna przysłuchując się jego słowom. Sai uznał, że to dość ciekawy pogląd, choć gdyby sam był spytany co o tym sądzi nie potrafiłby odpowiedzieć. Nie lubił biedoty ale nie wiedział dokładnie czemu. Shino był natomiast zwolennikiem „ogródka”, czyli nie interesują mnie inni dopóty, dopóki nie wchodzą na mój teren. Pogląd trochę zbliżony do filozofii Kiby, jednak bardziej na skalę lokalną aniżeli globalną.

- O ile twoje postrzegania świata wydaje się ciekawe, o tyle pewne osoby mogą się z tobą nie zgodzić – Sai z poważną miną spoglądał na kolegę.

- A któż to taki? – zapytał zdziwiony Kiba - przecież wszyscy w naszej grupie traktują go przynajmniej jak powietrze, to naturalne i zrozumiałe. Słabsze jednostki, w tym wypadku słabsze materialnie, muszą zostać pokonane w środowisku, które nie jest ich naturalnym. Więc pytam kto niby, miałby się ze mną nie zgadzać?

- Hinata – odparł krótko Sai.

Kiba zamilkł a jego twarz spochmurniała. W jednej chwili przypomniał sobie dzisiejsze zajście przed zajęciami. Gdy ciemnowłosa dziewczyna stanęła po stronie blondyna.

- Odkąd sięgam pamięcią, to zawsze spoglądała na niego przychylnym okiem. Jego status społeczny nie stanowił dla niej przeszkody, aby wspólnie uczyli się po zajęciach.

- Co takiego?! – niemalże wrzasnął Kiba. Słowa Saia zdawało się działały na niego niczym płachta na byka.

- No przecież nie raz widziałem jak Naruto tłumaczył jej jakieś zadania w bibliotece.

Twarz Kiby jeszcze bardziej posępniała. Gdyby to on teraz decydował o pogodzie, miasto w jednej chwili zalałaby potężna ulewa. Hinata jego koleżanka jeszcze z podstawówki, zawsze uważał że jest przeznaczona tylko dla niego, a ona wolała spędzać czas z tym, tym…marginesem.

- Nie znam się na dziewczynach, ale jej spojrzenie zmienia się gdy on jest w pobliżu – kontynuował Sai.

- Co masz na myśli? – spytał zirytowany Kiba.

- Gdy patrzy na któregokolwiek z nas, jej oczy są normalne, jednak gdy patrzy na niego… cóż... są inne, bardziej żywe, maluje się na nich cała paleta uczuć…

- Dość tego! – wrzasnął Kiba i wstał tak szybko, że przewrócił krzesło, na który przed chwilą siedział, po czym szybkim krokiem wyszedł z lokalu, zostawiając oszołomionych przyjaciół samych.

         Cholerny element, ani nie spojrzysz jak się rozpanoszy i zabiera wszystko co twoje – tylko ta jedna myśl towarzyszyła Kibie podczas powrotu do domu.